Voelen wat ik niet kan wegeten

Al sinds oud en nieuw aan het Geneenen (zie vorige post). Oftewel eten wat ik wil wanneer ik wil, zonder schuldgevoel.
Het gaat wel soor van goed... denk ik...

Ik eet wat ik wil. Ga er ook voor zitten. Doe het aan tafel Met aandacht. Probeer echt te luisteren naar m'n lichaam. Als ik merk dat ik wil emo-eten, probeer ik daarna te luisteren. Naar maar waar.
Qua binges valt het mee. Maar ik vind het dooooooood eng. Heb echt angsten moddervet te worden. niks meer te passen.
Met oud en nieuw, was ik net begonnen, dacht ik al dat ik m'n jas niet meer paste toen we naar buiten gingen voor het vuurwerk. "Oh god,"  dacht ik. "Dit wordt vreselijk... " Daarnaast kan ik ook elk moment ongesteld worden dus dan voel ik me helemaal een dikke-emo-vetklep.
En toch... Ik hou vol. Weet eigenlijk niet eens meer waarom, maar ik zet door. Ik ben klaar met die solitaire opsluiting in mijn lijf, ziel en brein. Ik wil er uit. Dan maar dik. FREEDOM IS OURS (was dat niet Mel Gibson in Braveheart?)
En ik moet zeggen... af en toe voel ik iets dat een beetje, soort van, naar vrijheid neigt. Een piep klein flikkerend lichtpuntje heel in de verte. Voor de rest voel ik me nog steeds onderweg in een ondergrondse tunnel. Geen idee of ik de juiste route heg gekozen maar ik kan niet terug.

Het boek van Geneen Roth: Feeding the Hungry Heart, geeft iets van houvast. Het bied troost. Het boek staat vol verhalen van vrouwen zoals ik. Tussendoor legt Geneen Roth haar theorie uit. Elke keer als ik het lees denk ik, ja dit is de juiste manier.
Wanneer ik niet lees wordt ik meteen weer net zo bang als een klein kind dat haar moeder kwijt is in een vreemde stad.
Allerlei gedachten kwellen mij als pestkoppen op een schoolplein, zo'n groepjes jongens uit de bovenbouw: "Volgende maand begin je met de repetities voor de Muziektheatervoorstelling de Koningin van Paramaribo. Dan ben je dikker dan ooit. Lekker slim. Weer je carrière aan het saboteren." Of "Wat als je je ex uit NY tegenkomt? Hij herkent je niet, you big fat momma!" Of "Wat ga je nou doen als je een auditie hebt voor een interessante rol? Hmmm? Nou, mevrouw Nzume-Vetzo, wat ga je doen?"
Any-boterham-snee. Het is duidelijk. ik ben nog niet helemaal in 'balans.' Maarrrrr ik jaag elke negatieve stem weg met een liefdevolle. (Volle!!!)
Wanneer ik het echt niet meer weet chant ik: HET KOMT GOED. HET KOMT ALLEMAAL GOED. (Met dank aan Usha.)
Voordeel is wel dat ik nu op de bank zit zonder knagende en obsessieve trek in iets. Want ik heb goed avondgegeten en en net thee met banketstaaf genuttigd... Zonder schuldgevoel. Nou ja. Wel. Maar ik heb er wel van genoten. En ik heb niet de hele banketstaaf opgegeten met het excuus dat ik morgen niks zou eten. Dus dat is winst. Toch?

Morgen komen we bij elkaar met het artistieke team van de Koningin  (Ik ga meespelen in de voorstelling, niet de Koningin zelf, dat doet de geweldige Sarina Voorn) ik heb de liedteksten geschreven en morgen gaan we de monoloog en de liederen ineenvlechten. Dat vind ik eng. Dus is het makkelijker om me dik te voelen... Dik lijkt makkelijk op te lossen. 'Gewoon lijnen.'
M'n werkelijke angsten onder ogen zien, is veel pijnlijker. Er zijn geen makkelijke oplossingen te bedenken voor levensvragen als, wie ben ik? Wat doe ik met m'n leven? en Waarom? Ik voel me af en toe net een twintiger die aan het begin van haar carrière staat. Zo niet gearriveerd ben ik. Maar de realiteit is dat een een volwassen vrouw van veertig ben. Met man. Drie kinderen. En een flinke hypotheek. Hoe ga ik dat volhouden? Ik kan niks....
Ook zie ik zoooooo op tegen het spelen van een voorstelling. Althans, ik zi op tegen de mogelijke kritieken en reacties. Performen is zo kwetsbaar. Je ziet en voelt de reactie van het publiek. Niets is zo afschuwelijk als na een voorstelling het gevoel hebben dat het niet goed ging niet aansloeg niet aankwam. Dat heb ik helaas vaak genoeg meegemaakt. En recensies... Dat went nooit. Goede vergeet je, slechte ken je meteen uit je hoofd. En dan nu stel ik me nog kwetsbaarder op door die liedteksten... Wat als iedereen ze K.L.*.T.E vindt?
Er komen allerlei oude en onverwerkte gevoelens naar boven als ik denk aan in het theater staan. Wat heb ik nou bereikt met al solovoorstellingen, musicals, toneelstukken, rolletjes is tv series, presenatieklusjes, scriptjes, stukjes?
Ik ben niet de ster geworden die verwacht had te worden. Dat is een zeer pijnlijke realisatie. Ik ben er nog nooit zo eerlijk over geweest. Zelfs niet in mijn hoofd. Ik krijg er acuut honger van. Of lijkt dat maar zo? Vind ik het gewoon te ellendig om aan te denken dat ik liever honger heb? Ja dat is 'm. Ok. Ik ga de gedachte voortzetten;
Een zeer goede vriend van mij, hij is een zeer succesvol comedy en scenarioschrijver, zei laatst dat ik mijn talent teveel heb verspreid of zo. In ieder geval; ik kan veel dingen een beetje maar niks echt.
Zo voel ik me ook. Een niet echt talent. Nou eten maar...
Maar dat helpt niet meer. Ik heb echt genoeg gegeten. Ik hoef nu helemaal niks. Ook niet een stukje of likje. Raar. Eenzaam. Geen makkelijke oplossing. Ik moet er aan geloven en voelen wat ik echt voel.
Niet leuk. Niet weg te eten dit.

Ik ga zo naar bed. Angstig voor morgen. Bang wat de toekomst kan brengen. Dat is niet fijn. Maar ik heb het niet weggegeten. Dat is heel fijn.
One small step for woman, a giant step away from the fridge!