Na mijn vorige post heb ik weer een paar flinke stappen vooruit gemaakt. Wat er verandert is dat ik me steeds sterker en rustiger voel over wat ik eet. Wat niet verandert is hoe. Het blijft allemaal te maken hebben met waarom ik eet.
Laatst fietste ik in de regen van de ene afspraak naar de andere. Ik had net de eerste cd van Celine Cairo aan haar gepresenteerd in Paradiso. Ik vond het zo leuk dat ze mij had gevraagd. Ik ben echt fan van haar muziek en van haar. Ik had zo graag nog willen blijven om nog een drankje te drinken, wat te kletsen en een beetje te netwerken. Maar ik moest snel weg door naar de volgende afspraak. Daar voelde ik me schuldig over. 'Hoe vaak moet ik niet ergens weg waar ik wil zijn? Hoe vaak ben ik wel niet onderweg naar ergens waar ik niet wil zijn,' bedacht ik me, terwijl ik haastig om niet meteen al helemaal nat te worden, m'n fiets van het slot haalde.
Terwijl ik een vol Paradiso achter me liet, voelde me steeds schuldiger. Want hoe durfde ik weer te zeuren over mijn non-issues terwijl er nu in Pakistan echt vreselijke dingen gebeuren? Ik mijn tas brandden twee mini nutsjes. No Nuts No Glory, dacht ik nog toen ik ze jatte uit de kleedkamer van Celine. Ook daar voelde ik me schuldig over. In plaats van de nutsjes al fietsend weg te stouwen, bewegend eten heeft zo'n heerlijk 'ging zo snel dat je je kunt afvragen of het je het wel echt allemaal opgegeten hebt' element in zich, besloot ik het niet te doen. Niet eten maar denken.
Ik besloot mijn problemen, of laat ik zeggen uitdagingen, te overdenken. Op de fiets in de regen. Wat is er nou aan de hand?
Mijn man en Ik werk heel veel en op onregelmatige tijden. Dus hebben we een au-pair maar echt goed gaat het niet. Ondertussen woont ze wel bij ons in huis. Ik kan haar niet op straat zetten. Het liefst doe ik dat wel. Daar voel ik me schuldig over. Mijn broer woont al 5 maanden tijdelijk bij ons en dat gaat goed. Maar het is wel nog een volwassene in huis. Met een eigen wil. Met eigen gewoontes. Soms erger ik me mateloos aan hem. Daar voel ik me schuldig over. Mijn oudste dochter moet van de school op een concentratie-cursus. Daar voel ik me schuldig over. Mijn zoon komt niet uit mijn buik en heeft de eerste drie jaar van z'n leven in een kindertehuis gewoond. Hij heeft veel aandacht nodig maar ook duidelijke grenzen. Ik ben heel ongeduldig. Daar voel ik me schuldig over. Mijn jongste dochter is zo lief en makkelijk dat ik haar soms dreig te vergeten. Daar voel ik me schuldig over. Ik heb sinds twee jaar naast mijn werkzaamheden als actrice en presentatrice een eigen productiebedrijf. Dat betekent kei-hard werken, veel investeren en voorlopig nog nauwelijks verdienen. Daar voel ik me schuldig over. Ik heb een super goed huwelijk als we elkaar zien. Daar voel ik me schuldig over. Ik ben nu al een hele blog lang aan het klagen. Ook daar voel ik me bla bla bla.
Het heeft dus weer te maken met iets niet mogen voelen. Iets liever weg te eten dan te voelen. Flink zijn om vervolgens weer zwak te zijn.
In het laatste boek van Geneen Roth, 'Women Food and God,' stelt ze de lezer deze vraag; wat als je gevoelens altijd serieus werden genomen? Wat voor mens zou je zijn als ook je meest triviale, suffe onbelangrijk lijkende emoties met interesse werden beantwoord? Wat als je ouders/verzorgers al jouw twijfels en angsten liefdevol met je hadden besproken? Altijd hadden opgemerkt? Er zonder uitzondering alle tijd voor hadden genomen?
Die passage slaat er bij mij in als een bom. Natuurlijk kunnen ouders/verzorgers niet bij elke 'zucht' de tijd stil zetten en zich uitgebreid verdiepen in het kind en zijn of haar emoties. Maar wat als ze dat wel hadden kunnen doen? Voor jou? Wow!
Maar (en dat is het punt) zelf kun je het wel doen! Jij voor jezelf. Alle tijd. Alle ruimte. Je kunt bij elk zuchtje, pijntje, emotietje en gevoeltje beslissen of je er bij stil staat. En waarom eigenlijk ook niet?
Ik raad het alle emo-eters aan om te doen. Om in contact te blijven met je emo als het ware.
Dat ritje op de fiets veranderde de richting van mijn emoties van een 'naar beneden bewegende schuldspiraal' in een zen-moment van acceptatie. Ik voelde me gewoon even moe en op. Er hoefde geen oplossingen bedacht worden. Volgens mij zijn emo-eters namelijk heel erg oplossingsgericht. Lekker van de actie reactie. Controle- behoeftig. Doen-doen-doen. Go-go-go. Niks-aan-de-hand. Schrans-schrans-schrans. En weer door.
Die avond op de fiets in de regen liet ik het gewoon (lekker zweef) allemaal toe. Dat gevoel. Die twijfel. Schuld en boete.
Even later was ik op de plaats van m'n bestemming gearriveerd. En even later smolten al die emo's langzaam weg als sneeuw voor de zon.
De nutjses zitten nog steeds in m'n tas. Ik kan ze morgen naar Paradiso brengen...
Tot de volgende sessie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten