Pizza in mijn oren

Even een klaag-post.
Ik heb het nu, echt op dit moment, even erg moeilijk. Gisteren laat naar bed. Vandaag moe. Ontbijt begon mede daardoor al 'fout' (witte broodjes uit de oven hebben nou eenmaal en naaaaar effect op mij) Ik had de puf niet om rustig te wachten tot ik echt honger had en even na te denken en voelen wat ik nou wilde eten. De witte broodjes stonden al klaar. Warm en goudbruin. Dus ik liet me verleiden. En bam!
De hele dag voelde ik me verloren, vaag, raar. Dat heeft ook te maken met het feit dat mijn man de komende 5 maanden elke maand minimaal een week weg is voor z'n werk maar ook een vakantie met vrienden. Geen probleem. Maar ook wel. Alleen met drie kinderen van 6, 4 en 2 is pittig. En zoals ik me nu voel heb ik juist rust en ruimte nodig.

's Avonds los gegaan op pizza. Mijn dochter van 6 mocht namelijk beslissen wat we gingen eten en ik vond het lastig om voor mezelf te kiezen en iets anders te eten.

Nu zit ik vol schuldgevoel en zelfhaat achter m'n laptop. Ik heb m'n man al ingeschakeld want dit zijn de momenten waarop ik rare dingen zou kunnen gaan doen zoals overgeven.
Yep daar heb ik nog niet over geschreven maar ook dat heb ik jaren gedaan. Maak je geen zorgen (of juist wel) ook dat onderwerp ga ik nog aanpakken...

Anyway. Probeer nu te focussen om m'n buik. Zit ik gewoon lekker vol? Of ben ik alleen maar bezig met "Ben zo bang om aan te komen." Het laatste natuurlijk. En dus bang. Gvd wat baal ik daar van. Gisteren voelde ik me nog voorzichtig hoopvol en nu weer helemaal niet. Wat gebeurt er allemaal met me. Ik voel me alsof ik op een kapotte wipwap in de speeltuin in Wonderland (van Alice) zit.Wheeeew!

Terwijl puur fysiek... Ik heb gegeten. Veel. Maar het is nou niet dat ik alles in huis heb opgegeten en als ik echt even voel, voelt het ergens best lekker. Maar ook net iets teveel. Zoals 'lekker veel gegeten' waarschijnlijk voelt bij dunne mensen (IK HAAAAAAT ZE.) De fysieke stem mag ik niet onderschatten. Ik moet beter naar haar leren luisteren. Als ik dan aan de pizza 'ga,' ga ik maar moet ik beter voelen waneer het genoeg is geweest.

Wat nu. Wat nu. Wat nu...
Ben begonnen aan het volgende boek van Geneen Roth; Breaking Free From Compulsive Eating.
Volgens haar theorie heb ik gegeten. Prima. Ik ben niet doorgeslagen in die zin dat ik het avondmaal heb door laten open in een binge. Dus, goed gedaan. Ik mag trots zijn op mezelf.

Wat dus wel zo is, is dat ik niet ben gesopt toen ik vol zat. Waarom niet? Omdat ik eigenlijk niet echt honger had toen ik begon. Zij stelt het als volgt; als je eet terwijl je geen honger hebt, weet je ook niet wanneer je wilt stoppen. Je luistert in eerste instantie al niet naar je lichaam door te gaan eten terwijl je lichaam nog niet heeft aangegeven dat het daar behoefte aan heeft.

Als je niet naar je lichaam luistert als het aangeeft; "Nou echt honger heb ik nog niet. En pizza heb ik eigenlijk geen zin in." Negeer je een heel belangrijk signaal. Het signaal wordt overstemt door je emotionele stem die zegt "Nou eet maar. Kom eet. Zo ongezellig als je het niet doet. kom, eet. Morgen doe je het wel weer zoals het hoort maar laat je nu lekker gaan." Als je dan eenmaal begint te eten wordt het nog moeilijker om naar dat (al) overstemde fysieke stemmetje te luisteren dat jou probeert aan te geven dat het vol zit.

Je hebt al een valse start gemaakt. Dat voelt ellendig. Het maakt je extra vatbaar om (zoals je gewend bent) alleen nog maar je emotie te luisteren, in plaats van naar je lichaam. De bijrijder komt weer vol in beeld. Die zegt; "Loser. Ja eet nou maar door. Je bent toch al dik en mislukt." Je bent gewend om naar dat gevoel te luisteren en negeert je fysieke stem weer die blijft proberen aan te geven dat het echt vol zit.

Ik had pizza in mijn oren. Dus die fysieke stem kon ik niet verstaan. De emotionele stem hoorde ik luid en duidelijk. "Weer mislukt." Volgens Geneen is je emotionele stem een deel van jezelf en is het belangrijk hem/haar te onderkennen. Een gezicht te geven. Want die stem staat voor dat deel van jezelf dat geen ruimte heeft gekregen door omstandigheden, opvoeding of uit overlevingsdrang.

Mijn emotionele stem is een klein boos meisje van een jaar of tien dat niet snapt waarom zijn niet wordt geaccepteerd op school. Waarom ze naar het ziekenhuis moet voor een zware operatie aan haar bovenbenen. Dat niet begrijpt waarom ze haar vader nauwelijks ziet. Ik noem haar Bibi. Kleine boze Bibi. Volgens Geneen moet ik voor haar zorgen. Naar haar luisteren. Haar de plaats geven die haar toekomt. Doe ik dat niet zal ze het toch opeisen door de enige manier waarop ze zeker weet dat ze mijn aandacht zal krijgen. ETEN.

Wat ik nu moet doen is mezelf en dus Bibi troosten. Iets teveel gegeten. Whatever. Het was lekker. Nu ga ik 'ons' geven wat 'we' echt nodig hebben.
Ik heb al met mijn man gesproken. Mijn angsten met hem gedeeld. Mijn stress over al z'n reisjes. We hebben goede afspraken gemaakt. Ik heb ook wat andere zaken aangepakt die me een beetje dwars zaten. En schrijven helpt ook. Bibi is weer gekalmeerd.

Ik begrijp dat dit vast crazy overkomt maar weet je, ik heb niks te verliezen. Niks zo crazy als het gekkenhuis dat emotioneel overeten heet. Ik geef elke theorie een kans, zoals ik elk dieet een kans heb gegeven. Dus wat gekte betreft kan Bibi er makkelijk bij!

Ik ga nu een grote kop groene thee zetten, samen met Bibi lekker in bed tv kijken en wat Geneen lezen. Morgen is weer een dag. Ik hoef pas weer te eten als ik echt honger heb. Ik hoef pas weer te eten als ik echt honger heb. Ik hoef pas weer te eten als ik echt honger heb. Ik hoef pas weer te eten als ik echt honger heb. Ik hoef pas weer te eten als ik echt honger heb. Ik hoef pas weer te eten als ik echt honger heb.

Tot de volgende sessie.