Yin en Yam

Heel hard aan het repeteren aan de voorstelling 'de Koningin van Paramaribo.' Inspirerend, enerverend, gezellig maar ook dikkerete-spannend. Hoe gaat het publiek reageren? Wat gaat men van ons, MIJ(!!!!) en mijn liedteksten vinden? Is het wel goed genoeg, interessant genoeg? Kan ik het wel? Ennnnnn Hoe zie ik er uit? DIK! Dikkig? Zucht.

Sinds ik probeer te eten wat waar mijn lichaam behoefte aan heeft als ik honger heb en te stoppen als ik vol zit, ben ik inderdaad wat aangekomen. Niet giga. Maar toch, aangekohohomen... Niet fijn. Helemaal niet als je op een uitgelicht toneel sexy en zelfverzekerd over moet komen tussen 2 maatjes 36 in. 
Maar het is het toch allemaal waard. Elke f*cking kilo. De vrijheid die 'normaal' eten namelijk met zich meebrengt voelt als een voorzichtig lentezonnetje na een lange, barre winter. Dat afvallen komt wel. Hoe meer ik mezelf toesta om te eten waar ik behoefte aan heb, des te minder King Calo z'n macht over me kan uitoefenen. 

De gospel volgens Geneen Roth nog een keer; "Het kan lang duren het kan kort duren maar door te eten als je honger hebt en te stoppen als je vol zit, val je vanzelf af."

Ik ben nu redelijk stabiel, qua gewicht dan, emotioneel is het natuurlijk nog een ander verhaal ;-) en.... dat is natuurlijk al heel goed van mij!!! Ik ben tenslotte pas 2 maanden bezig! Ik had echt verwacht dat ik in twee maanden minstens 50 kilo zou aankomen... Dat dus niet. Zo zie je maar weer, wat de dieet-industrie ook beweert. We kunnen ons lichaam echt wel vertrouwen. 

Gisteren leek dat even anders. Ik voelde me opeens veel 'ronder' dan een dag ervoor. Ik stond opeens weer 'mindless' aan het aanrecht een creamcracker met salami en een rijstwafel met smeerkaas naar binnen te stauwen. Gehaast en zonder te genieten. Vanochtend leek het ontbijt naadloos over te gaan in een 'binge.' Ik ben toen even gaan zitten en nadenken. Wat gebeurt hier? Niet meer stress ofzo, geen naar gesprek, gevoel etc. Niks emotioneels. Het was puur lichamelijk. Een 'ander; soort honger. Opeens wist ik het... Ik moet ongesteld worden! Tja. Dat zijn altijd precaire dagen voor deze emo-eter. Voor Rita Zeelenberg van de www.mindful-eten.nl ook:

Een dag uit mijn mindless eten tijdperk. En wat ik ervan geleerd heb.

‘Nu maakt het toch niks meer uit’
Het was een gewone werkdag in januari, buiten koud. Een paar dagen voor mijn menstruatie. Ik had thuis goed ontbeten. Rond lunchtijd nam ik wat van de crackers, kaas en appelstroop die ik op mijn werk altijd op voorraad heb. Ik voelde na de lunch een sterke hang naar zoetigheid, maar ik gaf er niet aan toe. Een collega trakteerde op gebak, dat sloeg ik af. Later op de middag kreeg ik weer nieuwe honger. Te druk om buiten iets te gaan halen. Na het werk met de trein naar een etentje in Den Haag. Zonder aan allerlei verleidingen te bezwijken op het station (‘ik ga toch zo eten’) in het restaurant aangekomen. Vond ik goed van mezelf.

Eenmaal in het restaurant werd er brood met kruidenboter op tafel gezet. Iemand smeerde wat en bood het me aan. Dat smaakte goed! Zo nam ik er nog een serie. Glas wijn erbij, later nog een. Ik at een lekkere maaltijdsalade, maar de schaal friet die ook op tafel stond, stond enorm naar me te roepen. Ik begon met een paar losse frietjes, lekker door de mayo, maar het eindigde ermee dat ik de schaal tot op de bodem leegat. En ook nog een toetje bestelde.
Ai, daar voelde ik me niet zo goed over. Veel te veel gegeten, volle buik. Waarom had ik me nou zo laten gaan? Op de terugweg op het station voelde ik weer die drang naar zoet. Ik ging de AH to go binnen ‘om een flesje water te halen’ en nam bij de kassa meteen een rol Rolo mee. Om in de trein te eten. Ik was nu al op het verkeerde pad, dus wat maakte het nog uit.

Wat had ik beter kunnen doen?
Later thuis probeerde ik te achterhalen hoe deze eetdag zo had kunnen verlopen. Op zich niks mis met lekkere dingen eten, maar dit gebeurde ‘out of control’ en voelde niet als bewuste keus. Conclusie: gedurende de dag had ik te vaak behoeftes en signalen van mijn lijf genegeerd, waardoor ik ’s avonds te hongerig en gestresst was om nog weerstand aan verleidingen te bieden. Wat had ik beter kunnen doen?
- een betere, verzadigende lunch kunnen verzorgen voor mezelf
- mezelf bedenken dat ik altijd meer behoefte heb aan zoet de dagen voor mijn menstruatie en aan die behoefte toegeven.
- Aan het eind van de middag een moment rust nemen om stil te staan bij mijn honger, en op zoek gaan naar iets kleins dat die honger goed kon stillen.
- Misschien op het station een appel of sapje genomen om temidden van die wirwar aan verleidingen niet te hoeven knokken maar mezelf gewoon iets te gunnen.
Vermoedelijk had ik dan bij binnenkomst in het restaurant een helderder hoofd gehad en een normale portie van alles genomen.

Sta even stil bij je honger
Wat ik ervan geleerd heb is dus: het is beter om te eten wat ik nodig heb, in plaats van plannen, redeneren, oordelen, en de strijd met de honger aangaan. Gouden tip: neem een moment, sta even stil bij je honger, en handel daarnaar. Dat levert meer genieten op, en minder gepieker!

Vandaag is het mij, mede door deze post dus met dank aan Rita, te lezen gelukt om inderdaad weer (want het moet altijd als emo-eter) even "stil te staan bij mijn honger." 

Door de realisatie dat het weer 'die tijd van de maand' is, ebde de binge-drang weg. Ik heb op deze dagen gewoon extra eten nodig. Punt. En daar heb ik ook gehoor aan gegeven. 

Het werd geen 'Oh mijn God, wat ben ik toch weer out of control-dag' Maar juist een Lief voor mezelf zijn-dag. Een lekker eten waar ik behoefte aan heb-dag. Een Geen schuldgevoel-dag. Zo bizar hoe dicht naast elkaar die twee uitersten bestaan. Ying en Njam.

Tot de volgende sessie