Naaktsrand

Ik heb bijna Feeding The Hugry Heart van Geneen Roth uit. Man, wat een boek. De laatste keer dat ik het helemaal heb gelezen is zeker 9 jaar geleden op vakantie in Spanje met mijn man en 3 vrienden. Allemaal mannen. Allemaal slank. Allemaal gek op veel eten en dan bedoel ik-3x per dag warm en om het uur een schaal tapa's-veel eten. Natuurlijk waren ze ook allemaal gek op het strand. Ze toonden vol trots hun afgetrainde lijven aan iedereen die het wel of niet wilden zien op het naaktstrand. Ik lag er hyperventilerend naast onder zwart badlaken dat net zo groot was als een tweepersoonslaken maar dan van badstof. Ik zweer het. Ik was zo (met badlaken uiteraard) de zee in verdwenen, als een walrus opzoek naar een laatste rustplaats, ware het niet voor de boeken van Geneen.

Nu is Geneen me weer aan het redden. Voorzichtig tilt ze me uit de vetput.
Jaren heb ik gedacht dat ik niks meer aan haar boeken zou kunnen hebben omdat ik niet zo zeer een eetprobleem (meer) had. Nee. Ik moest 'gewoon' even moest afvallen na al mijn zwangerschappen. Dat was het probleem. Yeah right. Wat heb ik mezelf veel ontzegd.

Het boek eindigt met dagboekfragmenten van een vrouw die, net als ik, zo eerlijk mogelijk probeert te schrijven over haar eetproces. Alleen volgt zij ondertussen de workshops van Geneen Roth, (lucky b*tch.) Ook al ben ik jaloers dat zij wel in de nabijheid van Geneen is (en dus vind dat ze geen reden tot zeuren heeft,) herken zo veel in haar beschrijvingen.
Wat me erg raakt is het moeten dealen met je gevoelens zoals ze zijn. Dealen met gevoelens die niet meer kunnen worden weggeschoven (3 werkwoorden achter elkaar...) door grote (of kleine) hoeveelheden eten.
Net als de schrijfster van de voorgenoemde dagboekfragmenten voel ik me net zo kwetsbaar en naakt als zij zich voelde tijdens haar ontdekkingsreis naar het land van normale proporties. Ik ben weer op dat Spaanse naakstrand maar dan zonder de bescherming van mijn giga zwarte badlaken.

Ik eet wat ik wil. Ik eet meestal waar ik behoefte aan heb. Ik probeer zo goed mogelijk te luisteren naar m'n lichaam en aan te voelen waar m'n lichaam behoefte aan heeft. Waarmee kan ik mezelf nu echt voeden? Wat past bij deze honger? Natuurlijk is dat als emo-eter regelmatig 'verkeerd' eten. Maar na bijna een maand merk ik langzaam maar zeker dat ik ook eet wat echt 'goed' voor me is. Verantwoord zeg maar. Bruine boterhammen. Groenten. Fruit. Van die dingen.

Zodra ik in de val neig te stappen die emo-eten heet, ga ik eerst rustig proberen te voelen wat er nou echt aan de hand is. Als het toch gewoon honger blijkt te zijn, prima. Eten met die hap. Gaat het om iets anders, ga ik dat gevoel aan. (Echt ik haat dat new-age werkwoord aangaan dus als iemand een suggestie heeft, bring it)

Ook ben ik me veel bewuster aan het worden van 'honger.' Als emo-eter heb je twee soorten honger. Fysieke honger en emotionele honger. Eten stilt geen emotionele honger. Punt uit. Het verdooft, en het verschuift emotionele honger. Maar dat is iets anders dan stillen. Anders zou ik me heerlijk moeten voelen na een binge.
Tevreden. gerustgesteld. Als een kat op de vensterbank boven de verwarming. Nou, dat toch echt niet.
Leeg. Teleurgesteld. Dik. Lelijk. Mislukt. Zoals een gans in ganzenleverhel zich moet voelen.

Eten wat goed voor me is. Het gaat met vallen en opstaan. Het lukt. Het lukt niet. Maar de bewustwording is in gang gezet. Dat maakt, zoals ik al schreef, dat ik alles extra heftig voel. Het is niet meer bevredigend om gevoelens zogenaamd weg te eten. Ik doe het nog wel eens maar het voelt niet meer hetzelfde. Chasing the dragon, heet dat ik drugs termen.

Ik mis het. Ik ben afscheid aan het nemen van dat hypnotiserende effect van een goede binge. Het junkie effect. Dat Fuck it, morgen ga ik afkicken (op dieet) maar vandaag-gevoel. Ik mis dat het niet meer zo simpel is. Ik mis mijn parallelle wereld van goede voornemens, van zoete en hartige leugens. Ik vind het eng om te moeten leven in de normale wereld. Om te moeten voelen wat leven is.

Het is niet makkelijk om alles maar de hele tijd te moeten voelen in het leven. En wat is in Jezus' naam een normaal leven? Een normale wereld? Hoe moet ik 'normaal' omgaan met al mijn angsten, teleurstellingen en verdriet? En god wat heb ik er veel. Wat is het leven toch bloody complex! Dealen met jezelf en met anderen. Nonstop. Ik snap wel dat ik een escape zocht.

Wat ik me ook begin te realiseren en ik denk dat veel emo-eters dat zullen beamen, is dat het heel normaal is om een uitvlucht, of positiever maar lelijker gezegd, uitlaatklep te zoeken.
Met emoties omgaan moet je leren. Ik zie het aan m'n kinderen. Constructief omgaan met emoties is niet iets dat ze van nature meteen goed doen, zoals bijvoorbeeld leren lopen. Dat heb ik mijn kinderen nooit hoeven voordoen of moeten uitleggen. Dat ging op een dag vanzelf. En nog goed ook. Klaar. Niks meer aan doen.
Maar met emotionele pijn en teleurstelling omgaan is (letterlijk) andere koek. Mijn man en ik zijn degenen die hen dagelijks helpen om te gaan met het verdriet dat bij het leven hoort. Dat is nog al een verantwoordelijkheid. Wat zeg ik als mijn dochter niet begrijpt waarom ze niet mag meespelen met haar buurmeisje en diens beste vriendinnen? Ik weet wel wat ik wil zeggen (K*t kind) maar ik weet ook dat  bla bla...
Dusssss als niemand je zorgvuldig uitlegt hoe je om moet gaan met emoties, of als je ouder/verzorgers het niet helemaal kunnen en/of willen. Is het begrijpelijk dat je zelf maar wat gaat aanklooien. En wat is er troostender dan iets warms en zoets als een vers stuk appeltaart als er geen lekkere knuffel of fijn gesprek voorhanden is?

Ik begrijp nu wel waarom ik in mijn jeugd naar creamcrackers met boter en pindakaas greep. Er was geen tijd en ruimte voor mijn gevoelens. Er was te veel aan de hand thuis. Geen grote drama's maar wel genoeg om even bij stil te staan.
Dat geld ook volgens mij ook als je in idylle bent opgegroeid. Pijn kleeft net zo aan het leven als de kleur rood aan een tomaat. Niemand krijgt altijd wat hij of zij verdient. Niemand, kinderen dus ook niet. Elk kind heeft het nodig dat een volwassene hem of haar rustig begeleid in het omgaan met de grote en kleine uitdagingen van het leven. Elk kind heeft het nodig uitleg te krijgen over de complexiteit van vriendschap. Over het omgaan met (vervelende) mensen.

Ik had die behoefte vanzelfsprekend ook. Ik was een donker meisje in een witte omgeving. Ik begreep niet waarom kinderen mij anders vonden. Ik had zo veel vragen. Ik had steun nodig. Maar dat gebeurde niet of nauwelijks. Ik had als kind natuurlijk nog niet de wijsheid om mijn moeder om hulp te vragen. Zij had als Russische in NL met een zware baan en een slecht huwelijk genoeg om zelf uit te vechten. Ik wilde niet lastig zijn. Ik had al het gevoel dat ik haar leven er niet makkelijker op maakte. Dat ik een teleurstelling voor haar was, dus ik deed m'n best om niet nog meer stress te veroorzaken. Had ik maar lawaai gemaakt. Maar ik hield m'n volle mond, kauwde gestaag door en zonk langzaam maar zeker weg in een food-coma.

Over-eten is een vorm van zelfmedicatie. Net zoals drugs en drank dat ook kunnen zijn. En net als met drugs en drank kunnen sommigen het reguleren en anderen niet. En... Als je het maar vaak genoeg doet, ook al heb je genetisch gezien geen gevoeligheid voor verslaving, werkt drugs, drank en emo-eten uiteindelijk altijd verslavend.

Ik ben aan het uitzoeken hoe ik met emoties om moet aan. Ik ben met dit schrijven, zoals ik in de koptekst (wat vies woord eigenlijk) al aangeef, in relatietherapie. Ik ben, zo gezegd, de juiste combinatie van medicijnen aan het uit proberen.

Ik ben op weg.

Tot de volgende sessie.