Beeldvorming

Ik moet zeggen dat het niet slecht gaat. Ik begin langzaam te wennen aan mijn lichaam en het voorzichtig te vertrouwen. Ik eet niet weinig. Ik geniet van al het beleg dat ik mezelf jaren niet heb gegund, behalve tijdens een binge maar dat kan ik niet echt scharen onder 'gunnen.'

Al met al kan ik na drie weken 'normaal' eten melden dat ik vast en zeker ben aangekomen (no way dat ik me ga wegen) maar geen tientallen kilo's.
Wat helpt is dat ik gisteren heb besloten (voorlopig) geen spijkerbroeken meer te dragen. Heerlijk. Ik draag simpele (katoenen of dun-wollen) tuniekjes/jurkjes over 60 dernier maillots met stoere hooggehakte laarzen. Wat ik daarmee wil zeggen is dat het voor mij belangrijk is dat ik draagt wat lekker zit, niet knelt maar waar ik me wel (zo gewenst) aantrekkelijk in voel. Ik wel mezelf namlijk niet meer straffen met lelijk zittende kleding om mezelf zogenaamd te motiveren af te vallen. Dit ben ik nu. En ik mag er nu mooi uit zien. Niet pas over -10 kilo. Dat is een belangrijke stap. Ik werk er eigenlijk naar toe om al m'n hoopvolle (lees te kleine) kleren ritueel te verbranden. Wild dansend rond het vuur. Nee hoor. Ik geef ze gewoon weg. Maarrrr zo ver ben ik nog niet.

Net romatisch gegeten met manlief. Kinderen in bed, hij heerlijk gekookt. We gingen rond 20.30 aan tafel.
Normaal heb ik een bloedhekel aan 'laat' eten. De hele dag sta ik doodsangsten uit. Door mijn hoofd spoken alle dieet waarschuwingen over onverteerbare calorieën na 19.00 's avonds. Meestal prop ik me van pure spanning en ongeduldigheid al rond een uur of 17.00 vol. Tegen de tijd dat ik dan eindelijk aan tafel mag ben ik misselijk, ongelukkig en onverzadigbaar.

Vandaag niet echt. Ik was behoorlijk relaxed. Niet doorgeslagen aan het eind van de dag. Paar hapjes van het een of ander maar voor mijn doen zeer bescheiden. Goed gegeten. Normaal(!) niet doorgeslagen. Het voelt zo hoopvol. Ik merkte dat ik op een gegeven moment gewoon genoeg had gegeten. Wat een 'vergeten' gevoel. Fijn om weer te leren kennen.

Vorige post had ik het over mijn angst om naar NY te gaan.
Ik ga proberen bij mezelf te blijven, wat dat ook moge betekenen. Ik ga in ieder geval proberen niet te gaan lijnen en dus ook bingen. Ik blijf proberen te eten als ik honger heb en te stoppen als ik vol zit.

Ook ga ik m'n oude vrienden mailen over mijn 'food issues' zeker in NY is niks te neurotisch en alles bespreekbaar.
En ik ga van de nood een deugd maken en flink wat mooie zwarte panty's, leggings en tuniekjes inslaan. Lekker via het internet want kil tl verlichte te kleine pashokjes vermeid voorlopig ook.
Trouwens, toen ik in NY woonde, droegen vrouwen nauwelijks spijkerbroeken. Door de metro is het daar veel makkelijker om jurken en rokken te dragen. Hier leven we onder het juk van de fiets. Niet altijd even bevorderlijk voor vrouwelijke, flatteuze en zacht vallende kleding. Zeker niet in combinatie met de Nederlandse noord-westenwind. Misschien toch geen gek idee die Noord/Zuidlijn.

De link die ik heb toegevoegd refereert aan de slankheids obsessie van de media in, ja wel, Amerika.

NYT Distorts Image Of Christina Hendricks, Calls Her "Big" - Gothamist

Tot de volgende sessie!