De mentale gevangenis

Lieve Anoniem,

Dank je wel voor je warme reactie en complimenten. Ik ben heel blij dat je iets hebt aan mijn blog. Ik heb ook heel veel aan jouw post. Nogmaals dank daarvoor.

Je schrijft heel treffend dat je vast zit in een “mentale gevangenis” Wow! Wat kunnen ik en met mij vele anderen, zich herkennen in jouw scherpe analyse van hoe het voelt om vast te zitten in de vicieuze cirkel. Die verslavingsdans die bestaat uit: eten en je schuldig voelen. Overeten en je nog schuldiger voelen. Te weinig eten en je krachtig voelen. Niet eten en je nog krachtiger voelen om dan vervolgens weer te crashen en weer gaan eten en je schuldig te voelen etc, etc, etc.

Welke kledingmaat je daarbij ook draagt, het gevoel blijft het zelfde. Natuurlijk weet ik, verstandelijk, dat ik niet te dik ben. Ik ben 1,75 lang en heb maat 40/42. Helemaal niks mis mee. Zeker op mijn leeftijd na 3 zwangerschappen waarvan twee met keizersnede (buikspieren voorgoed 'veranderd').

Maar ik voel me te dik. Altijd. Dat heb ik echt altijd gehad. Ook toen ik maat 36/38 had, op een streng dieet was, elke dag minstens een uur sportte en dagelijks overgaf.

En daar gaat het om. Hoe VOEL je je? Over jezelf?

Ik voel(de) me altijd al minderwaardig en van af m’n tiende is dat (na en zware operatie aan m’n bovenbenen) steeds sterker geworden.

Als ik zo lees, voel jij je ook best een beetje k.l.o.t.e. over jezelf.

Je let op je eten. Je sport 6 x per week. Je bent streng voor jezelf. Je doet van alles om je zelf ‘binnen de perken te houden.’ 

Je zit vast in een rigide patroon. Jouw leven bestaat uit een wurgende exercitie tegen jezelf. Tegen de zwaartekracht als het ware.  Alsof je danst op een slap koord zonder vangnet en met een uiterst kritisch publiek om je heen. Zoals bijvoorbeeld die ‘meelevende’ ex-collega. Luister. Ik ken die hele vrouw niet maar ik denk dat de kans groot is dat ze zelf een dijk van een eetstoornis heeft en die lekker op jouw projecteert.

Maar terug naar jou. Alleen. Op dat slappe koord. Hoog boven in de nok van die grote en koude circustent. Een verkeerde beweging en wham! Daar ga je. Hoofd eerst richting grond. Of in jouw nachtmerrie, “Pens” eerst richting 200 kilo. 

Dat is toch geen manier om lekker in je vel te zitten? Te geloven in jezelf en de prachtige vrouw die je bent? Jij bent geen circusfreak. Jij bent een sterke en bijzondere vrouw, die in staat is om goed voor zichzelf te zorgen. Waar is ze gebleven? Wat is er gebeurd?

Jij “weet zeker” dat je gaat aankomen als je ook maar een tikje afwijkt van jouw moordende schema. Weet je hoe veel stress je jezelf geeft? Dat is niet goed voor je.  Lieverd. Je zorgt niet goed voor jezelf. Je lijkt goed voor je zelf te zorgen. Dat is de discrepantie. Madonna denkt ook dat ze goed voor zichzelf zorgt. Amy Winehouse ook. Velen geloven ondertussen ook dan dun, dunner, dunst, "goed voor jezelf zorgen" is. Maakt niet uit hoe. Als je maar dun bent. Ongeacht de stress.

Het is bekend dat stress heel slecht is voor je lijf. Er zijn onderzoeken waaruit blijkt dat allerlei enge ziektes veroorzaakt kunnen worden door stress. Ik weet dat niet. Ik ben geen wetenschapper. Wel weet ik, uit empirisch onderzoek, dat je gewicht kunt vasthouden en zelfs (argh) kunt aankomen door stress. Oh ja, over nachtmerries gesproken...

Bij mij bebeurde dat na de dood van mijn tweede kindje na ruim 5 maanden zwangerschap. Ik was zo ongelukkig. Had zo’n hekel aan mezelf. Voelde me zo verantwoordelijk voor dat gigantische verlies dat ik letterlijk niet meer met mezelf ‘kon.’

Dat gaf natuurlijk heel veel stress. En ik raakte die zwangerschapskilo’s maar niet kwijt. Ze bleven maar aan me kleven om me maar te blijven confronteren met wat ik, zogezegd, mijn ongeboren kind had 'aangedaan.' Ik leefde letterlijk in ‘wat’ er met me was gebeurd. Vast in ‘dat’ lijf.

Nog steeds ben ik niet helemaal op mijn pre-zwangerschapsgewicht. Nog steeds ben ik niet helemaal over dat verdriet heen. Maar stapje voor stapje, kom ik er. 

Nou is het natuurlijk wel zo dat 3 zwangerschappen z’n tol eisen. Soit, maar dat bedoel ik niet. Ik hou nog steeds wat gewicht ‘vast’ omdat ik het mezelf nog steeds niet helemaal vergeven heb. Bijna wel. Niet helemaal. Ik zit mezelf nog steeds een beetje in de weg. Maar het komt goed.

Maar jij. Ik lees uit jouw reactie, dat je jong bent begonnen met over-eten. Ik kan me voorstellen dat dat als bakkerskindje erg voorhanden ligt. Maar ik geloof toch niet dat het de enige rede van het te vele eten is. Een van de dunste vrouwen (echt waar) die ik ken is een bakkerkindje (echt waar.)

Van haar weet ik, dat haar ouders altijd aan het werk waren en dat de klanten bijna altijd voor haar en de andere kinderen kwamen. Als iemand vers brood wilde kopen, kregen ze het. Ook als het van de bordjes van de kinderen gegrist moest worden.

Ze woonden met het gezin boven de bakkerij. Haar ouders waren dus altijd vlak bij. Toch voelde zij de zich altijd eenzaam. Haar ouders werken immers non-stop. En zij kwam, voor haar gevoel, altijd op de tweede plaats.

Deze vrouw is (volgens mij) daardoor juist niet gaan eten. Om een signaal af te geven. Zo van “Zie me nou voor ik verdwijn.” Ze is sportsdeskundige geworden en let altijd nog meer op mijn lijn dan ik zelf (en dat is niet makkelijk, zoals je wel hebt kunnen lezen)

Any(boterham)way. Het is maar een vermoeden maar misschien ben jij om diezelfde reden juist wel gaan eten? Om aandacht te krijgen van jouw ouders? Ik kan me voorstellen dat een bakkerdochtertje extra lief wordt gevonden als ze van het brood houdt dat haar vader en/of moeder bakt?

Misschien ook niet. Hoe dan ook, je bent niet alleen maar gaan over-eten omdat het ‘zo lekker’ is. Je vol stoppen, aankomen, schuldig voelen, slap voelen, dik voelen is niet lekker.

Slaaf zijn van zetmeel (Ik ben er ook een) is echt (en ik blijf het herhalen) hetzelfde als slaaf zijn van de cocaïne. Bepaalde gebeurtenissen en gevoelens trigeren de drang om te ‘gebruiken.’ En wanneer die drang toeslaat, is niks te veel of te gek om te ‘scoren.’

Ik heb echt regelmatig half bedorven voedsel uit de vuilnisemmer gevist. Soms was het niet eens mijn eigen vuilnisemmer. Ik heb regelmatig eten gestolen. Soms van het bord van een ander wanneer die gene naar de wc was. Ik weet wat eet-verslaafd zijn is. Ik zal het mijn hele verdere leven weten. Met ‘lekker eten’ heeft het niks te maken.

Het heeft te maken met zelfhaat. Puur en simpel. Met niet houden van jezelf. Niet iedereen is er even gevoelig voor, sommige kiezen een andere uitlaatklep. Of geen. (Maar over dat soort non-neurotische mensen gaan we het op mijn blog niet te veel hebben. Boring.)

Sommige mensen kunnen af en toe een glaasje wijn drinken. Anderen vallen meteen in een groot vat vol wijn. Sommige menen kunnen af een toe een croissantje eten. Anderen vallen meteen in een grote volle broodmand. Jij (denk ik) en ik (weet ik) zijn dat soort mensen. Wij moeten weten waarom we eten. Elke maaltijd weer. One Day At A Time.

Zoals ik al schreef, denk jij dat je ‘het’ nu onder controle hebt met jouw manier van leven.

Echt, babe, ik ben heel erg trots op je die 15, VIJFTIEN(!!!!) kilo bent afgevallen. Dat heb je bereikt. Gefeliciteerd!

En nu moet je dat gegeven vieren. You have to OWN that new weight. Het is JOUW gewichtsverlies. Dit is nu JOUW lijf. JIJ hebt dat bereikt! En JIJ kan dat lijf zo houden, als je het jezelf maar GUNT.

Waarom kun je niet ontspannen? Van ontspanning komt geluk. Van (echt) geluk, ga je niet overeten.

Waarom ben je zo bang om het gevecht tegen het gewicht te verliezen als je je niet houdt aan je sport/lijn schema? Te veel sporten is niet goed. Kijk naar topsporters, ook de dunne. Not all that healthy.

Waarom vertrouw je je lichaam niet? Elk lichaam neigt van nature naar een bepaald gewicht/figuur. En dat is niet te zwaar. Ja, misschien wel vergeleken met het ene gemiddelde standaard (saaie) bikinimodel maar niet vergeleken met het andere bikinimodel zoals bijvoorbeeld Crystal Renn.

Wie wil JIJ zijn? 

Dus als je (echt) luistert naar je lichaam zul je niet over-eten. O.K. af en toe maar dat doen non-neurotische (saaie) mensen ook.

Waarom vertrouw je jezelf niet? Kijk wat je hebt bereikt? Jij kan elke bakkerij/ijskast/snackbar trotseren. Jouw wilskracht is geweldig! Anders was je nooit die 15 kilo afgevallen. Vertrouw op JOUW honger! Moet je jezelf wel toestaan om honger te hebben. Dus eet alleen als je HONGER hebt. Niet trek maar honger. En eet dan precies wat je lichaam vraagt. Eet dat wat naar je zingt.

Ik hoop dat je jezelf antwoord gaat geven op bovenstaande vragen. En ook op de volgende vragen:

Wat zijn je doelen en waarom? Welke van die doelen kun je alleen maar bereiken als je op gewicht blijft/afvalt.

Welke doelen kun je bereiken ongeacht je gewicht.

Leef je het leven dat je wilt leven? Zo ja, waarom? En welke rol speelt je gewicht daarbij?

Zo nee, waarom niet? En welke rol speelt je gewicht daarbij?

En last but not least; hoe voel je je? Hou een gevoelsdagboek bij. Twee weken lang. Hou bij hoe je je voelt bij elke (triviale of belangrijke) gebeurtenis, gesprek en beslissing. Ik noem ze de GGB’s.  Hou ze bij. Kijk of ze iets te maken hebben met wat je wanneer in je mond stopt terwijl je geen honger hebt.

Ik hoop van je te horen!

Tot de volgende sessie