Hoogtevrees

Vandaag heb ik de hoogste berg van Bonaire beklommen. De Brandaris. 241 meter hoog. Misschien niet echt een berg van indrukwekkende hoogte. Officieel niet eens een echte berg. Maar toch. Het was: Een kleine klim voor een klimmer, een giga mega klim voor deze klimmer. Bovenop de 'berg' met uitzicht over de de slagbaai en het nationale park van Bonaire, realiseerde ik me, dat ik letterlijk en figuurlijk een nieuw hoogtepunt heb bereikt. 

Ten eerste ben ik, letterlijk, nog nooit zo hoog geweest buiten, los, in het wild. Ik heb namelijk hoogtevrees. De Eifeltoren? Ik heb er onder gestaan, daar bleef ik ook staan (met m'n croissant). Met geen huwelijksaanzoek naar boven te krijgen. The Empire State Building? Ging goed, zolang ik in de lift bleef wachten op de anderen (met m'n popcorn). De Euromast? Best leuk restaurant meen ik me te herinneren, want verder ben ik namelijk niet gekomen. 

En nu stond ik, hoogtevreesige ik, in de wind (o.k. ik geef het toe, het was meer een briesje), op 241 meter hoogte!!! De klim was fysiek niet een zo zwaar voor me. Ik heb wel eens meer moeten doorstaan om de juiste eetgelegenheid/mogelijkheid te vinden om 4 uur 's nachts. Maar emotioneel was het zo Godsgruwelijk eng. Doodsangsten heb ik uitgestaan. Van binnen. Van buiten bleef ik stoer en (hopelijk) gevat. Hoogtevrees is zo'n fysiek akelig klote gevoel; Het beest greep me z'n ene tentakel bij de keel en dauwde z'n andere tentakel zonder mededogen in een keer m'n strot in, opzoek naar m'n met 300-slagen-per-minuut-slaande-kleine spierbundeltje in m'n borstkas. Hoogtevrees voelt altijd alsof m'n hart fijngeknepen wordt, door een grote sterke klauw van een genadeloos lachend monster. Maar er was helemaal geen monster op de Brandaris en ook geen beest. Het gebeurt allemaal in mij. De angst zit in mezelf. Ik ben bang om m'n balans te verliezen en om te vallen. Ik vertrouw m'n eigen evenwicht niet. Dat was de eerste stap. Begrijpen waar ik nou precies zo bang voor ben. M'n angst in de ogen kijken en doorgaan. Stapje voor stapje. Bergopwaarts zijn vele stapjes. Al is dat ding nog geen 300 meter, het duurde lang genoeg. Dat maakte dat ik tijd genoeg had om m'n angst niet alleen in de ogen te kijken, maar ook om er een voorzichtig eerste, gesprek mee te voeren. 

Ik heb al zo veel gesproken gevoeld en gedaan over eten hier op het PureScape retreat. Vandaag was pas mijn tweede dag maar het voelt alsof ik hier al weken ben. Ik heb al zo ontzettend veel geleerd over eten, bewegen en het allerbelangrijkste; over het bewustzijn. Het is veel informatie in een korte tijd, die ik zelf nog moet verwerken. Als het wat meer gestructureerd in mijn hoofd zit, zal gedetailleerde informatie proberen te geven waar jullie hopelijk ook veel aan kunnen hebben. 

De filosofie van Reza Niam, de bedenker en oprichter van PurseScapes, komt neer op: luisteren naar jezelf en eten wat goed is voor je lichaam, brein en geest. Heel bekend, maar
het wordt op een geweldige en 'nieuwe' manier duidelijk gemaakt, in verschillende fases en dan ook nog eens in een schitterende omgeving.  We bewegen veel maar altijd op een 'natuurlijke' manier. Niks loopband, geen push-ups en ook geen gelul à la "no pain no gain". Bewegen moet fijn zijn. Beetje pittig mag, maar nooit zwaar en ellendig. Je hoeft niet 'over je grenzen heen', je leert bewegen op een manier die bij jouw past en waar je, je goed bij voelt. Niks moet. 

We krijgen 3 x per dag een heerlijke (echt waar), uitgebreide maaltijd. Geen kleine hongerhapjes maar genoeg en voedzaam (veel proteine en vetten, yipeeh!!!). Alles is organisch, biologisch en (hij moet even, want dit zo open doel;) 'puur'. 
Ook heel leerzaam is de gedetailleerde uitleg over voeding; hoe en waarom je lichaam je brein en je geest reageert op verschillende voedingsstoffen. Dat weten we natuurlijk allemaal wel in ons hart. Sterker nog, de gemiddelde emotionele-eter weet meestel meer over gezonde voeding dan op een wiki page te vinden is. 
Het is het dagelijks leven met alle stress die daarbij hoort zoals; tijdgebrek, geldgebrek en ruimte-voor-jezelf-gebrek, dat in de weg staat tussen jou en goed, of zelfs behoorlijk, eten. Maar weet je, jij bent er, inderdaad, wel zelf bij om wat in de weg staat, weg te meppen. Laat ik het bij mezelf houden. Uiteindelijk ben ik zelf verantwoordelijk voor mijn eetprobleem. Natuurlijk, het eetprobleem is ontstaan door een combinatie van aanleg, bepaalde gebeurtenissen en omstandigheden in mijn leven, maar er is nu geen 'oma' of 'moeder' meer, die mij dwingt te eten. Ook een gebeurtenis of omstandigheid staat niet om de hoek te loeren met een familiepak donuts. Er is helemaal geen monster en geen beest. Het zit in mij. De drang zit in mijzelf. 

Natuurlijk moet ik rekening houden met mijn genetische en emotionele bagage. Daarom werkt geen enkel dieet. Ik kan niet zo eten (en coke snuiven) als Kate"Nothing tastes as good as thin feels" Moss. Maar ik hoef ook niet standaard te eten als een dronken drieëntwintigjarige koorbal na een avond stappen. 

Hier krijg ik de juiste handvaten om te eten wat goed is voor mij; eten dat echt goed is voor elk lichaam, brein en geest in combinatie met mijn metabolisme en het eten dat goed aansluit bij mijn metabolisme en mijn aanleg. Dat is een nieuwe relatie, voor het leven. En ook een nieuwe relatie die ik aanga met anderen. Dat zal even wennen zijn. Aan de andere kant is iedereen mijn 'gedoe' met eten al zo gewend dat angst voor de buitenwereld ondertussen meer een extra excuus is... Dus dat...

Ook dat heb ik bovenop de Brandaris gevoeld. Dat was m'n figuurlijke hoogtepunt. Ik laat me niet meer bang maken om te eten. Niet door 'anderen' maar nog belangrijker; ook niet meer door mezelf. Dat is de eerste stap. M'n eigen angst in de ogen kijken. Ben benieuwd naar stap 2 want er zijn nog vele stapjes te gaan. Maar weet je, ik heb alle tijd.