Sisters in Curves!

Yes,

The Curvy Revolution is here! 

Steeds meer contact met andere vrouwen... Ik ben ontroerd en meer geïnspireerd dan ooit!

Zoals je ziet heb ik ook een filmrolletje toegevoegd met inspirerende video's van vrouwen zoals jij en ik. Ook mijn eigen begin naar een nieuw bewustzijn staat erop. 

Zoals jullie misschien weten zat ik (een maand...) in de Tafel van 5. Ook wel de Tafel van Kakel genoemd. Waarom die show mislukt is.... Is een andere verhaal. Komt nog beloofd. Want ook dat had, deels, te maken met hoe wij vrouwen onze positie in de wereld en media lijken te 'accepteren.' 
Ik ben daar zelf ook debet aan. Dagelijks vecht ik tegen die bizarre aandrang om weer te conformeren en vooral aardig gevonden te worden. Wanneer wordt ik nou een kwaad? Vraag ik mezelf vaak af. En dan niet geïrriteerd naar mezelf en geliefden toe, door kattig te doen en 'boos te eten' (zie een van mijn vorige post.)  Ik bedoel constructief boos worden. Met energie. Met kracht die verandering in gang kan zetten. 
Well it's-a-happening baby! Het borrelt en woelt. Per dag ga ik meer 'in de aanval' en dan bedoel ik niet op de koektrommel. Morgen ga ik, iets wat ik eigenlijk lastig vindt terwijl ik er helemaal gelijk in heb, bespreken. Als ik het namelijk niet doe, volgt er een giga-binge. Ik hik er al het hele weekend tegenaan en dat heeft z'n weerslag op m'n eetgedrag. Ik eet vooral vandaag (want ik durfde het gesprek vandaag niet aan) gedachteloos en proefloos. Ik graas. Geen idee wat ik heb gegeten of waarom. In ieder geval had ik 90% van de tijd geen honger. Niet ok maar ook niet heel erg. 
Ik vertrouw er op dat ik door, nu, goed naar mezelf te luisteren (en mezelf niet te bashen) vanzelf minder ga eten en meer voor mezelf ga zorgen.

Anyway.... Tv5, in die aflevering bespreek ik de schitterende fotoreportage van Glamour Magazine die het begin bleek van mijn curvy revolution! (Het Glamour item zit in de eerste tien minuten) De uitzending was op 27 augustus 2009 en ik ben 27 december 2009 begonnen. Snif. 4 maanden uitstel had ik nog nodig... Maar nu op bijna 27 februari ben ik goed op weg!!!
Ik kan niet meer terug en ik wil niet meer terug. Mijn sisters in curves ook niet:

Onderstaande tekst komt van de site Wondervol:

Ik voel me niet langer alleen in Nederland! Opeens komen ze overal vandaan! Vrouwen die er hetzelfde over denken als ik! Waarom zouden we ons minder moeten voelen met een maat 42 of zelfs 40-plus? Wie heeft dat bedacht? En waarom moeten we een hekel krijgen aan onze prachtige rondingen? Als je niet van je lichaam houdt, zul je er ook niet zuinig op zijn. En het dus ook niet goed verzorgen.
Ter inspiratie schuim ik heel wat websites af, op zoek naar mensen die deze mening delen. Ik schreef het al eerder. In Australië, Engeland en de VS is allang sprake van een Curvy Revolution. Maar in Nederland is die revolutie er nu ook!
In korte tijd vond ik bijvoorbeeld deze geweldige blog ‘eten en ik ik en eten’van actrice, cabaretiere en zangeres Anousha Nzume. De revolutie komt eraan, lees maar:
‘Wij kunnen de wereld veranderen. Kijk naar alle helden die ons zijn voorgegaan. De Suffragettes hebben hun leven gegeven om stemrecht te verwerven. Malalay Joya strijd met dagelijks gevaar voor eigen leven voor vrouwenrechten in Afghanistan. Dan kunnen wij samen toch wel dat suffe, allang niet meer relevante modebeeld aanvechten? Wij zijn toch de markt? Laten we ons ontdoen van onze ketenen. Ik predik revolutie! Een commerciële revolutie!’
Via twitter kwam ik in contact met Yvonne van den Hout, van het boek ‘Redt je Gewicht’ en de gelijknamige website. Kern van haar verhaal: ‘Wanneer je dus blijvend iets aan je eetgedrag en daarmee aan je gewicht wilt veranderen, is het belangrijk de gedachten en gevoelens die jou aanzetten tot eten te achterhalen zodat: Jouw eetpatroon en daarmee jouw gewicht niet langer meer afhankelijk is van jouw zelfondermijnende denkpatroon.’
En natuurlijk wil ik Angèle Bakker noemen van nooitmeeropdieet.nl. Zij heeft mij geleerd dat diëten geen zin hebben. Maar dat er wel andere manieren zijn om een gezond gewicht te bereiken!
Voor meer info klik op: www.wondervol.nl

Yvonne van Hout propageert de Curvy Revolution al vanaf 1996:
STOP MET LIJNEN: DOORBREEK DE VICIEUZE CIRCEL EN WORD LETTERLIJK EN FIGUURLIJK WEER UZELF!
LIJNEN!! SLANK!! Voor veel vrouwen haast magische woorden. Het roept ‘n beeld op van ‘n (bijna) probleemloos leven. Lijnen is normaal en slank maakt gelukkig. Als u niet lijnt, wordt u te zwaar en als u te zwaar bent, hoort u er niet bij.
Dat is althans de boodschap, waarin de maatschappij ons wil doen geloven. Want “SLANK-ZIJN” is inmiddels uitgegroeid tot ‘n omvangrijke industrie. Zij hebben er dus alle belang bij, dat u dit blijft geloven en voorál dat u daar naar blijft streven. En zakelijk bezien hebben ze gelijk. De vraag bepaalt het aanbod.
Waarschijnlijk heeft u ook al vele diëten en middeltjes geprobeerd om af te vallen. En in de periode dat u deze methoden gebruikt, helpen ze u ook gewicht te verliezen. Helaas, zelden met blijvend resultaat. Erger nog, meestal weegt u na verloop van tijd zelfs méér dan voor u ging afvallen.
Betekent dit nu, dat u zich maar moet neerleggen bij het feit dat u niet tevreden, ongelukkig of soms zelfs wanhopig bent, als uw zoveelste lijnpoging wéér niet gelukt is? Natuurlijk niet. Want juist dát gevoel maakt dat u weer méér gaat eten. Zoals de hele dag door van alles gedachteloos in uw mond stoppen; stiekem eten als niemand u kan zien of u letterlijk “klem” eten aan alles wat maar voorhanden is. Vervolgens schaamt u zich dan, krijgt last van schuldgevoelens; bent kwaad op uzelf en u besluit dat u maar weer eens “sterk” moet zijn en begint weer te lijnen.
Voor ‘n poosje lukt het dan weer en u bent trots op uzelf. Totdat u het weer opgeeft en vervolgens begint de hele vicieuze cirkel weer van voren af aan.
Ligt dat aan U? Bent u gewoon ‘n vrouw zonder greintje wilskracht? NEE, DAT BENT U NIET. U bent ‘n prachtig mens, óngeacht uw gewicht en u verdient het om met respect behandeld te worden. Alleen, dat gelooft u niet (meer). Dat mág u ook niet geloven, omdat u anders misschien wel eens zou kunnen besluiten, vrede met uzelf en uw gewicht te sluiten. En dat u dit kunt leren mag u, gezien de resultaten van andere vrouwen, wél geloven.
Stelt u zich eens voor. U en vele andere vrouwen mét u, besluiten op ‘n goede dag dat ze méér dan genoeg hebben van al dat getob met diëten. Ze stoppen gewoon VOORGOED met lijnen. Ze wensen alléén nog maar beoordeeld te worden op wie ze zíjn en niét op hun gewicht.
Prachtige, sterke, onafhankelijke vrouwen die ZELF uitmaken, wat wél of niet goed voor hen is.
Een wáár schrikbeeld voor de afslankindustrie, want aan wie moeten zij nú hun producten en diensten slijten. Daarom blijft het sprookje van DE EEUWIG GELUKKIGE SLANKE VROUW bestaan. Zoals: slanke vrouwen voelen zich nooit ongelukkig; zijn nooit ziek; verliezen nooit hun baan of hun relatie; hebben nooit ruzie met hun ouders, hun kinderen of de buren en kunnen daarbij ook nog eens net zoveel eten als ze willen. Nogal ongeloofwaardig als je daar eens goed over nadenkt.
Dit wordt natuurlijk niet letterlijk zo gezegd, maar de suggestie wordt wél gewekt.
Sla maar ‘n willekeurig tijdschrift open en bekende en onbekende slanke dames, kijken stralend en vol zelfvertrouwen in de lens. Uiteraard ná het volgen van het een of andere “wonderdieet”. Of anders wel na gebruik van bepaalde pillen, druppeltjes of erger nog dubieuze middeltjes, waarvan de uitwerking op uw gezondheid onduidelijk is.
Weet u zeker dat u dat gelooft? Als het “juiste dieet” of het “juiste middel” werkelijk bestond, dan was het lijnprobleem toch allang de wereld uit. Waarom is dat dan niet zo. Daar zijn m.i. verschillende oorzaken voor. Voedsel bijvoorbeeld wordt tegenwoordig vaak gezien als DE oorzaak van alle gewichtsproblemen.
We moeten “beter”; “anders” en vooral minder eten. Logisch dat veel vrouwen, zoiets natuurlijks als voedsel, zijn gaan zien als hun grootste vijand. We zouden bijna vergeten, dat voedsel gewoon bedoeld is als brandstof voor ons lichaam, net zoals benzine dat is voor uw auto.
Lijnen betekent minder of weinig eten. Te weinig eten ondermijnt uw stofwisseling, oftewel uw vermogen om calorieën te verbranden, zodat u van minder calorieën toch aankomt. Zodra u weer stopt met lijnen, “schreeuwt” uw lichaam om brandstof. Hierdoor gaat u meestal méér eten zodat u snel weer aankomt. De zgn. (vr)eetbuien.
Dit is ‘n normale reactie van het lichaam en dus niét uw gebrek aan wilskracht. Daarom bereikt u het tegenovergestelde van wat u voor ogen stond. U weegt nu méér dan u zou hoeven wegen, als u de natuur gewoon haar gang zou laten gaan.
Kijk maar eens wat er gebeurt als u uw adem zo lang mogelijk inhoudt. Uw lichaam dwingt u uiteindelijk tot ademen maar dan veel sneller dan normaal. Dit is de reactie van uw lichaam om het tekort aan zuurstof zo snel mogelijk weer aan te vullen. Uw lichaam “pikt” het gewoon niet, dat u het brandstof of zuurstof ontzegt en vraagt als reactie hierop om méér.
Lijnen leidt tot gulzigheid. Om dit te voorkómen zult u er dus mee moeten STOPPEN. Ja, ja, hoor ik u al zeggen, leuk verhaal, maar als ik dat doe, weeg ik binnen de kortste tijd twee keer zoveel.
In de praktijk blijkt dit niet het geval. Als u niet meer lijnt, ontzegt u uw lichaam ook niet dátgene wat het nodig heeft. Namelijk brandstof, calorieën dus. Als u dus uw lichaam, de op dat moment benodigde calorieën niét onthoudt, ontstaat er ook geen tekort. Als er geen lichamelijk tekort is, hoeft uw lichaam dus niet meer te “schreeuwen” om brandstof.
Kortom, u zou niet hoeven eten als u, lichamelijke gezien, geen honger heeft. Maar, dat is nu juist het grootste probleem. U weet vaak niet meer wanneer u echt honger heeft. U hebt gewoon behoefte aan eten, om wat voor reden dan ook. Ook al weet u dat u zich hierover later weer schuldig voelt, de drang naar eten is vaak sterker.
Totdat u weer genoeg hebt van al die kilo’s, u zich schaamt voor uw lichaam, weer gaat lijnen en de cirkel zich weer sluit. Waaróm eet u eigenlijk méér dan de hoeveelheid die het lichaam, normaal gesproken, nodig heeft?
In z’n algemeenheid zou je kunnen zeggen: “Eten geeft ons ‘n prettig gevoel”, om wat voor reden dan ook. Er wordt m.i. nog veel te weinig aandacht besteed aan dit gegeven.
Anderzijds wordt eten gezien als iets dat u juist zo weinig mogelijk moet doen, omdat u uw gewicht moet beheersen.
Ik vind dit ‘n trieste zaak. In mijn ogen verdient iedere vrouw acceptatie en respect, ongeacht haar uiterlijk.
Als hulpverlener zie ik hoeveel problemen deze mentaliteit met zich meebrengt. Ik krijg regelmatig e-mails van vrouwen, die doodongelukkig zijn, omdat het ze niet lukt om hun gewicht te beheersen.
Waaróm zou u uw gewicht moeten beheersen, tenzij op dringend medisch advies? U beheerst toch ook niet uw lengte, uw huidskleur of de kleur van uw ogen? Die kenmerken maken u juist tot de unieke persoon die u bent. Net zoals u zich door bepaalde karaktertrekken (gevoel voor humor; behulpzaamheid; vriendelijkheid of minder aardige trekjes) onderscheidt van anderen.
Maar als het op gewicht aankomt, dan moet iedereen zo ongeveer hetzelfde wegen en liefst nog ietsje minder ook. Gewicht wordt niet gezien als iets persoonlijks, MAAR DAT IS HET WEL.
Vergeet dat ideale gewicht nou maar, want iedere vrouw heeft van nature ‘n gewicht dat bij haar past. En dat lijkt meestal niet op de huidige norm. Die norm wordt overigens steeds verlegd. In de laatste 30 jaar is “het ideale gewicht”, zoals het in de media wordt gepresenteerd, met maar liefst 15 kilo!! gedaald.
Geen wonder, dat naar schatting 30.000 vrouwen in Nederland, tussen de 15 en 29 jaar, aan ernstige eetstoornissen lijden. En dit aantal neemt nog jaarlijks toe.
Daarbij komt dan nog eens die hele grote groep vrouwen, die voortdurend worstelen met hun gewicht. En dat zijn zeker niet alleen vrouwen met een duidelijk overgewicht.
Voor deze groep bestaat er m.i. nog te weinig aandacht. Ze zijn niet ziek, maar wel ongelukkig met hun gewicht. Vaak weten ze niet waar ze terechtkunnen met hun probleem en daarom lijnen ze door. En lijnen leidt uiteindelijk tot ‘n overdreven interesse voor het gewicht; eten en de weegschaal.
Tot gevoelens van minderwaardigheid en mislukking. Tot angst voor gewichtstoename en ‘n negatief lichaamsbeeld. Met als gevolg: Lijnen!
De vicieuze cirkel. Als u wilt, kunt u echter deze cirkel leren doorbreken zodat u letterlijk en figuurlijk weer UZELF kunt zijn. U bent het waard.
(Bron: de Schakel september 1996)
Voor meer info klik op: http://www.redtjegewicht.nl/


Voor 'ons' emo-eters blijf ik herhalen.....
Ten eerste: 
Onderzoek waarom je eet. Zonder oordeel. Kijk, voel, luister, schrijf op en... Eet!
Ga ondertussen bij jezelf na wanneer je eet terwijl je geen honger hebt. Waarom gebeurt dat? Wat ligt er aan ten grondslag? Is het een emotie? Onthou daarbij dat geen enkele emotie 'onbelangrijk' of 'klein' of 'onzinnig' is. Again, geen oordeel. Dus baal je dat je de verkeerde tandpasta hebt gekocht en voor je het weet zit je aan de drop? Niet jezelf 'bashen' maar lief zijn voor jezelf. Kennelijk 'raakt' dat tandpasta-ding je. Ga alles na. Hoe kan je het 'goedmaken'? Heb je daar echt drop bij nodig? Heb je honger? Als je geen honger hebt, heb je geen drop nodig. Zoek uit waar je, 'ook' naar verlangt. Als je dat weet wat dat is en daarnaar hebt gehandeld en je wilt nog steeds drop. Eet dan drop. Je zult zien dat je dan niet zult doorslaan. Waarschijnlijk heb je ondertussen ook honger ;-)


Ten tweede: 
Eet als je honger hebt. Echt HONGER. Eet dan wat je echt lekker vindt. Waar je je op verheugt. Eten dat naar je 'zingt' (zie vorige posts) Dat zal in het begin vooral 'verboden' voedsel zijn. Vet. Zoet. Zout. Alledrie bij-elkaar. Maak je geen zorgen. Je zult vanzelf steeds meer gaan eten wat je lichamelijk nodig hebt inplaats van waar je geestelijk naar verlangt omdat je jezelf al tijden hebt ontzegt en dus ontkent. Het kan lang duren. Het kan kort duren. Maar op een goed moment zul je eten wat goed voor je is (en dat is soms ook vet, zoet en zout) als je honger hebt en stoppen als je vol zit.


Dat is meteen Ten Derde:
Stop als je vol zit. Dat is een lastige voor emo (over) eters. Wat is vol? Onderzoek, voel en onderken. Voel je je lekker als je geen pap meer kan zeggen? Prima. Dan is dat vol voor jou.
Merk je dat je door eet terwijl je vol zit omdat je ergens toch nog denkt, hoopt, gelooft dat je straks, later, morgen, ooit, minder zult eten? Dat je niet stopt ookal begin je misselijk te worden omdat je ergens toch bid voor en wacht op het ideale dieet? Of omdat je iets eet terwijl je een lastig gesprek voert? Aan tafel zit met mensen waar je je ambivalent, onzeker of raar bij voelt of wat voor emotie dan ook? Dan is de kans groot dat je 'emotioneel' dooreet terwijl je 'lichamelijk' al vol zit. Geen oordeel. Onderken het. Onderzoek het. Volgend hongermoment weer een kans.


Ten vierde:
Wat wil je? Wil je mager, slank, dun of petit zijn? Of wil je een gezond en mooi lichaam hebben dat bij je past? Maakt het uit welke confectiemaat je hebt? Ben je zo ver om afscheid te nemen van een idioot, opgelegd en uit commercieel gewin zo goed als onmogelijk schoonheidsideaal? Ben je klaar om jezelf te zijn inplaats van die dunne vrouw die bijna niet bestaat? Natuurlijk er zijn genetische gazelle's. Fijn voor hen. Maar zoals mijn moeder zegt; een slanke koe is geen gazelle. Ik zeg; een tijgerin ook niet. Wij zijn geen gazelle's en wij zijn geen koeien. Wij zijn tijgerinnen. Krachtig en prachtig. Wat ben je liever? Een gazelle of een tijgerin?


Tot de volgende sessie