dinsdag 1 juni 2010

Honger valt niet te faken

Alweer een tijdje niet geschreven. Echt erg druk geweest, bla bla. Maar hoe gaat het? Ik moet zeggen... Errug goed.

De trip naar New York, mijn 'op z'n sportverslaafds-boulimisch-dunst' stad, heeft me tegen alle verwachtingen in juist een boost gegeven. Ik was zoooo bang dat al mijn oude vrienden (en minnaars) zich rot zouden schrikken. "She let herself go..." zouden denken. Maar Amerikanen zijn niet zo bot, of moet ik zeggen recht door zee, als Nederlanders. 
En degenen die wel alles eerlijk zouden zeggen vonden me alleen maar mooier geworden.  Vooral omdat ik niet meer zo, gestrest als een haas in open veld, om me heen keek. Tja vroeger was ik immers altijd op zoek naar een een openbare eetgelegenheid, een afgesloten w.c. of wat dan ook waarmee ik calorieën kon verbranden.


Zelfs een best heftige ontmoeting met een ex (die nu natuurlijk met een fotomodel getrouwd is) kon me niet meer weerhouden om om mijn weg langs Foodmoodcity te vervolgen. Waarmee ik bedoel; eten wat ik wil wanneer ik honger heb en stoppen zodra ik vol zit. Jeez, wat lijkt het toch makkelijk als ik het zo typ. Maar wat een voortdurende strijd.

Momenteel niet zo zeer qua eten, maar meer qua "oh mijn God, dit kan, mag en hoort toch niet?" Bami eten om 21.30 ('s avonds. In the pm!) Ontbijt overslaan (hoe durf ik!) en toch beetje bij beetje, hapje voor hapje, afvallen (ik heb vast een ongeneselijke ziekte!) 

En dan die innerlijke pingpongdialoog over het ideale gewicht. "Dunner is toch mooier. Niet waar. Dunner is toch beter. Niet waar. Dunner is toch aantrekkelijker. NIET WAAR!"

Maar weet je, het zijn kleine pijntjes. Niet te vergelijken met hoe ik me voelde toen ik deze blog begon. Of toen ik op m'n sportverslaafds-boulimisch-dunst was. De vrijheid die ik ervaar als 'redelijk normale eter met af en toe een terugval' is heerlijk. Soms moet ik er zelfs een beetje om huilen. Van geluk. Als een moeder die naar de eerste kliedertekening van haar kind van 3 kijkt en uitroept "Wat ben ik trots op jou!"

Ik leef steeds minder op die twee niet functionerende ns/pro rail sporen. Spoor 1, het leven van dag tot dag met alle stress van dien. Spoor 2, totale paniek en zelfhaat over mijn lichaam en alles wat ik er wel of niet in stop. En dat 24/7. Zo blij dat dat afneemt. Geen hoge snelheidslijn meer maar een boemeltreintje.

Waar ik de laatste tijd het meest van geniet is honger hebben. Echt honger hebben. Ok, echt honger hebben we niet in het Westen, I know. Maar honger op z'n Westers, whatever. Ik bedoel honger in tegenstelling tot trek. Ik geniet van honger. Laat het toe. En dan lekker eten!


Dat is mijn wijze raad van de avond aan alle emo-eters. Gun jezelf honger. Voel jouw honger. Onderzoek jouw honger. Sta het toe. Heel eng in het begin. Als je, zoals ik om allerlei redenen behalve omdat je honger hebt, eet, is honger een soort van inwendig monster van Loch Ness. Je hebt ervan gehoord. Het klinkt nogal onwaarschijnlijk. Het zal wel niet echt bestaan. Maar als het bestaat, dient het in ieder geval ten alle tijden vermeden te worden. 


Dus niet. Natuurlijk is honger emotioneel voor ons over-eters. De weg naar honger is vol gevaren. Gevoelens die je liever wilt ontkennen. Weg-eten. Angst dat jouw honger niet te stillen is. Dat je zo'n groot zwart gat aan het vullen bent, oneindig. Een bodemloze put. Dat is jezelf ontkennen. Voel wat je voelt. Ga het aan. Schrijf het op. Bel iemand met wie je het kunt bespreken. Wat er met je gebeurt wanneer je jouw honger toe staat. Er zal van alles naar boven komen. Het verleden. Huidige angsten. Woede. Verveling. Allemaal niet fysiek. Blijf bij dat eten vandaan en voel wat je voelt. En geloof me, dan komt het als een donderstraal uit de hemel; lichamelijke honger. Puur. Echt.
Stoppen als je vol zit, is lastiger. Een mistig gebied. Vaag. Eten als je honger hebt is makkelijk. Thuiskomen. Aanmeren in de veilige haven.


Honger is onmiskenbaar, duidelijk en eendimensionaal. Valt niet te verwarren met wat voor gevoel dan ook. Net als echt smoor verliefd zijn of een knallend orgasme. Niet te faken. Ga er voor. Neem geen genoegen met minder.


Tot de volgende sessie
 

3 opmerkingen:

  1. Ik herken delen van je verhaal, helaas ben ik nog lang niet zo ver als jij. Ik ben inmiddels niet meer op mijn 'sportverslaafds-boulimisch-dunst' doordat ik minder vaak sport. Maar het eten wanneer ik trek heb en waar ik trek in heb blijft moeilijk. Iedere dag doe ik weer mijn best, de ene dag lukt het, de andere dag niet. Voorlopig probeer ik in ieder geval te stoppen met lijnen. Maar het ontbijt overslaan, of 's avonds laat nog bami eten...? No way! Not yet anyway!

    Je blog geeft veel steun, we zijn niet gek, we zijn slechts een beetje raar met eten bezig...toch? Ga zo door! Sterkte! En Bedankt!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. jezus, wat ben je goed bezig!
    en wat zou ik dat (nog) niet kunnen.

    helpt het dat je er open over bent/schrijft?
    heeft zo'n coming out zin?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Opvallend dat jij jezelf leert toestaan om honger te hebben ... ik heb mezelf juist moeten leren toestaan geen honger te hebben!
    In mijn geval betekende honger jarenlang 'goed bezig', honger was afvallen. Maar honger betekende voor mij ook altijd weer daarna doorslaan. De uitdaging is voor mij dus om te zorgen dat ik geen honger krijg, en altijd net genoeg gevuld ben!
    Achja, ieder zijn eigen eetprobleem ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Volgers

Eten en ik. Ik en eten.