Vergeven

Vandaag heb ik een paar geweldige berichten gekregen van en gesprekken gevoerd met een aantal zeer bijzondere vrouwen. Dank, dank, dank sisters in food! Amen.

En ik meen het. Amen. Ik ben er klaar voor om niet meer aan symptoombestrijding te doen. (zoals een van jullie dat noemde) Met andere woorden;
Het gaat er niet om dat ik afval maar dat ik eet wat ik echt wil eten. 
Dat ik eet wanneer ik echt wil eten.

Ik voel zo helder als een winterochtend in NY dat het antwoord niet ligt in het dunner zijn.
Het antwoord ligt in het accepteren en liefhebben van het lichaam dat ik nu heb.
Dit lichaam is het. Niet dat van zoveel kilo's geleden. Dit. Take it and love it.
Daar gaat het om.
Dus...
Ik ben klaar voor de methode van Geneen Roth.

Het gelukkigst dat ik ooit ben geweest was 1997 in NY. Ik at wat ik wilde en wanneer ik wilde.
Geen rantsoen. Gewoon. Onbewust bekwaam, zie blo.
Ik at normaal. Dan eens een hamburger met friet en mayo, dan een salade, wel of geen toetje, s'avonds voor het slapen een tosti met salami. Guiltfree.
Ik had een gezonde relatie met eten en das dus niet teveel en niet te weinig.
Een vriendin die mij op kwam zoeken (een slanke danseres uit o.a. Cats, die musical met die nietsontziende pakjes...) zei dat ik slanker was dan toen ik met haar in de musical Josephine speelde (8 voorstellingen per week, het ene pakje nog bloter dan het andere...)
Dat was niet zo. Echt. Niet. Maar ik was gelukkig met het lichaam dat ik had. Dit was ik. En ik hield van 'dit.' En dat zag zij. En dat ziet er net zo slank uit als slank.
Mijn manier van eten had ik mede bereikt door het lezen van de boeken van Geneen Roth. Echt fan-fucking-tastic! Haar theorie is simpel:
Eet alles wat je wilt. ALLES.
Maakt niet uit wanner en waar als je er maar voor gaat zitten en er van geniet. Echt geniet. en proeft. En ruikt. je tijd neemt om het eten te voelen. Dus niet voor de tv of met een roddelblad erbij. Mag wel af en toe maar ook af en toe lekker aan een mooi gedekte tafel. Ook als je alleen bent en je maaltijd uit een zak Hamka's bestaat. Aan tafel. Met kaarjes. In een porseleinen schaal.
En het belangrijkste: Geen schuldgevoel.
Gewoon aan iedereen vertellen dat je voortaan gaat eten wat je wilt wanneer je wilt en dat commentaar niet gewenst is.
Dus als jij tijdens een speciaal familie diner in een sterrenrestaurant allen maar zin hebt in gebakken spek, bestel jij gebakken spek (commentaar niet gewenst) in sterrenrestaurants bakken ze spek in ganzenvet! ;-)
Wat het belangrijkste is dus dat je durft te eten wat je wilt. Wat je echt wilt. Zonder schuldgevoel. Eerst zul je vooral eten wat nooit mocht van jezelf. Maar vertrouw er op dat het goed komt.
Eerst zul je te veel eten en ook aankomen. Dus belangrijk om iedereen op de hoogte te stellen. Veel lycra en spandex te dragen en Go go go!
En dan komt dat magische moment, kan een jaar duren of een maand of 3 jaar, maar het komt...
Je zult steeds normaler gaan eten. Gewoon gaan eten. Ook in sterrenrestaurants. Ook in de snackbar. Ook op feestjes met 36 schalen bittergarnituur.
Uiteindelijk zul je een gezond gewicht bereiken. Echt. Kan lang duren, kan kort duren maar het zal gebeuren. Je krijgt het lichaam dat bij jouw hoort. Wellicht niet maat supermodel (kan wel) maar sowieso een maat die past bij jouw lengte en type lichaam.

Ik heb dat meegemaakt. Ja!!! In NY. Het zalige was dat ik geen last had van familie en goedmenende kennissen. Die zaten in Nederland! In NY is iedereen fucked up met iets dus als je vaag doet in een restaurant of een bagelshop (ik wil een halve bagel met creamcheese, half light half gewoon. De andere helft van de bagel graag zonder iets.) is het antwoord altijd: "Sure, no problem!"
Ik kwam eerst aan. Daarna viel ik af. Niet hysterisch veel maar gewoon. Mooi. Goed.

De periode heeft niet heel lang geduurd. Op een dag zag ik dat ik cellulitis had. Over en uit. Ik begon mezelf van alles te verwijten. "Zie je nou wel!" "Als je zoveel vet eet kom je misschien niet aan, maar krijg je wel cellu!!!!" "Typisch weer iets voor mij."  "Fucking it up again." "Ik kan niet eens normaal eten. Ik kan niks" Je kent het wel...
Ik moet we wel even bij vermelden (wijsheid achteraf,) dat ik in fel daglicht in de spiegel keek.
Maar daar ging het niet om. Ik realiseer me nu, heel wat cellulitis verder, dat ik opzoek was naar en weg uit. Mezelf weer wilde, moest saboteren.
Ik zat in een slechte relatie, twijfelde aan mijn talent, vroeg me af of NY wel de plek was voor mij. Vond mezelf dus weer eens een loser omdat ik nog geen ster was op Broadway...
Dat was natuurlijk te pijnlijk om echt aan te gaan. Te complex. Dus ging ik weer lijnen en bingen. Want me dik voelen en hopen dat alles beter zou zijn als ik zou afvallen, was ik gewend. Dat was vertrouwd. Dat gaf (valse) hoop.

Terug in NL stopte ik voor het grootste deel met bingen maar bleef wel lijnen, of zoals ik het zelf noem 'op rantsoen' want het was geen killer dieet, zie blog 3
Na m'n 1e zwangerschap in 2003 probeerde ik weer terug te keren naar naar de Geneen Roth methode.
Maar ik bleef twijfelen of het wel zou werken omdat Geneen zelf geen kinderen heeft gebaard en dus niet weet hoe het zit met zwangerschapskilo's... Hoe dom denk ik nu achteraf...
Maar toen dacht ik; "Zal best dat het werkt voor anderen, maar als ik nu met dit walgelijke zwangerschapslijf ga eten wat ik wil en wanneer en dus nog meer aankom is het einde zoek." Een ander excuus was "Ik gier van de hormonen. Mijn lichaam kan helemaal niet voelen wat het wil eten..." Lekker vertrouw zelfsaboterend.
Nadat m'n 2e zwangerschap eindigde in een doodgeboren zoon. ging het helemaal mis, zie blog 3.

Vandaag voel ik me hoopvol. Althans helder.
Ik kreeg een heel lief bericht van een vriendin die soortgelijks meegemaakt heeft. We hebben elkaar al te lang niet gezien. Ze heeft me vandaag iets heel moois gegeven.
De kans om m'n excuses aan te bieden aan m'n kind. Ik doe dit nu op deze blog omdat ik wil dat er mensen zijn die weten dat hij echt heeft bestaan. Snappen jullie? Wie het niet snapt of het te klef vindt moet nu stoppen met lezen. Als je wilt kun je naar de volgende post. Het is een geweldig artikel van Geneen Roth. Huiswerk...

Lieve Iwan,
Het spijt me dat ik je niet heb kunnen voldragen. Mijn oprechte excuses. Het is mijn niet gelukt de moeder voor jou te zijn die ik had moeten en willen zijn. Sorry mijn kind. Sorry.
Ik heb heel erg getreurd. Treur nog steeds. Ik heb het mezelf nooit kunnen vergeven. Dat ga ik nu wel doen.
Ik vergeef mezelf dat ik jou niet gezond op de wereld heb kunnen zetten. Ik vergeef mezelf dat jij bent gestorven in mijn lichaam. Dat ik jouw dood hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt heb.
Ik vergeef mezelf.

Laten we afspreken dat we maar een goed voornemen hebben dit jaar. Onszelf liefhebben. Met alles wat daar bij hoort. Lees het artikel in de volgende post als je wilt.

Wees lief voor jezelf in 2009 en 2010