Werk in uitvoering

Vandaag kreeg ik een mailtje van een bezorgde lezer... Erg lief.
Niemand hoeft zich zorgen om mij te maken. Het gaat beter. Voor het eerst sinds jaren. Echt.
Ik weet het. Ik ben erg open. En dat heb ik nodig. Ik ben erg eerlijk. En ik merk dat het werkt.

Vandaag weer een dag normaal gegeten. Zelfs af en toe niet aan eten gedacht! Nou dat is echt voor het eerst sinds 1998. En ik pas mijn jas nog!
Geloof het of niet. Ach, ik hoop van wel, maar dat komt echt doordat ik nu durf te voelen wat ik voel.
En dat gevoel durf ik voor het eerst in mijn leven aan te gaan. Binnen te laten komen. Het niet wegstoppen met andere gevoelens zoals "was ik maar dunner" Want daar gaat het niet om. Dat voel ik nu echt. Vroeger dacht ik altijd. "Nee, daar gaat het niet om.... Welles!!!"
Natuurlijk wil ik een gezond en bij mij passend lichaam. Dat zal nooit het lichaam van Kate Moss zijn. Hoeft ook niet. Echt niet. Ik begin echt te geloven dat ik vanzelf mijn balans ga vinden. Mijn lichaam. Niet een Hollywood of een Catwalk in Parijs lichaam maar ook niet een maat 1000 lichaam. Mijn lichaam.
Over mijn angsten van gisteren...
Ik weet verstandelijk dat ik geen loser ben. Ik weet dat ik heus wel iets kan. Maar vaak heb ik last van destructieve gedachtes. er is andere angstige ondermijnende kant aan mijn persoonlijkheid. Volgens mij hebben heeeeeeeeeeeeel veel vrouwen daar last van. Wat wil je, vam kleinst af aan worden we gebrainwashed en overspoeld met beelden van dunne, bevallige, pleaserige vrouwen. Die niet te veel ruimte innemen. Die geen lastige vragen stellen. Die altijd aangenaam zijn. Dus als je je eens niet zo aangenaam voelt, heb je een probleem. Of ben je een probleem. En dat neem je jezelf kwalijk. Zo is bij mij die andere negatieve kant ontstaan en meegegroeid met de rest van mijn 'zijn.' Een soort zweer die maar niet heelt. Die kant durf ik nu aan te vechten. De zweer moet weg. Deze behandeling heeft niet gewerkt. ik eis een second opinion.

Dat begint (voor mij) door over die 'stem' die 'bijrijder' te schrijven. Door er over te schrijven kan ik er op reflecteren. Het schrijven dwingt mij om na te denken over die rot stem.  Echt na te denken over die stem implaats van over mijn gewicht.
Hoe kom ik aan die stem? Waar staat die stem voor? Waar slaat die stem op?
Op die manier begin ik er de stupiditeit van in te zien. Verder merk ik, dat door die stem te  onderkennen en zelfs te delen, de 'stem' aan volume verliest! De greep van angst en schaamte wordt slapper. Ik zie mijn angsten, mijn diepste dalen onder ogen voor wat ze zijn. Ik omschrijf ze. Beschrijf ze. Kots ze uit (excuses daarvoor...) Het voelt een beetje als een virtueel exorcisme, deze blog.
Ik snap het als je afhaakt. Maar ik ga door.
Er komt namelijk langzaam maar zeker iets in beweging. Een kracht begint los te komen. Ik maak voorzichtig kennis met mijn innerlijke kracht. Damn, dat is het.
Ik ben zo gewend geraakt aan buitenkant, dat ik al lang niet meer heb stilgestaan bij de binnenkant. Hoe cliché maar waar.
Daarom heb ik nu, om deze tijd, mijn ultieme snacktijd, alleen, in de nacht, voor mijn laptop, aan de keukentafel, geen trek. Er is chips, banketstaaf, pindakaas, brie, witbrood, echte boter... en ik hoef het niet. Als ik het wil mag het. Zo veel als ik wil. Maar ik hoef het echt niet. Misschien morgen bij het ontbijt. Dat is zo fijn. Ik hoef het niet allemaal nu te eten, omdat ik morgen echt op dieet ga. En dan morgen loop ik weer het zelfde voedselkringetje rond. Vast in die neerwaartse spiraal. Nee. Ik. Ga. Niet. Op. Dieet. Morgen niet. Nooit niet. Dis ik heb mijn hele leven voor me om chips, banketstaaf, pindakaas, brie, witbrood, echte boter... te eten. En dat werkt geruststellend. Verlichtend!

Wat ook heel geruststellend is aan het ontrafelen van je zo gezegde nachtmerries is, is dat de zon weer opkomt aan het einde van die donkere paar uren. (Als we de natuur niet helemaal verpesten maar dat lijkt weer beter te gaan. We hebben weer een winter na 28 jaar ;-)
Misschien is de zon nog niet dicht bij me. Maar ze is onderweg. Dat geeft zo veel energie.
Het komt allemaal goed.
Ik klink vast een beetje hyper nu...
Ik voel me zeker (nog) niet geweldig over m'n lichaam maar ook niet meer zo ellendig als een paar dagen geleden. Elke keer als ik 'bang' ben om dik te worden/zijn zeg ik tegen mezelf: "Nou en? Het gaat er vanzelf weer af. Nog even en dan eet je normaal. Normaal!!!" Zoals miljoenen mensen doen met een normaal lichaam.

Iemand schreef dat het zo oneerlijk is dat alle lekkere dingen je dik maken. Ja. Heel oneerlijk. Als je er te veel van eet word je er dik van. Kate Moss ook.
Als je het alleen maar eet als je er echt trek in hebt.. ECHT trek in hebt, eet je er niet te veel van. En wordt je er niet te dik van. Misschien krijg je niet het lichaam van een uitgehongerde puber, maar 'dik' wordt je niet van eten wanneer je honger hebt en stoppen wanner je vol bent. Dik wordt je van eten zonder dat je zeker weet of je wel wilt eten. Want als je niet zeker weet of je iets wel wilt eten, eet je er altijd teveel van. Totdat je iets voelt. Helaas is dat meestal walging...
Dik word je van eten zonder dat het uitmaakt of het niet of wel lekker is. Want het is niet lekker om misselijk te zijn. Het is niet lekker om tegen heug en meug door te kanen. Niet meer kunnen stoppen. Propvol te zitten en toch door te moeten eten. Geen controle meer te hebben over wat je eet. Dat is jezelf pijnigen.  En daar zijn vrouwen heel goed in.

Waarom doen 'we' onszelf pijn? Waarom hebben 'we' het idee dat 'we' onszelf moeten straffen? Waarom denken 'we' dat 'we' alleen maar te vertrouwen zijn met strenge regels en genoeg restricties?
Ik heb jaren gedacht dat ik mezelf niet kan vertrouwen met eten. "Als ik ga eten wat ik wil, nou dan gaan de sluizen open. Dan begint de final countdown naar 500 kilo." Zoals ik al eerder schreef, ik ben nu sinds 31 december aan het eten wat ik wil en wanneer ik wil. En ik had erger verwacht. Ik eet zeker niet weinig. Maar ik eet ook niet alle schappen leeg.

Die stem staat voor iets anders. Jullie hebben kunnen lezen voor wat. En er is meer. Met name in dat 'ideale vrouwtje moeten zijn' gedeelte, is er nog genoeg om over te schrijven. Echt, wat worden wij toch genaaid met die onrealistische beelden de hele dag door. Tegenstrijdige criteria van waar vrouwen zogenaamd aan moeten voldoen.  Die beelden en criteria ga ik pogen te ontkrachten (al is het maar een beetje) door er over te schrijven. Ik ga proberen die 'stem' manieren te leren. Het is namelijk mijn stem. Dus ik bepaal wat ik tegen mezelf zeg.
Oftewel, ik werk er aan.