vrijdag 29 januari 2010

Yes We Can Eat

Leven met strakkere kleren gaat niet over rozen. Toch ben ik meer gemotiveerd dan ooit om door te zetten (en eten) Ik wil van deze gelegenheid dan ook gebruik maken om God op mijn knieën (achter mijn laptop) te danken voor de zwarte 50 denier 'intense' panty's van Oroblu http://www.manjeviekmode.nl/wp-content/uploads/2009/09/panty_image016-4.jpg
En de opmars van de tuniek http://www.arthurenwillemijnshop.nl/media/catalog/product/cache/1/image/5e06319eda06f020e43594a9c230972d/f/i/file_24_79.jpg

Ben met het tweede boek van Geneen Roth begonnen: Breaking Free From Compulsive Eating. De titel laat weinig aan de verbeelding over. Het is mijn bijbel. Ik heb 'm altijd bij me. Soms vergeet ik 'm op tafel en dan kijkt m'n oppas me meewarig aan als ik weer thuis kom. Yes We Can. Eat! Denk ik dan.

In BFFCE beschrijft Geneen haar periode, van eten wat ze wil wanneer ze honger heeft, tot in het uiterste detail. Ze eet zich door allerlei stadia heen met alle emoties van dien. Ze heeft bijvoorbeeld twee weken lang alleen maar chocolate chip cookies gegeten. Vers, oud, zelfgemaakt, alleen het deeg, met slagroom, met ijs.
Twee weken lang minimaal 3 keer per dag minstens een halve kilo per sessie... Ze omschrijft hoe ze met kloppend hart boodschappen deed en alleen maar chocolade, eieren, echte boter, volle melk en meel in haar winkelwagentje deed. Doodsbang was ze dat ze, over de luidspreker, zou worden verzocht haar zondige aankopen terug te leggen in de schappen waar ze ze vandaan had durven halen.

Ze verhaalt ook hoe ze probeerde te genieten van de choco-koekjes in alle soorten en maten. Ze nam haar behoefte uiterst serieus. Ze nam haar tijd, at altijd zittend en als het even kon aan een mooi gedekte tafel met kaarsen en al. Na dag tien dacht ze dat ze er nooit meer vanaf zou komen, dat ze dood zou gaan aan een suiker en vet-overdosis. Na dag 14 kreeg ze zin in iets anders. Iets gezonds. Iets met eiwitten. Yes We Can Eat!

Ik probeer ook te genieten van wat ik eet. Wat lekker bekt. Wat lekker ruikt. Aanvoelt. Welk eten zingt me toe? Dat is niet altijd even makkelijk. Wat wil ik nou echt? Omdat ik mezelf jaren heb misgund te genieten van eten, heeft mijn honger nog steeds een recalcitrant karakter. Bibi (zie paar posts geleden) eet nog regelmatig mee. Zeker met anderen erbij voelt het heel kwetsbaar om 3 kroketten met mayo te bestellen. Als ontbijt.
Maar na een maand met vallen en opstaan, ontbijt ik steeds normaaliger. Vandaag een bakje sourcream en een cracker dik belegd met pindakaas. Goed he?

Het is de enige manier. Je ontneemt alleen op die manier de macht van de maaltijd. Ik kan ook niet meer terug. Gisteren sprak in een collega die al tien dagen aan de Modifast is. En ze moet er nog tien.
Vroeger zou ik jaloers en onzeker geworden zijn. Meteen "ga ik ook doen!" hebben geroepen.
Nu denk ik neeeeeeeeeeeee! Terwijl ik af en toe met angst naar m'n bovenbenen kijk. Yes We Can Eat. Zeg ik dan weer tegen mezelf.
 Dit is nu mijn maat.  Ik ontwijk mezelf ook niet meer in de spiegel. Ik kijk naar mezelf zoals een kunstenaar naar me zou kijken. Dan bedoel ik niet Jeff Koons maar Rubens of liever nog Degas. http://www.dmoma.org/lobby/collection/w_logan_fry/gina/degas_woman_knelling.html

Afgelopen dinsdag bij Pauw en Witteman was dr. Frank te gast. dr Frank is een internist met het zoveelste wonder dieet. Op zich heeft dr. Frank een goed verhaal en een een bekend verhaal. Als je maar lang genoeg (10 weken lang) eiwitrijk en koolhydratenarm  eet, val je af. Veel.
Wat ook blijkt uit dat onderzoek is, dat als je dan na die tien weken weer wat koolhydraten aan je eitwitrijke dieet toevoegt, je op gewicht blijft. Negen maanden lang.
Maar daarna? Met eiwitrijk eten wordt nog steeds mager bedoeld. Hoe lang hou je het vol om jezelf restricties op te leggen? Laat staan als je een emo-eter bent?
Mijn punt is, restricties werken op korte termijn. Een jaar, op een heel mensenleven, is korte termijn. 

Aan dat onderzoek van dr. Frank hebben 330, of 360 maar daar wil ik vanaf wezen, mensen meegedaan. Er leven 6,79 miljard mensen op aarde. Aan dit onderzoek, http://bit.ly/5keqxU, hebben meer mensen meegedaan.


Bij P&W aan tafel zat ook een ontwerpster of zo, type dunne mode bitch. Waarschijnlijk verder heel aardig maar ook daar wil ik van af wezen. Anyboterhamsnee, ze merkte terecht op; "Het gaat dus gewoon om maat houden. Je gezonde verstand gebruiken. Daar hebben we toch helemaal geen boeken bij nodig."
Precies. Geen enkel lichaam gedijt bij ongezond eten. We moeten alleen wel luisteren naar dat lichaam. Net zoals al die dunne mensen die niet stiekem anorexia hebben. No dr. Frank. Yes We Can Eat.

Denk aan Genen. Na twee weken nonstop chocolate chip cookies te hebben gegeten, begon ze te eten wat haar lichaam nodig had. Ze is heeft sinds 1978 een gezond gewicht.
En ik weet, voel, geloof dat ik straks, ooit, zal eten wat m'n lichaam nodig heeft. Dan krijg ik vanzelf het figuur dat bij mij past. Dan bereik ik vanzelf een gezond gewicht. Want een gezond gewicht hebben is geen wonder. Het is normaal. Het is iets natuurlijks. Geen onmogelijke opgave. Gezond verstand.

Eten waar je lichamelijk behoefte aan hebt als je honger hebt. Stoppen als je vol zit. Ik ben er nog niet. Ik eet nog vaak wat ik denk dat ik wil eten en wat ik vind dat ik mag eten en wat ik denk dat ik moet eten. Maar de balans begint te verschuiven. Ik zit nu op 35% lichamelijk en 65% emotioneel. Maar er komt een tijd... Yes We Can Eat.

Tot die tijd geniet ik van veel beleg en sour cream. En van spandex! http://twitgoo.com/acoc0

Tot de volgende sessie!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Volgers

Eten en ik. Ik en eten.