zondag 27 december 2009

Dik hopeloos

Ik voel me zo ongelukkig en mislukt. Weer een jaar voorbij waarin ik ellendig heb gegeten en me vreselijk heb gevoeld over mezelf en hoe ik er uit zie. Daarom begin ik deze keer voor het nieuwe jaar begint aan mijn enige goede voornemen. Het zelfde voornemen dat ik mezelf al een jaar of 30, tot nu toe niet al te succesvol, voorneem: Een gezonde relatie opbouwen met eten. Want dat is zo makkelijk. Voor mijn man bijvoorbeeld. Niet. Voor. Mij.
Omdat ik elk dieet ter wereld al minstens 3 keer heb geprobeerd, regelmatig ben afgevallen en ook weer ben aangekomen... En alles wat daar tussen in zit, maar nooit langere periodes 'normaal' heb gegeten, probeer ik het nu maar zo. Een blog over mijn eetprobleem. Hoe westers. Ik vind het dood eng en verwend tegelijk maar ik kan niet meer anders. Ik ben echt dik hopeloos.
Tijdens het afgelopen kerstdiner dacht ik allen maar aan: dik zijn, lelijk zijn, teveel eten, niet kunnen stoppen met eten, nooit meer willen eten, door blijven eten, nog dikker zijn en dus nog lelijker zijn en weer dooreten... Echt de hele avond. Ik weet dat ik aan tafel met mijn man, kinderen en de rest van de familie, heb gesproken. Ik weet dat ik iets heb verteld. Ik weet dat ik vragen heb gesteld. Ik weet dat ik heb geluisterd. Ik weet ook dat ik heb gelachen. Veel gelachen. Maar het enige dat me net zo helder voor de geest staat als m'n laatste kaassoufflé, is hoe veel ik heb gegeten en hoe dik ik me daarbij voelde.
De afgelopen 25 jaar functioneer ik op 2 niveaus. Ik ben gelukkig (als gelukkig betekend dat je niet ongelukkig bent) en heb liefdevolle relaties met mijn man, kinderen, familie en vrienden. Ik maak theater, doe af en toe iets op tv, schrijf, presenteer, zing in een eighties band, produceer en bedenk, kortom bla bla, ik heb een druk en bevredigend leven. Heel veel om dankbaar en voor te zijn etc, etc. Maar dwars door alles heen, heb ik een overstemmende, gepassioneerde en geheime affaire met eten. Ik noem het overstemmend omdat er letterlijk altijd een stem in mijn hoofd doorzeurt over eten en ik. Ik en eten. Of ik in nou een dunnere fase zit of in een dikkere. Ik noem de stem m'n bijrijder. Die term ken ik vanuit de acteer-methode van de acteur Helmert Woudenberg (zou me trouwens niks verbazen als hij ook een emotionele eter is...) Ja, tijdens het lezen van zijn boek (aanrader) was ik ook bezig met: eten. Yeah. Not.
Anyway, Helmert Woudenberg noemt de bijrijder ook wel de coach of de censor: Een stem die je aanwijzingen geeft terwijl je leeft. Iedereen weet wat ik bedoel, toch? Een stem die af en toe tegen je zegt: "Blijf rustig." of "Komt wel goed." Volgens de theorie heeft iedereen zo'n bijrijder vooral tijdens het communiceren met anderen. Dus als je thuis alleen op de bank zit, (met of zonder een zak chips. In mijn geval waarschijnlijk met) heeft de stem even rust. Nou niet bij neuroten zoals ik en bijvoorbeeld Woody Allen. Alleen is Woody Allen neurotisch en dun.
Ik noem het gepassioneerd omdat ik al zo veel met en door eten heb meegemaakt. Ik weet dat eten slecht voor me is maar zonder eten ga ik dood. Ik ben wat dat betreft zo jaloers op drugs en alcoholverslaafden. Even afkicken en je hoef er nooit aan te komen! En iedereen is altijd zo trots op ex-alchies/junkies. Ex-eetverslaafden zijn als ze het goed doen gewoon normaal.
Ik noem het geheim omdat het echt zo not hot is om een eetprobleem te hebben dat geen anorexia is. Als je anorexia hebt ben je ambitieus, volhardend en vastberaden. Als je te veel eet ben je slap en nog erger, dik.
Ik noem het een affaire omdat het geen gezonde gelijkwaardige relatie is. Het voelt alsof ik afscheid moet nemen van een amour fou. Alsof ik het doe met een crazy crimineel met een hartje van goud. Hij slaat me soms (maar dan ben ik ook wel heel vervelend geweest, hoor) en daarna is hij zo verdrietig over wat hij me aangedaan heeft. Dan valt hij huilend in m'n armen en smeekt me om vergiffenis. Hij heeft ook zo'n fucked up jeugd gehad. Het is net een kind soms... En zo lonkt de roomsoes naar mij. Al ja-ha-ren.
Terug naar mijn voornemen. Ik ga die clandestiene affaire, zieke relatie, foute fling eens onderzoeken. Uitdiepen. Bestuderen. Analyseren. Waarschijnlijk tot vervelends toe dus daarvoor alvast excuses. Het fijne van blogs is dat je ze niet hoeft te lezen. Ik trek bij deze dus ook mijn excuses weer in. Zo gaat dat ook met eten. Ik hoef geen hartige quiche, ik heb net yoghurt met muesli gegeten. Doe maar een stukje dan.
Hoe ging het vandaag? Ik heb vandaag hardgelopen dus dat is goed. Ik heb vandaag tijdens een familie-uitje chips uit de zakjes van mijn kinderen opgeëist dus dat is minder. Ik heb net avond-gegeten; zuurkoolschotel, niet teveel. Dat is heel goed. Ik zie als een huis op tegen de rest van de avond, zo bang ben ik om te snacken. Dat is helemaal niet goed. En daarmee zijn we meteen aangeland bij mijn eeuwige dilemma. Waarom geniet ik niet als ik snack? Waarom snack ik dan niet als ik er niet van geniet? Waarom geniet ik niet van snacken maar doe ik het wel, om me er vervolgens nog ellendiger over te voelen en tegen mezelf niet meer te genieten ben?
In deze eet-cirkel zit ik al mijn hele volwassen leven gevangen. Bijna elke avond ga ik teleurgesteld in mezelf naar bed en elke ochtend sta ik net wat verdrietiger op dan de ochtend ervoor. En ik leef maar door en ik eet maar door. Zonder te genieten. Ach, zo erg is het niet hoor.

1 opmerking:

  1. Tjee....hoe bestaat het dat jij, iemand die ik niet ken, en iemand die mij niet kent, precies...maar dan ook heel precies weet te beschrijven wat mijn grote verdriet, worsteling, maar ook geheime vriend is...
    Bizar gewoon!en mooi...ik kijk nu al uit naar je volgende column!
    Monique

    BeantwoordenVerwijderen

Volgers

Eten en ik. Ik en eten.