26 centimeter

Dit is een foto van een 3 maanden te vroeg geboren kindje. 26 centimeter lang. Dit kindje maakt het godzijdank heel goed!

Op 19 januari 2005 is mijn kindje Malik 4 maanden te vroeg geboren. Hij was al gestorven in mijn buik. Hoogst waarschijnlijk door toxoplasmose. Hij was om en nabij de zelfde lengte als dit prachtige kindje. Ik zal nooit vergeten hoe het was om hem in mijn armen te houden. Zo klein. Alles er op en eraan. Perfect. Dood.

De mensen die mijn blog kennen weten hoe lang ik al vecht met mezelf en 'mijn' eten. Jullie weten ook dat het verlies van Malik mijn eet-probleem weer flink naar te oppervlakte heeft geschopt. Het eetgedoe was er altijd al. Maar het sluimerde. Ik was, zoals Amerikanen zeggen, on the wagon. Ik stond droog. Gebruikte op dat moment niet. Was nog wel gelovig maar al tijden niet meer praktiserend als het ware.
Net als een alcoholist wist ik, ook toen, dat ik altijd verslaafd zou blijven. Zoals een junkie de Zeedijk moet vermijden, kon ik beter uit de buurt blijven van bladerdeeg, frituurvet en geraffineerde suikers. Net als een een mishandelde vrouw uit honderden mannen altijd het risico blijft lopen net die ene man te kiezen die agressief is, moest ik elke maaltijd elke dag weer bewust kiezen voor het juiste eten. En zoals ik al zei, dat ging tot 2005 best goed.  Maar zoals iedereen weet met een welke verslaving dan ook, emoties spelen altijd een beslissende rol. Nemen je over. Beheersen je verstand, overrulen je vrije wel. En op 19 januari 2005 stierf een deel van mij. Samen met Malik. Alle emotionele remmen waren los.

Tweede kerstdag 2009 ben ik met deze blog begonnen. De wanhoop nabij. De pijn acuut. Ik leefde half en in een roes van over-eten. De andere helft van de tijd was ik hyper van het lijnen of zwaar teleurgesteld in mijn val 'of the wagon.' Ik kon niet anders dan het er letterlijk uitschrijven. Een overwinning op mijn boulimische tendenties.
Mijn doel met deze blog was om vrede te sluiten met mijn gehate minnaar genaamd Eten. De one and only waar ik niet meer 'mee' en niet meer 'zonder' kan. Maar al schrijvende kwam ik er achter dat ik eerst vrede moet sluiten met mezelf. Om mijn lichaam te accepteren moet ik eerst mezelf accepteren. Helemaal. Vrede sluiten met m'n fouten. Met m'n verdriet. En dus ook met het verlies van Malik. Ik moet mezelf vergeven voor zijn dood in mijn buik. Ik heb hem niet gezond ter wereld kunnen brengen. Heb hem niet kunnen beschermen. Hem niet kunnen voeden. Dat vergeef ik mezelf nooit meer, had ik bijna vijf jaar jaar voor die bewuste tweede kerstdag besloten. 


Het is nu september 2010. Ik ben bijna tien maanden verder. Ik heb al tien maanden niet meer gelijnd. Eerst kwam ik aan. Toen stopte het aankomen en bleef ik stabiel. Dikker dan ervoor maar stabiel. Het eten bleef (en blijft) lastig. Oh nee. Een uitdaging... Zeker als er emoties meespelen is het eten in hell's kitchen. Maar lijnen, no way. Heb ik niet meer gedaan. Wel gaan sporten. Dat maakte me af en toe wanhopig. Ik kreeg er in het begin juist vreetaanvallen van. Maar ik heb door gezet. Niet te vaak maar wel regelmatig blijven bewegen. Niet wegen. De sportschool BBB (word ik niet door betaald en krijg ook geen korting op het lidmaatschap) is perfect voor mij en vast voor heel veel vrouwen. Dat ik deze sportschool überhaupt ken, dank ik aan deze blog. Mijn buurvrouw leest mijn posts af en toe en attendeerde me op de voorgenoemde sportschool. Heel erg bedankt daarvoor lieve buuf! 

Maar ik ben ook blijven eten en proberen te blijven luisteren naar m'n hongerige lichaam. Niet naar m'n hongerige ziel. Ik probeer elke dag en elke maaltijd opnieuw te eten waar ik fysiek behoefte aan heb. Emotionele behoeftes blijf ik analyseren, onderzoeken en vooral voelen.


Wegen doe ik nog steeds niet. Dat is voor aardappels. Ik weet wel dat ik ben afgevallen. Er zijn heel wat centimeters af. De meeste centimeters komen van mijn buik. 26 centimeters in totaal. Zonder lijnen. Malik kan trots zijn op z'n moeder. 


Tot de volgende sessie!