The Bitch Is Back and She's Hungry!

Heerlijk om weer terug te zijn. Heb echt een heftige tijd achter de rug. Dat voor het eerst weer eens 'echt' op toneel staan sinds 2007 heeft er nogal ingehakt. Opeens realiseerde, zag en voelde ik dat ik nu toch echt 40 ben en boven de maat 40 ben. Spelen werd eerlijk gezegd een bijzaak (schaam.) Nou ja, dat is het rare van een eetprobleem; het is zo vanzelfsprekend om continue op twee sporen te leven. Twee paden simultaan te bewandelen. Twee leven te leiden of te wel te lijden...
Dat de voorstelling goed is geworden is een zeer fijne bijkomstigheid. Clark Accord en ik hebben besloten de KvP zelf te gaan produceren dus vanaf september ga ik weer spelen. Yippee? Ja. Een deel van mij heeft er zin in. Het andere kan nauwelijks naar de foto's en dvd's kijken. Werk in uitvoering.


Daarnaast had ik veel privé stress. Mijn moeder wordt nu echt oud. Ze wordt dit jaar 78. Ze is geopereerd aan staar en is zo bang om haar zicht te verliezen. Al wat ze doet is lezen (en Russische tv zenders via de schotel kijken...) Ik, als enig kind, moet er natuurlijk voor haar zijn. Maar makkelijk is dat niet. Ik heb zelf drie kinderen, een man die work-a-holic is en een eigen bedrijf. Ik probeer zo veel mogelijk voor haar te doen maar heb altijd het gevoel dat ik te kort schiet. Te gehaast ben. Ergens anders moet zijn.


En toen kwam mijn lieve Russische (stief) oma ook nog eens te overlijden. Over schuldgevoel gesproken. Ik heb tussen mijn eerste en derde levensjaar bij haar en mijn (biologische) opa gewoond. Ik hield echt zo zo zo veel van haar. Heb altijd alleen maar liefde en steun van haar gekregen. 
De laatste keer dat ik haar heb geknuffeld was 1 januari 2007. Ze heeft mijn jongste dochter nooit gezien. Ik belde haar regelmatig maar toch. Waarom ben ik niet vaker naar Moskou afgereisd? 
Of naar Kameroen. De hel van de dubbele nationaliteit. Er is altijd wel een land waar je eigenlijk vaker zou moeten zijn.


Nou ja. Van de stress wilde ik natuurlijk maar een ding. Nu afvallen. Niet over een week of maand. Nu. Dus ik heb van die dood enge dieet-pillen besteld. En geslikt. Toen kon ik natuurlijk helemaal niet meer bloggen. Excuses genoeg.


Het aller geestigste is dat ik alle symptomen had van die pillen zoals hartkloppingen, zweten, bloed-chagrijnig zijn en paniekaanvallen hebben. Behalve... u raad het al. Afvallen.


Ok. Wie krijgt het voor elkaar om met (speed) pillen in haar mik, toch te blijven doorkanen?

Yours truly! Het is dus nu echt ingeslagen als een lawine op een lentedag. Het. Gaat. Niet. Om. Eten. 


Wat ik ook doe. Wat ik ook eet. Niet eet. Ik ben er altijd bij. Ik. 


Dus ik ben alweer een paar weken van de pillen af. Ik eet alweer een paar weken wat ik wil wanneer ik wil. Ik ben weer begonnen met bloggen. En ik ben er vandaag achter gekomen dat ik weer in maat 40 pas. Wel wat strak maar toch. Het leven is wonderlijk is het niet?


Tot de volgende sessie