Dikbril

Geen zin om te schrijven maar ik doe het wel. Dat hoort nou eenmaal ook bij relatietherapie.
Je maakt bepaalde afspraken... Zucht.

Vandaag werkte ik met een groep meisjes op een middelbare school in Amsterdam Zuidoost. De leerlingen hebben een empowerment training gehad van een aantal maanden. Ik begeleid hen bij de voorbereiding op hun eindpresentatie. De laatse fase van de training. Ze moeten straks tijdens de certificaat uitreiking openbaar op een podium iets over henzelf vertellen. Over hun toekomst, wensen en verwachtingen. Ze schrijven alles zelf. Ik werk met hen aan hun tekstbehandeling en voordracht. Erg bijzonder om te doen. Prachtige meiden. Soms heftige verhalen maar allemaal ambitieus en enthousiast. Ik film ze ook en kijk dan met hen samen terug.
Daar begon mijn personal hell. Mezelf terug zien op beeld. Uit niet de meest flatteuze hoeken gefilmd.
Wat verschrikkelijk.
Ik moest zo mijn best doen om bij de kinderen te blijven en niet helemaal door te flippen over mijn eigen verschijning. Van alles gierde door mijn hoofd als een tornado door een houten huis.

Ik moest aan die cover denken van O magazine van januari 2009 ; How Did I Let This Happen To Myelf Again.
http://www.bodybyscience.net/home.html/wp-content/uploads/2009/03/oprah.jpg
Check de link en aanschouw die blik vol schuldgevoel en milde zelfverachting... En nu is ze dikker dan op die cover. Dat maakt de horrorfilm die eetverslaving heet natuurlijk extra griezelig. De verlammende wetenschap dat je altijd nog dikker kunt worden dan je al bent. Brrrrr.

In ieder geval, zo heb ik vandaag de hele dag 'naast' mezelf gestaan. Hoofdschuddend. Neerbuigend.
Toch wel goed nu ik er over schrijf want ik kan er wel om lachen. "Altijd blijven lachen meisjes, " zei Barry Stevens altijd tegen ons toen ik nog deel uitmaakte van een show/dans/ballet ensemble. Ja lachen deed ik toen wel. Eten niet. En zelfs toen was ik altijd de stevigste. Ik weet nog dat we een stuk uit het decor op onze ruggen moesten dragen en dan gaan liggen op de grond in een bepaalde formatie zodat we van bovenaf een soort puzzel/embleem vormden. "Liggen!" krijste Barry. "De puzzel is niet glad. Who's ass is sticking out?!" That would be me...

Dus ik heb NOOIT normaal naar mezelf op foto's of filmpjes kunnen kijken. Ook niet toen ik (voor mijn postuur) mager was. Altijd zag ik de eerste 3 keer een soort Teletubbie met krullen. Pas na een paar weken of maanden als ik dan toevallig weer terug keek dacht ik, "Oh, viel best mee. Nu ben ik dikker..." Story of my life. Ik noem het de dikbril. Ik zie mezelf altijd eerst (de eerste 300 keer) door een dikbril. Hoe dun ik ook ben. Maar nu denk ik steeds, "Ja, pop. Maar nu ben je niet meer dun. Wat je nu ziet is echt."

Wat is echt? Ik ben trots op mezelf. Ja. Echt. Trots dat ik niet heb gebinged. Was kantje boord want ik had koekjes voor de meiden bij me. Het is dat ik gewoon de tijd niet om me te verstoppen en loos te gaan. Maar toch. Niet gebinged.

Thuis ook niet. Gegeten wat ik wilde. Aan tafel. Met gezin. Kindjes in bad en in bed. Thee gezet. Groene thee. Schijnt 'magisch' te zijn voor de vetverbranding. Ik wacht al maanden op de magie.

Ik laat het maar over me heen komen. Wat weet ik niet precies. Een algemeen verdriet over het meisje dat ik niet meer ben. De vrouw die ik geworden ben. Het leven.

Ergens, heel dicht bij eigenlijk, voel ik een angst. Ik zie er tegen op om voor het eerst sinds 2002 weer naar NY te gaan. Mijn man, oudste dochter en ik gaan in mei. En ik zie er als een huis tegen op. Want NY staat voor mij voor mijn dunne periode.
Wat zullen m'n NY vrienden nu wel niet van me vinden? Als ik aan de filmpjes van vanmiddag denk...
En als ik die filmpjes in m'n hoofd tegenover de foto's uit m'n NY tijd plaats, kan ik wel huilen.
En dat vind ik dan weer zo slap van mezelf.

Ik zie een negatieve spiraal opdoemen aan de horizon. Ben benieuwd hoe ik er mee om zal gaan. Na vorige week begin ik aan alles te merken en voelen dat een binge niet helpt tegen een emotie. Maar wat helpt nu wel? Geen idee.

Ach. Ik kan altijd nog op dieet. Als ik in Maart begin kan ik voor Mei zeker wel wat kilo's wegwerken. Ik heb dus nog anderhalve maand om er over na te denken en het, daar komt 'ie weer, 'aan te gaan.' Maar hoe dan ook. Die dikbril moet af.

Tot de volgende sessie.