Boos-eten

Gisteren heel goed gepraat met een dierbare vriendin. Volgens 'onze' Geneen, http://geneenroth.com/notes_from_geneen/?p=16 (de link is maar het tipje van de softijsberg, ik heb het meer over haar boeken) heeft iedereen z'n eigen honger op z'n eigen tijd. Het zelfde geld ook voor plassen. Iedereen doet immers z'n eigen plasje op z'n eigen tijd.

Het is daarom als emo-eter in relatietherapie met eten, van belang je eigen honger te leren kennen, voelen en begrijpen. Alleen dan weet je namelijk wat je wilt eten, wanneer en wanneer je genoeg hebt gegeten (zie al m'n vorige posts.) Voordeel is dat je dan niet meer over-eet. Nadeel is dat je eerst honger moet toelaten.

Dat maakt veel los. Honger is, voor mij, ongrijpbaar, onwerkelijk, als stof in de zon niet te pakken. Ik probeer nu dagelijks te wachten met eten tot dat ik honger heb. Echte honger. Fysieke honger.
Wat is dat irritant. Ik ben zo gewend om te eten wanneer ik denk dat ik wil eten, of vind dat ik mag eten, of voel dat ik moet eten. En... als ik boos ben. Ik ben gepassioneerd over eten uit boosheid. Eten uit verzet.

Vandaag heb ik dux(the best!!!)crackers lopen boos-eten. Natuurlijk werkt het boos-eten niet meer zo lekker vals bevredigend als vroeger (vorige maand.) Dus ben ik gestopt. Doorbraak(!)
Ik merk namelijk steeds eerder dat ik helemaal niks weg-eet. Emoties zeker niet. En de emotie boosheid weg-eten is helemaal kansloos. Dus nu heb ik honger. Boze honger en een beetje fysieke honger. De fysieke honger kan wel wachten tot het ontbijt van morgen. De boze honger ga ik nu aanpakken.

Vandaag een lange dag achter de rug. Ik werk aan een presentatie met een groep jonge meiden in Amsterdam. Prachtige, veerkrachtige, sterke en lieve meisjes met een pittig bestaan.

Ik ben zo trots op hun kracht en doorzettingsvermogen. Raak zo geïnspireerd door hun creativiteit die zich uit in hun keldingkeuze, haardracht en manier van praten. Ze zijn stuk voor stuk (te) wijs voor hun leeftijd en errug scherp, verbaal en geestig. Zo slim ook. Op een manier die ik benijd maar die me tegelijkertijd ook een beetje ontstemd. Ze 'moeten' namelijk wel zo zijn om te overleven in een harde en oneerlijke wereld. Dat maakt me boos. Ze krijgen niet de ruimte om zichzelf te zijn.

We weten allemaal wat een k-tijd de puberteit is. Ook al ben je het populairste meisje van de klas het, is lopen over brandende kolen, tussen je 10e en 20e. Tel er bij op dat je thuissituatie niet de meest stabiele is en daar ga je. En daar ga ik. Ik ben ik een vanavond (zoals zo vaak de laatste tijd) een beetje off. Vanavond is dat omdat ik zo baal van het ridicule feit dat vrouwen, aan zo veel (oneerlijke, onrealistische, vrouwonvriendelijke en gewoonweg belachelijke,) eisen moeten voldoen. Mannen (wellicht) ook. Maar die verdienen er in ieder geval gemiddeld nog steeds meer mee. 20% meer zelfs. Vrouwen werken dus gemiddeld 2 maanden per jaar voor helemaal niks.

Ik schreef laatst over creamcrackers. (de europeese variant van duxcrackers) Die hebben mij (regelmatig in samenwerking met echte boter en pindakaas) door de 'lente' van mijn leven (10-20) gesleept. Ik zie mezelf nog zitten. In m'n bedje, ik vond het een BED want het was een iets breder dan een kinderbed, met op schoot op m'n Snoopy-dekbed, de Cosmo en een schaal vol besmeerde crackers. "Lekker," dacht ik. Boos was ik. Alleen toen begreep ik dat niet. Mocht ik dat niet zijn.

Nu zie ik de verbanden. De Cosmo/de cracker. De Cosmo/de cracker. De Cosmo/de cracker. De Cosmo/de cracker. De Cosmo/de cracker.

Natuurlijk had ik steun (in mijn geval in de vorm van eten) nodig. Hoe had ik in Cindy Crawfords' naam anders kunnen dealen met de zogenaamd zonnige toekomst die op me wachtte? Op blz. 12; "voor jezelf opkomen kan sexy zijn." Op blz. 27; "soms is het juist sexy om te doen wat HIJ wil." Op blz 36 een kwis; "ben je bitchy of sexy?" met als eerste vraag: zeg je weleens nee? (Want dat is namelijk heeeeeeel bitchy en niet sexy) vervolgens op blz. 43 een modereportage met een fotomodel maatje 34. De titel is "stoer is het nieuwe sexy," het fotomodel kijkt gedienstig en totaal onsexy uit haar ogen, alsof het enige lichtpuntje in haar dag het onsje cottagecheese is na de shoot. Well, just shoot me.

Veertig jaar heb ik er voor moeten worden om niet meer mee te hoeven doen aan die, je moet als vrouw bevallig en gewillig zijn en daar hoort een zo min mogelijk ruimte innemende persoonlijkheid en dito lichaam bij, en nog twijfel ik elk uur van de dag.
Kun je nagaan hoe angstaanjagend en boosmakend die valse verwachtingen zijn wanneer je jong, kwetsbaar en onervaren bent. En als je jong, bang en boos bent en je dat niet constructief kunt uiten, stop je het weg. Stop je jezelf weg (zoals ook mijn meiden in Amsterdam) en doe je je stoerder/zwakker voor dan je bent en stopte je je (zoals in mijn geval) vol. Om in ieder geval het (verkeerde) idee te hebben dat je iets voor jezelf doet.

Ik heb daarom nog steeds een bloedhekel aan al die kinderboeken over schattige meisjes en nukkige prinsesjes die heel tof lijken, maar eigenlijk maar een ding willen; geannexeerd worden door het andere geslacht. Alsof je iets van jezelf moet opgeven om HEM te krijgen.
Ik word ronduit agressief van al die zogenaamde kinderpop(porno)groepjes als Kus en K(f*cking)3 met hun "Elke dag weer een nieuw avontuur als je bij me bent" (want alleen ben ik niks waard) en "De meiden staan al in de rij maar hey wacht eens even want hij is nu van mij" (want ik laat m'n vriendinnen vallen elk sprankje hoop op een potentieel vriendje).

Even koesterde ik nog de voorzichtige illusie dat Mega Mindy anders zou zijn. Ze is immers een mega (dus niet uitgemergelde) superheld. Nee hoor. Ze loopt in zulke strakke pakjes dat ze niet eens een dak op zou kunnen klimmen, als ze zou willen. Maar dat wil ze ook eigenlijk niet. Haar leven draait om Tobey. Een kwal van een gozer die haar dan weer wel en dan weer niet ziet staan en niet mag weten wie zij werkelijk is want stel je voor.

Niks mis met liefde maar waarom worden we van kleinst af aan gehersenspoeld met de misconceptie dat liefde overgave betekend in plaats van gelijkwaardigheid? Misschien draaf ik door (ik weet het wel zeker) maar daar hoort natuurlijk een bepaald type vrouw bij. Niet te bedreigend. Niet te luid.  Niet te lichamelijk. Niet te flink. Ik probeer mijn dochters te leren dat ze perfect zijn zoals ze zijn. Dat ze dat recht hebben. Dat hebben we ook. We moeten het alleen nog steeds zo bevechten op een bepaald niveau.

Zoals Martin Luther King een droom had, heb ik die ook; "ik heb een droom dat op een dag dit land zal opstaan en de ware betekenis van haar credo zal naleven: "Wij vinden de volgende waarheden vanzelfsprekend: dat alle mensen (en dus ook meisjes en vrouwen) gelijk geschapen zijn". Ik heb een droom dat op een dag, op de rode heuvels van Georgia, de zonen (en dochters) van voormalige slaven en de zonen (en dochters) van voormalige slavenhouders in staat zullen zijn samen aan te schuiven aan een tafel van broederschap (en zusterschap en broeder-zusterschap.). Ik heb een droom dat op een dag zelfs de staat Mississippi, een woestijnstaat, die blakert in de hitte van onrecht en onderdrukking, veranderd zal worden in een oase van vrijheid en gerechtigheid. (ook voor vrouwen) Ik heb een droom dat mijn vier kinderen (dus ook de meisjes) op een dag zullen leven in een land waar zij niet beoordeeld zullen worden op hun huidskleur, (en hun uiterlijk) ,maar naar de inhoud van hun karakter (en dat geldt dus ook voor de meisjes, moge duidelijk zijn). Ik heb een droom vandaag."

Martin Luther King zei aan het eind van z'n leven ook: "er komt een tijd dat zwijgen verraad is." Hij was immers een (vredes)activist.

Ik had gedacht dat ik met de jaren milder zou worden. Ik word alleen maar meer activistisch. Dat komt vast omdat ik mijn eigen honger probeer toe te laten.


Tot de volgende sessie.