zondag 10 januari 2010

Mond vol carrot cake

Weekenden zijn voor mij altijd spannend. Meer tijd om te eten. Maar het ging goed. Het is zo lekker om relaxed te zijn over wat ik ga eten, wanneer ik het ga eten en hoe veel ik 'mag' eten.

Zaterdag had ik een fotoshoot voor de Kek Mama. Dat zou me vroeger, vroeger hoor mij nou... Paar weken geleden nog, tot wanhoop hebben gedreven. Nu was ik chill. Dit ben ik. En ik ben mooi.
Ik moet zeggen de foto's zijn erg mooi geworden. Ik was ontspannen. In het moment. En dat is altijd goed.

Afgelopen vrijdagavond was helemaal een overwinning. Ik was uit eten met 3 zeer dierbare vriendinnen bij Club Dauphine. Live muziek en een 4 gangen menu. Tot dan toe was dat de hel voor mij. Of ik at veel te veel en dan daarna nog maar een patatje of andere Febo-snack om mezelf helemaal naar beneden te halen.
Of ik at te weinig en dan daarna nog maar een patatje of andere Febo-snack om mezelf alsnog toch nog naar beneden te halen...
Maar vrijdagavond was het anders. Het deed me echt denken aan die korte periode in NY toen ik een tijd lang 'normaal' at...  Het was erg gezellig. Over alles en nog wat gesproken. Mijn vriendinnen kennen mijn ups en downs (over eten en de rest) en staan altijd volledig achter me. Andersom natuurlijk ook.
We hebben enorm gelachen, vooral omdat we eigenlijk de muziek te hard vonden, terwijl het daarom om ging... Live muziek. Heel New-York. Maar wij hadden elkaar te veel te vertellen en worden een dagje ouder, blijkt. Maar wat ik wilde zeggen, ik was erbij! Helemaal!!! Ik was op 1 plaats. In het hier en nu. Zonder die bijrijder. Af en toe wel natuurlijk, maar toch. Ik zat op dezelfde golflengte. Niet op de frequentie eet-ellende.
Zo anders dan met kerst... Ik heb niet eens alles opgegeten. Maar ik zat ook niet op een soort van semi rantsoen. Zo van, alleen het vlees maar niet de (vijand van alle heupen) koolhydraten... Nope, gewoon gegeten. brood erbij, toetje... Zalig.

Wel merkte ik dat ik bang was om bekenden tegen te komen. Bang die diegene me 'dik' zou vinden. Bang dat ik mezelf zou moeten verantwoorden, met volle mond; "Ehm ja sorry, ik eet voortaan wat ik wil dusseuchh..." me dan zou verslikken en zou sterven. Daar in Club Dauphine. Mond vol carrot cake. Leuk voor de rouwadvertentie.

Die angst blijft een beetje hangen merk ik. Weet niet zo goed hoe ik die moet tackelen. Wat als ik die of die ex tegenkom? Die of die producent? Wat zal 'men' zeggen?
Ik weet nog dat ik een paar maanden na een van m'n drie bevallingen een styliste, van een tv programma waar ik aan had meegewerkt, tegen kwam. Ze keek me al aan met zo'n blik van; what the hell is er met jou gebeurd? Ik zei dan ook ongevraagd, meteen, te hard en te verontschuldigend dat ik "Net moeder was ze geworden, hoor." Ze antwoordde toen met iets van; "Oh, dus dat is het.... Ik schrok al." Welkom in de glamourwereld die 'TV' heet. En het zieke is dat ik me lullig voelde. Niet dat ik haar lullig vond. Over en uit. Die tijd is voorbij. Bijna.

Soms lig ik in bed te malen over wat ik ga zeggen als mensen me ooit zullen aanspreken over m'n gewicht. Ik weet dat het licht hysterisch overkomt at ik nu opschrijf, maar ik ben eerlijk. Anders heeft deze hele blog geen zin. Dus om met de woorden van Jack Back uit de film Tropic Thunder te spreken; "Don't Judge Me!!!"

Anyway... ik denk dat ik ga zeggen. "Ja ik ben aangekomen." Punt. Geen uitleg meer geven. Of ik zeg; "Ja ik ben aangekomen. Voor meer informatie verwijs ik je naar www.etenenikikeneten.blogsopt.com."
... Weet je... Als jullie ooit besluiten te gaan eten wat jullie willen als jullie honger hebben en te stoppen als je vol bent, mag je het zelfde zeggen. Gebruik me!
Of je zegt gewoon, "Dank je wel voor je opmerkzaamheid." en als diegene dan doort blijft mekkeren herhaal je de zin en loop je weg. Terwijl je ze een dikke middelvinger na geeft. Ik ga het in ieder geval doen.

Bizar hoe anderen een effect kunnen hebben op mij. Dat ik dit soort scenes überhaupt verwacht. Daar valt veeeeeel aan te verbeteren. Ik heb niet voor niks een vak gekozen waarbij ik applaus kan verdienen.

Maar... De mening van anderen is altijd leidend geweest voor mij. Dat is een verandering waar ik nu langzaam maar zeker (maar wel langzaam) door heen aan het gaan ben. Wat de f*ck voor power geef ik aan die anderen? Ik ken genoeg mensen die daar totaal geen last van hebben. Zo voed ik mijn kinderen ook op. Ik probeer ze altijd mee te geven dat hun mening telt. Dat ze hun gevoel, idee en twijfel altijd serieus moeten nemen. En ikzelf dan?

Zo ben ik niet opgevoed. Mijn moeder was een buitenlander (Ja zo heette dat toen nog) in Nederland. Ik was helemaal raar natuurlijk. half Kameroens, half Russisch, zonder 'echte' vader met een werkende moeder. Het klassieke buitenbeentje. Een donker sleutelkind met een grote mond.

Die mening, dan bedoel ik goedkeuring, van anderen was extreem belangrijk voor m'n moeder (als tweederangsburger met een taalachterstand) en dus ook voor mij... Ik weet nog hoe mezelf ik leerde te ontcijferen wat mensen van mij vonden door de manier waarop ze naar me keken te onderzoeken.
En hoe ik ieders mening altijd probeerde positief te beïnvloeden. Mijn moeder had net niet de kracht om mij te leren af en toe sch#&t te hebben aan anderen. Ze wilde natuurlijk ook alleen maar dat ik aansluiting zou vinden. Ze sloeg er alleen een beetje in door. Of ze schopte mensen haar leven uit als ze echt te ver gingen. Niet echt een evenwichtig voorbeeld. Wel heel dynamisch.

Het feit is dat het zoeken naar die bevestiging bij anderen, me analytisch heeft gemaakt en weerbaar.
Ik doorzie mensen snel. En weet hoe ik ze zo nodig moet bijsturen. Het nadeel is echter ook dat ik (meestal) correct aanvoel, wat men van mij vindt. Soms moet je dat gewoon lekker niet willen weten. Of er in ieder geval dikke sch#&t aan hebben.

Morgen onderga ik, wat dat betreft, een flinke test. Dan doe ik de algemene presentatie bij een Women Inc. avond. Genoeg meningen. Genoeg oordelen. Maar ik ben erbij en ik ga in mijn kracht zitten. Hell Yeah!

I'll keep you posted

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Volgers

Eten en ik. Ik en eten.