dinsdag 13 april 2010

All About Delete


De nieuwe foto van mijn bandje. Je zult wel begrijpen dat ik heb geopteerd om in zwarte kleding te poseren. Toch wel cool geworden. N'est pas? 
Daar is heel wat delete-werk aan vooraf gegaan. Maar weet je, als zelfs 15 jarige modellen uren lang uitgelicht en gefotoshopt worden...

Wat haat ik het om gefotografeerd te worden en wat hoort het bij mijn vak. 
Waarom heb ik daarvoor gekozen? Waarom heb ik een beroep gekozen waarbij uiterlijk zo belangrijk is? Ik had toch ook laborant kunnen worden? Lekker de hele dag opgesloten in een schemerig laboratorium gekleed in een oversized witte jas testjes doen? 

Maar ik koos voor het licht. The Limelight. Ik denk dat ik zo op zoek was naar acceptatie dat ik het alleen nog maar van buitenaf binnen kon laten komen, als je snapt wat ik bedoel. Acceptatie van mezelf is niet goed genoeg want ik ben niet goed genoeg. Neen. De WERELD moet aan m'n voeten liggen. 

De tijd van "Ik wordt beroemd en ga trouwen met Sting" ligt gzd al weer ver achter mij. 
Stel je voor dat ik nu met Sting getrouwd was. De hele dag aan Karma Sutra moeten doen. Een uur lang 'aaien.' Geen tijd om te bloggen. Of eten... Not me.

De vraag is nu; wat wil ik met mijn vak? Ik heb in therapie geleerd dat ik, ondanks dat ik dit fuck 'vak' om de verkeerde redenen gekozen heb, er wel voor gekozen heb. Ondertussen doe ik het al zo lang, dat ik niet meer anders kan/wil. Gelukkig ben ik me altijd blijven ontwikkelen. Dat ik nu de band 'produceer' en ook de voorstelling 'De Koningin van Paramaribo' mede heb gemaakt en produceer, samen met Clark Accord, is echt iets waar ik heel. HEEL. Trots op ben.


Produceren, bedenken, maken, regelen, vind ik heerlijk. Nieuwe ideeën. Concepten verzinnen. Liedjes schrijven. Dialogen. Zo fijn, fijn, fijn.
Optreden ook. Ik denk nooit aan dik of dun tijdens het spelen. Ik durf sexy te zijn. Oerlelijk. Echt. No pro. 

Het is altijd achteraf. Op foto's. Op uitzending gemist. Als ik in bed lig, dat ik dan denk. Oh god. wat zag ik er uit...
Kennen jullie dat? Je gaat eindelijk en met zeer grote tegenzin, de verjaardag/vakantie/gezellig uitje met vrienden-foto's bekijken en je weet al van te voren dat je gaat braken van het beeld van jezelf. 
Voordat je in eigen zicht komt, breed. BREED. lachend, weet je al dat je jezelf dik en monsterlijk gaat vinden. De daadwerkelijke foto stelt dan ook niet teleur. Net vanuit die foute hoek genomen. Je gezicht glanzend en opgeblazen, alsof je net uit het nachtcafé komt. Je bovenbeen extra-large in groot-hoek, alsof John Candy uit de dood is opgestaan. Je buik prominent en hardnekkig aanwezig tussen de tailles van de anderen, als een ballon op het stille water. 
En iedereen roept maar hoe "leuk" en "spontaan" je er op de gevoelige plaat staat. "Ach doe niet zo raar. Je ziet er prachtig uit." Protesteren is zinloos. Lachend als een boer met een druiper, kijk je verder naar de rest van de gevreesde fotoserie. Iedereen blij. Behalve jij.


Het rare is dat als ik nu naar 'dat soort' foto's kijk van een aantal jaar geleden, dat ik me dan inderdaad vaak betrap op de gedachte; "best een leuke foto eigenlijk..."
Wat gebeurt er in die paar jaar? Ok. In sommige gevallen kom je aan. Dus natuurlijk is die foto van 7 kilo geleden nu "best leuk."
Maar er zijn ook gevallen waar dat niet zo is. Toch kijken we, met wat gepaste afstand, veel milder naar ons zelf.
Ik merk het bij mijn eigen vriendinnen of bij de foto's die ik soms van jullie krijg. Allemaal mooie vrouwen. Allemaal hebben ze minimaal 8 negatieve opmerkingen over zichzelf. Ik zie ze niet. Ja. Ok, ik zie ze wel maar ik zie er zo veel meer bij!


Ik probeer nu met 'gepaste afstand' naar mezelf (en dus ook naar de bandfoto) te kijken. Als die vrouw op die foto nou iemand anders was dan ikzelf. Wat zou ik dan van haar vinden? Stoer. Stout. Zelfverzekerd. Aantrekkelijk. Heel aantrekkelijk eigenlijk. Volgens mij een lekker lijf. Gewaagd om zo over mezelf te schrijven. Louterend ook. 

Nou moet ik wel zeggen eerlijk zeggen, dat het wel zo werkt dat ik alle foto's waar ik er 'minder' op uitzag, niet heb gekozen. Gedelete! Heerlijk. Lang leve de delete-knop. het fijne van delete, is dat het dan echt niet meer bestaat. Alsof die foto nooit bestaan heeft! Dus zo heb je er ook nooit uitgezien!!!

Op die manier moeten we naar onszelf kijken. Zoals het 'werkt.' Niet van jezelf verwachten dat je in elk licht, vanuit alle hoeken, in alle outfits begeerlijk bent. Life is all about delete.


Ik hoorde laatst een diva-achtige actrice zeggen dat ze juist geen spiegel in de badkamer heeft. "Waarom zou ik mezelf 's ochtends vroeg, net uit bed, in slecht hard licht willen bekijken? Daar ben ik veel te mooi voor." Wow. True That!

Ik heb dan ook besloten pas naar mezelf te kijken wanneer ik me goed en lekker voel. Ik hou er sowieso niet van om verrast te worden. (Meryl Streep kijkt ook nauwelijks naar zichzelf. Dus net als met Sting, begeef ik me weer in goed gezelschap...)

Al het andere delete ik. 


Tot de volgende sessie

4 opmerkingen:

  1. Interessant onderwerp, hoe ga je met beelden van jezelf om. Iedereen zal zijn eigen manier hebben om de confrontatie aan te gaan of juist te vermijden ;-)
    Tegen jou wil ik zeggen dat ik er jaloers op ben dat jij PAS ACHTERAF nadenkt over hoe je op een foto of film terecht bent gekomen. Jij hebt in elk geval GEDURFD om je te laten zien, zonder na te denken, los. Dat is al honderd keer beter dan mijn manier: niet sexy durven zijn, niet lelijk, en daarom maar liever helemaal niets DOEN en altijd achteraan blijven staan.
    Kortom: ik vind je geweldig en je hebt alle reden om trots op jezelf te zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Anousha,

    Je schrijft: mezelf accepteren lukt niet,dus moet de wereld mij maar accepteren. Want jij zelf bent niet goed genoeg.

    Zomaar een overweging van me hoe dit voor jou zou kunnen werken:

    Op het toneel durf je 'los te gaan', maar dat is waarschijnlijk meer een 'rol'en niet de 'echte jij' die daar staat, dus dan is het acceptabel.

    De 'echte jij' verschijnt achteraf wèl duidelijk zichbaar op de foto's, die jij zo verafschuwd. Want de 'echte jij' mag er kennelijk niet zijn. Mag niet vertoond worden 'aan de wereld'. De echte Anousha wordt namelijk niet geaccepteerd, is het niet waard er te zijn en mag dus ook niet aan de buitenwereld op foto's getoond worden. Want dan IS zij er wel degelijk, terwijl dat NIET zo hoort te zijn,want 'dat is zij immers niet waard?'.

    Weet natuurlijk niet of het klopt, zo niet delete mijn reactie dan gewoon.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wow Yvonne.... Hier moet ik even goed over nadenken!
    Dank je wel!
    xo Anousha

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Anna,
    wat ben je toch een gek wijf.
    Heb altijd met zoveel trots laten weten dat ik je ken.
    Wat was (en ben) ik altijd jaloers op jou verschijning en je tomeloze energie. Wat was het heerlijk om met je te stappen en te zien hoe iedereen aan je "voeten en/of lippen"hing. Met veel plezier lees ik alles over en van je wat er te lezen valt.Vol bewondering heb ik naar je shows gekeken, zowel op t.v. als in het theater.Meid,wat mag jij trots op jezelf zijn. je gezin, je man, je werk. met zoveel energie stort je jezelf steeds weer op nieuwe "projecten". Had ik maar een fractie van jou energie en charisma, wat zou mijn leven er dan anders uit hebben gezien. Een maatje meer??????weet je wel hoeveel vrouwen jaloers zijn op jou en die geweldige kop van je?????Zo mooi en zo getallenteerd!!!!!
    Hou vanjezelf zoals er zovelen om je heen van je houden.....

    Dikke Kus van Kyra XXXXXXXX

    BeantwoordenVerwijderen

Volgers

Eten en ik. Ik en eten.