Willen eten versus moeten eten

Ik heb al een tijdje niet meer over Geneen Roth geschreven... Terwijl er zo veel de delen valt!

Gisteren een heel stuk gelezen over het verschil tussen eten dat naar je 'zingt' en eten dat je 'na roept.'

Eten dat naar je 'zingt' is eten dat je echt wilt. Eten waar je je als tijden, uren, dagen, op verheugt. Eten dat je voor je ziet. Al ruikt. Eten waar je voor wilt gaan zitten en van kunt genieten. Eten dat voor je zingt. Het begint met een zacht neuriënd melodietje. Na verloop van tijd valt het gezang niet meer te ontkennen of negeren. Het is tijd om te luisteren naar de melodie en er gehoor aan te geven.

Bijvoorbeeld, als het koud is en ik veel buiten ben geweest, heb ik soms al uren voorpret als ik aan het patatje oorlog denk dat ik later zal gaan eten. Dikke Vlaamse frieten met warme saté-saus, Hollandse mayo en veel uitjes. Het 'zingt' naar me. Het is niet dat ik het moet eten. Nee. Het is wezenlijk anders. Ik WIL het eten. En alles aan dat gevoel klopt. Het past bij het moment, de mate van honger en de sfeer. Het hoort zo te gaan, zeg maar.

Na een 'zing' maaltijd voel ik me dan ook nooit schuldig. Het voelt alsof ik het verdiend heb. Ik heb er naar uitgekeken. Gewacht tot ik honger had. Tot de situatie optimaal was. Totdat de setting helemaal klopte. Het voelt niet als een binge. Want ik heb er zelf en bewust voor gekozen. Zoals Geneen het al jaren preacht; je hebt honger en je eet wat je wilt eten. Wat bij de honger past.

Ok,

Eten dat je 'na roept' is eten dat je soort van overkomt. Ongeacht de mate van honger. Je wist niet dat je het wilde eten, totdat je het zag. Je liep er nietsvermoedend langs en opeens sloeg de vonk over. "Ziet er goed uit," denk je terwijl je door loopt. Je hebt immers geen honger. Maar het eten roept je na. Je moet terug.

Bijvoorbeeld, soms ben ik op een feestje. Daarvoor heb ik lekker en genoeg avond-gegeten. Er is niks aan de hand qua emoties. Ik ben blij om iedereen te zien. Niks voelt onzeker. Ik voel me niet eenzaam of niet op m'n plaats. Maar opeens zie ik een schaal pinda's. Nou hou ik helemaal niet bijzonder van pinda's. Pinda's 'zingen' nooit naar me. Maar op dat moment op die plek kan ik de pinda's opeens niet meer negeren. Ik loop er langs. Praat met iemand aan de andere kant van de ruimte. Kijk alle kanten op behalve de kant van de pinda's.... Maar de pinda's laten me niet gaan! Ik moet ze eten. Ik wil ze niet eten. Ik heb niks te willen. Ik MOET ze eten.

Herkenbaar? Dus als zoiets wel eens met je gebeurt, als merkt dat je iets MOET eten i.p.v. wilt eten, terwijl je geen honger hebt (want natuurlijk moet je eten als je honger hebt) ga dan eerst na of het niet toch emotioneel is. Even terug naar mij op dat feestje. Alles echt prima of schrik ik toch van mijn eigen reflectie in een spiegel? Voel ik me toch weer een pietsie onzeker omdat wie dan ook wat dan ook heeft gezegd, gedaan of op een bepaalde manier naar me heeft gekeken?

Is er iets aan de hand tussen een andere gast op het feestje en mij? Soms kan het heel spannend zijn om 'iemand' tegen te komen. Zowel positief als negatief. Bottom line, check het af. Niks is triviaal remember? Neem je gevoelens, hoe futiel ook serieus. Want een onverwerkte emotie resulteert ALTIJD in een binge. Kan lang duren, kan kort duren.

Als er echt niets aan de hand is qua acute emotie, dus je staat gewoon vrolijk bij de bakker en bestelt een lekker vers brood (waar je ook echt zin in hebt. Dus niet een zuurdesemknaller waar je eigenlijk helemaal geen trek in hebt maar ja, 'het is zo voedzaam') en opeens hoor je jezelf roepen "En doe ook maar 5 brownies..."

Is de kans groot dat je het slachtoffer bent van eten dat je 'na roept.' Neem het serieus. Want ook 'na-roep eten' = 'binge-opwekkend eten.'

Van eten dat je niet echt wilt eten maar dat naar binnen moet, eet je namelijk altijd te veel. Want de Geneenregel is en blijft en nu met z'n allen:

Als je eet terwijl niet weet waarom je eet, weet je ook niet wanner je wilt stoppen met eten.

Ga dus bij jezelf na hoe en wat. Want het tegenovergestelde is ook waar.

Als je weet waarom je eet, weet ook wanneer je wilt stoppen met eten.

Echt waar. Empirisch onderzoek, bij mezelf ;-) heeft dit aangetoond. Vertrouw me. Het is net zo'n kloppende formule als E=mc2

Hoe werkt het?

Soms kan het aan het eten liggen. Bij mij is dat met chips. Ik kan geen nee zeggen tegen chips. In wat voor situatie dan ook. Dus dat heb ik dan ook maar opgegeven. Is er ergens chips. Dan eet ik chips. Punt uit. Klaar. Ik zou zelf nog tijdens mijn eigen begrafenis uit de kist klauteren als er een schaaltje chips in de buurt zou staan. Dus, vrienden, onthouden...

Het kan ook aan de situatie liggen. Als ik bij mijn moeder ben, moet ik voorverpakte cheddarkaas van de Aldi eten. Nergens anders. Ik heb het nog nooit zelf gekocht. Ben ik zelf in de Aldi, loop ik er voorbij. Op elke andere plek vind ik het vies. Ook als mijn moeder een paar pakjes meeneemt naar mijn huis. Neen. Maar bij mijn moeder thuis? Kansloos. Moet. Het. Eten. Dus als ik bij mijn moeder ben en het is er niet. Ga ik het kopen. Lenen bij de buren. Stelen.

Geneen's tip is om dat bij jezelf te onderzoeken. Waarom MOET je bepaald voedsel of in een bepaalde situatie eten?

Belangrijk is je eigen behoeftes niet alleen te accepteren, maar te omarmen, lief, schattig en leuk van jezelf vinden. Dat werkt bevrijdend. Door het te weten van jezelf, haal je de 'mystiek' weg. Verliest het 'moeten' aan kracht.

Ik ben er achter gekomen dat die cheddar bij m'n moeder me doet denken aan de fijne momenten van vroeger, toen ik nog thuis woonde. Door dat te eten, op die plek, komt dat fijne gevoel weer terug.

Zo ook met die saaie pinda's. Mijn stiefvader at altijd pinda's. Het geeft me een 'gezellig' gevoel waar ik ook ben. Het is niet emo-eten in de zin van een gevoel wegeten. Het is momory-eten in de zin van er een gevoel bijeten.

In een acteer methode heet het sense memory en is het een belangrijke techniek om je in een karakter of situatie te kunnen verplaatsen.

Door het memory-eten van jezelf niet te veroordelen maar te onderzoeken en accepteren, zelfs respecteren, zul je merken dat 'het' steeds minder macht over je zal hebben.

Ik was net even langs bij mijn buren, na het eten, om iets te bespreken. Wij eten vroeg i.v.m. de kinderen. Mijn buren eten laat. Ik had al heerlijk en genoeg gegeten. Zij zaten nog aan de borrel. Er stonden chips en pinda's op tafel...

Ik heb van beiden genomen. Zonder verdere zelfkastijding. Zonder bijrijder (zie vorige posts.)

Want ik weet nu waarom ik het moet eten en dus wil ik het ook eten. En omdat ik het wil eten weet ik ook wanneer ik er genoeg van heb gegeten. Ik ben geen ontembare vreetzak. Ik heb er wel controle over. Want ik weet waar de behoefte vandaan komt. Waarom juist dat eten me op dat moment 'na roept.' En het is ok. Een handje was dan ook zeer bevredigend. Meer was niet nodig. En dat is nieuw. Ik weet nu wat ik doe. Ik begin mezelf te vertrouwen. Voorzichtig.