Elk nadeel heb z'n voordeel

Normaal eten betekent me niet meer schuldig voelen over wat ik eet. Normaal eten betekent eten wat ik eten wil. Eten waar ik behoefte aan heb. Lichamelijk. Niet emotioneel. En ook emotioneel maar dan zonder dat eeuwige, knagende, naar beneden halende schuldgevoel. Me goed voelen zoals ik in het hier en nu ben. Dit (dikke) lichaam voeden. De (dikke) vrouw die ik ben verzorgen. Koesteren. Goed te eten geven...
Dat lukt me niet.
Vandaag ben ik erachter gekomen waarom niet. Ik vind mezelf zoals ik nu ben, in dit hier en nu, niet goed genoeg. Ik wil dunner zijn. Slanker. Ranker. Petit. Ok, petit ben ik nooit geweest maar wel slanker dan nu. En dat f*cked me up. Ik wil het lichaam terug dat ik had voordat ik m'n kinderen kreeg. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik niet de discipline en wilskracht heb gehad om dat lichaam weer terug te verdienen.
Mijn jongste is bijna twee en ik pas nog steeds niet in mijn oude (7 jaar oude want mijn oudste is 6...) spijkerbroek. Ik vind dat ik heb gefaald. Ik ben een van die sloppy moms who gave up on herself (!)
Dus mezelf accepteren zoal ik NU ben, lijkt een onmogelijke opgave. Net zo onmogelijk als petit worden.
Wil ik een normale relatie met eten hebben, moet ik het aan. Houden van het lichaam dat ik nu heb. De vrouw die ik nu ben liefhebben. Het verleden achter me laten. Loslaten. Zo moeilijk. Echt, ik durf zo naar Irak om daar eens eventjes alles op te lossen. No pro. Maar loslaten wie ik was in mijn slankere tijd. On-moge-lijk.
Ach, die dunne tijd... In mijn herinnering at ik alles wat ik wilde. Ja, dat wel, maar ik wilde nauwelijks eten. Ik hield vast aan een streng maar gezond regime. Ik hongerde mezelf niet uit, maar was wel altijd op rantsoen. Als ik eens een slippertje maakte met mijn ijskast, deed ik een paar dagen ietsje strenger. Piece of cake! Dat wil ik weer kunnen. Die vrouw wil ik weer zijn. In controle over wat ze in haar mond stopt en wanneer. Streng doch rechtvaardig.
Wat is er gebeurd? Zwangerschappen, geboortes, late miskraam... Nog een geboorte, een adoptie. Het leven. Ok, ok, ok, ik zou eerlijk zijn dus daar gaan we weer; de miskraam...
Het gebeurde na 5 maanden zwangerschap. Toxoplasmose. Waarschijnlijk door iets dat ik heb gegeten. Waarschijnlijk. Niet zeker. Maar ja, Ik weet zeker dat het komt door wat IK gegeten heb. Het voelt als de ultieme kindermoord. IK heb mijn gezonde kindje doodgegeten. La Grande Ploef...
Niks controle. Weg was de vrouw die zogenaamd zo goed voor zichzelf kon zorgen en haar figuur redelijk op de rails had. Uit de tijd tussen 2005 dat mijn tweede kind stierf in mijn buik en 2007 dat mijn jongste geboren werd, kan ik me niet veel herinneren. Behalve dan dat ik dikker werd. Dikker bleef.
En nu moet ik van deze vrouw gaan houden? Deze sh*t moeder, die haar kind niet eens 9 maanden normaal kon voeden, koesteren, goed te eten geven??? Nee.
En... zo lang ik mezelf te dik vind, kan ik mezelf ook rustig blijven haten. Zonder aan te gaan waarom ik mezelf nou ECHT haat. Zonder te hoeven denken en voelen wat ik niet wil denken en voelen.
Het oude vertrouwde excuus. Emotionele pijn niet hoeven voelen. Je in plaats daarvan dik voelen.
Want dat gevoel kun je laten verdwijnen door weer dun te worden. Dat andere, veel grotere, pijnlijke, onvergefelijke gevoel niet. Zoals Johan Cruijff heeft gezegd: Elk nadeel heb z'n voordeel.