Vooral doorgaan

Het blijft werk in uitvoering dat 'normaal' eten. One day at a time. Ja, bij nooit meer drinken en of drugsgebruiken.
Als overeter geldt meer, morgen weer een dag (dus je hoeft niet ALLES vandaag op te eten...)

Vandaag was een lastigere dag. Het was mijn vrije dag met de kinderen. Met drie kinderen heb je nooit vrij. Ik ben nog moe van de kerstvakantie. Van alles en nog wat gedaan. Naar de kermis, schaatsen, naar het circus, naar de film. 3 griepprikken gehaald. 100 luiers verschoond. 90 limonades geschonken. 30 tosties gemaakt. 1000 keer opgeruimd. 50 drama's opgelost over het meest lelijke speelgoed. 500 keer gelachen. 100000 keer vertederd geweest. Het was heerlijk. En nu heb ik vakantie nodig. Alleen.

Juist nu merk ik dat ik veel tijd voor mezelf nodig heb. Juist nu hebben mijn kinderen mij nodig.
Een wankel evenwicht. Heb vandaag toch een paar keer gestrest aan het aanrecht iets staan wegschransen. Stiekemmig, zondig.
Het had met spanning te maken. Na twee weken nonstop met de kinderen wil ik zo graag even alleen zijn. Heel normaal. En toch voelde ik me daar (gaap) schuldig over.

Maar tijd speelde ook een rol. Met drie kinderen is er altijd iets aan de hand. Altijd. Dus ik had net te weinig tijd om echt na te denken over wat ik wilde eten. Zoals Geneen Roth het formuleert "What sings to you?" Vandaag zong niets. En dus wilde ik alles. Eten.

Vandaag kreeg ik ook niet de kans om te eten wanneer ik wilde. Laat staan als ik echt honger had. Dan had de ene iets omgegooid, dan de andere ruzie met de derde.
Het kwam er op neer dat ik er af en toe wel iets in moest gooien. En door dat 'nu of nooit gevoel' eet ik altijd meer dan ik wil. Alsof elk moment de hongerwinter kan uitbreken en ik het er dus maar even goed van moet nemen... God wat zou ik een bitch zijn als eer oorlog in Nederland zou uitbreken.

Nu zit ik eindelijk alleen op de bank met m'n laptop. Niet te genieten van de stilte maar een beetje bang te wezen.
Natuurlijk DENK ik dat ik bang ben om aan te komen. Natuurlijk GAAT het om iets anders.
Het gaat over; is dit nou mijn leven? Moet ik dit leuk vinden? Ik wilde toch zelf een groot gezin?
Remember, ik ben net 40 geworden dus ik mag een beetje mid-liferig zijn.

Zeker wil ik dit leven. Absoluut wil ik deze kinderen maar soms is het gewoon zwaar.
Ha, soms. Dat is een belangrijk woord in de vorige zin.
Kijk, ik heb nooit geleerd te relativeren. Ik schreef net wel 'soms is het gewoon zwaar' maar ik voelde 'het blijft vast altijd zo zwaar, sterker nog, het komt nooit meer geod!!!"
Een deel van mij gelooft niet dat een naar of vervelend moment wel weer over gaat. Dat ellende ook eindig is.
Dat geluk eindig is geloof ik meteen. Dat voel ik wel. Maar dat de mindere episodes in het leven ook van voorbijgaande aard zijn, not so much.
Dus ook nu met 3 jonge kinderen vind ik het lastig om te voelen dat 'het wel goed komt.'
Dat er heus wel een fase komt dat mijn kinderen minder veeleisend zijn. Dat heet opgroeien.
Er komt zelfs een tijd dat ze niet de hele dag tegen mij aangeplakt willen zitten. Dat heet verliefd worden. Ik weet het. Ik voel het niet.

Dat komt door mijn opvoeding. Ik heb een Russische moeder en Russische moeders kunnen nogal... fatalistisch zijn.
Nou vind ik de mid-life leeftijd te oud om mijn moeder nog de schuld te geven. Echter de zin "Maak je geen zorgen, het komt allemaal goed," hoorde je niet vaak bij ons thuis. Bij ons thuis, bij mijn moeder was alles, "Oh nee!", "Zie je nou wel!" en "Dat komt nooit meer goed!"
En ik realiseer me terwijl ik dit schrijf, dat ik wel regelmatig tegen me kinderen zeg "het komt goed" maar niet genoeg tegen mezelf.

Daar ga ik nu dan ook mee beginnen. Want ook als je weer eens terugvalt, "maak je dan geen zorgen lieverd het komt allemaal goed."  Heerlijk die dooddoeners.
Oh en mijn favoriete dooddoener wil ik jullie natuurlijk niet onthouden: "Vooral doorgaan" (met eten wat je wilt wanneer je honger hebt en stoppen als je volzit, wel te verstaan.)

Waarom heten die fijne zinnen eigenlijk dooddoeners? Zijn het niet meer goeddoeners?