Blijven proberen

Toch nog maar even wat schrijven alleen in de nacht. Allen met een zoemende ijskast op de achtergrond... Heb afgelopen nacht nauwelijks geslapen.  Waar ben ik aan begonnen met deze blog?  Ik voel dat ik vind dat ik moet lijnen. Anders ga ik zo af. Een blog zonder happy end. Depressing. Oh, dat woord mag ik niet meer klakkeloos gebruiken. Ik heb ooit een brief gekregen van een meneer die vond dat ik op tv dat voorgenoemde woord te nonchalant gebruikte, neen misbruikte zelfs. Hij, laten we hem mr. Nothappy  noemen, vond het kwetsend dat ik te pas en te onpas depressing en depressief zei om aan te geven dat ik iets vervelend of irritant vond. Mr. Nothappy was zelf namelijk chronisch en klinisch depressief. Hij gebruikte medicijnen en worstelde met zelfmoordneigingen. Ik heb hem netjes geantwoord met mijn excuses. Ik denk dat als hij mijn blog van gisteren heeft gelezen ik binnenkort een kaartje van hem kan verwachten met: Honey, the word is all yours!
Over dat eten.
Gisteren na het schrijven gesnackt. Daar. Het hoge woord is er uit. Het bizarre is dat ik na al die jaren inderdaad blijf hopen op een happy end. Op inzicht. Op een Oprah A-ha moment. Terwijl wij overeters weten dat happy ends niet bestaan. Je eet teveel en je eet te weinig. Je eet teveel en je eet te weinig. Je eet teveel en je eet te weinig. Maar nooit normaal. Een dans macabre met jezelf en je keukenkastjes.
Weet je, ik was gisteren toen ik begon met schrijven in de volste overtuiging dat dit namelijk een luchtige en komische blog zou worden. Echt! Ik had de film Julie and Julia gezien. Met Meryl Streep als Julia Child en Amy Adams als blogger Julie.  In die film blogt Julie over het maken van alle recepten uit het kookboek van julia Child en dat inspireerde mij. Ik dacht; leuk ik ga ook zoiets doen. Wat heel depressing/irritant aan die film is, is dat dunne Julie (Amy Adams) continue zeurt dat ze te dik wordt van al dat eten van die recepten. En ze trekken haar niet eens een fatsuit aan of zo... Ik weet dat het film is en een Hollywood productie maar de film gaat nota bene over ETEN! Geef de rol aan een actrice met een normaal lijf. 
Maar goed. Hoe kon ik na het zien van een film over eten denken dat ik 'leuk' zou kunnen schrijven over eten? Dat kan zo in dat nummer Ironic van Alanis Morisette: Like watching a movie about food when you're an emotional overeater, Like marrying  a passive agressive when you're a wifebeater
Trouwens, Alanis Morisette is nu graatmager omdat ze veganistisch eet. Terwijl haar ex nu met Scarlet Johanssen gaat die voor Hollywood begrippen 'curves' heeft.... Zoals je merkt draaf ik door over het andere omdat ik niet wil beginnen over het ene.
Na het schrijven gisteren kreeg ik dus een binge. Een kleine. Voor mijn doen een kleine. Ik wil niet oordelen over aantallen. Misschien is dit voor sommige een grote binge, voor anderen een mini binge. Maar ik heb beloofd eerlijk te zijn dus here goes: 2 geroosterde boterhammen met franse kaas. 1 geroosterde boterham met boter. 2 eetlepels pindakaas. 1 eetlepel nutella en halve kinderbueno en 3 kerstkransjes. Voor mij is dit klein. Waarom eigenlijk? Nooit goed over nagedacht. Hhmmmm. Voor mij wordt het deels bepaald gevoel. Soms voelt het eten van 1 droge cracker nl als een giga binge en soms voelt het eten van 3 megarepen van Milka als een kleine binge.
Ander deel heeft toch te maken met aantallen maar dan relatief gezien. Als ik iets helemaal heb op of leeggegeten heb, kan het ook als een grote binge voelen. Dus een zak chips als ik er maar 1 in huis heb kan een grote binge zijn. Terwijl 2 zakken chips als ik er 5 in huis heb niet. KAN, he, KAN. Hoeft niet. In het land der eetverslaafden is inconsequentie koning. Bij deze binge was dus nog van alles over. In dit geval noem ik deze binge dan ook klein. Hoe dan ook, het gaat er om dat ik het een binge noem als ik me er klote over voel. Als ik 6 patat oorlog  eet en ik voel me daarna ook prima, noem ik het geen binge. Oh, en ik voel me vaak klote als ik iets eet terwijl ik met mezelf had afgesproken dat ik datgene niet zou eten. Laatst wilde ik gezond lunchen met 2 zuurdesem boterhammen met kipfilet. Een goede vriendin kwam langs met bagels met creamcheese. Bye bye bruine boterhammen, hello bagel. Het was maar een bagel met creamcheese. Het voelde als een major binge. De rest van m'n dag was stressie en lastig qua eten.
Gisteren merkte ik dat ik niet Ik durfde door te pakken want ik dacht, morgen moet ik weer verder schrijven over dat eten en ik wil niet teleurstellen!!!
Dat is zo lastig. Ik wil een gezonde relatie aangaan met eten. Maar ik durf niet te stoppen met de geheime affaire met eten. Ik moet stoppen met de geheime affaire die ik heb met eten en kiezen voor een gezonde relatie met dat zelfde eten. Eten en ik moeten eerlijk zijn over wat we met elkaar hebben. Het aan iedereen vertellen. Uit de broeierige hotelkamers het dagelijkse leven in. Ik weet alleen niet zeker of ik wel afscheid wil nemen van de dat spannende, stiekeme gevoel. Van dat 'ons geheimpje' gevoel.
Dit is wat er gisteren door mijn hoofd speelde: Ik schrijf een blog over mijn eetprobleem maar ik ga doen is normaal eten (= lijnen) en daar over schrijven. Dat is positief, leuk en inspirerend. Als het af en toe mis gaat, hou ik het voor mezelf. Als ik dan een tijdje heb geblogd. Rond ik het verhaal mooi af. Dan ben ik lekker afgevallen en hebben de lezers (als ze er zijn) een goed gevoel. Daarna ga ik weer door met mijn leven en mijn eten.Yeah!
Maar ik kan niet meer terug. Ik ga proberen niet te lijnen. Ik ga proberen normaal te eten. Eten als ik honger heb en stoppen als ik vol ben. Ik weet dat er een hele wereld is van mensen die dat doen. Ik zie het mijn man en kinderen elke dag doen. Voor mij is het alsof ze naast mij in een andere dimensie leven. Ik zit bij hen aan tafel maar er zit een glasplaat tussen. Ik zit in mijn eigen Mc Donalds drive in booth.
Soms heel soms lukt het me ook om te eten als ik honger heb en te soppen als ik vol ben. Soms zelfs weken lang. Maar nooit moeiteloos. Nooit zonder er bij na te denken. Althans nooit voor lang.
Een van de vele theorieën over leren is dat wij nieuwe vaardigheden aanleren in 4 fases.
Fase 1: onbewust onbekwaam. Je kan iets niet, bijvoorbeeld autorijden maar je weet niet dat je het niet kan. Wanneer je voor het eerst achter het stuur zit en de auto beweegt denk je; not bad, ik rij! Maar je realiseert je niet dat je rij-instructeur erg veel doet om er voor te zorgen dat jij niet tegen een boom aanknalt. Je weet namelijk niet wat er allemaal komt kijken bij goed en veilig rijden.  Jij denkt dat je lekker aan het crossen bent. De instructeur houd z'n hart vast, trapt de koppeling op tijd in en checkt de spiegels.
Fase 2: bewust onbekwaam. Je rijdt na een paar lessen zelfstandig. Je instructeur zegt alleen maar wanneer je het fout doet en dat is best vaak. Nu weet je wat je allemaal moet doen om veilig te rijden en dat valt niet mee. Koppeling, spiegels, versnelling. Er kan zo veel misgaan. Opeens vind je het doodeng en durf je niet nauwelijks te rijden op verlaten landweggetje.
Fase 3 bewust  bekwaam. Na een heel wat lessen lukt het rijden aardig. Maar allen wanneer je je heel goed concentreert, super alert blijft en de radio uitblijft. Als je nu rijexamen doet is er een redelijke kans van slagen.
Fase 4: onbewust bekwaam. Je hebt al een tijdje je rijbewijs en tijdens het invoegen op de snelweg realiseer je je dat het dat deed zonder er bij na te denken! Je zong namelijk keihard mee met Duran Duran op de radio en checkte je dode hoek. Gelijktijdig en super relaxed.
Onbewust bekwaam. Zo eten miljoenen mensen. En ik schipper tussen bewust onbekwaam en bewust bekwaam. Elke dag moet ik alles op alles zetten om de dag door te komen zonder eetbreakdown.
En als het vanaf nu mis gaat, zal ik proberen er ik eerlijk over te schrijven. Ook zal ik al schrijvend proberen te onderzoeken waarom. 
Gisteren ging het mis omdat ik me onzeker voelde over wat ik had geschreven. "Lekker belangrijk," dacht ik. "Wie kan het wat schelen?"  "Los het op." "Zeur niet zo, eet of eet niet. doe niet zo moeilijk." De bijrijder.
Ik voelde me kwetsbaar. Dat is een heel onheimisch gevoel voor mij want ik stel me niet snel kwetsbaar op. Dat is in het verleden niet goed bevallen. Dus dat gevoel probeer ik altijd weg te stoppen, weg te praten, weg te lachen, weg te drinken,  weg te... eten. Ja... Want het is makkelijker om me dik en lelijk te voelen dan klein en kwetsbaar.
God ik voel me nu zo'n kapot gepsychologiseerd mekker-wijf... Oeps daar ga ik weer. Om toch positief te eindigen; Vandaag ging het goed!!! Bijna geen schuldgevoel het sluimerde maar zette niet door. Dat kwam omdat ik wist dat ik weer zou schrijven. Ik heb het dus niet gedaan voor mezelf. Maar ik blijf het proberen.