woensdag 2 juni 2010

Reacties op reacties


Anoniem zei;
Ik herken delen van je verhaal, helaas ben ik nog lang niet zo ver als jij. Ik ben inmiddels niet meer op mijn 'sportverslaafds-boulimisch-dunst' doordat ik minder vaak sport. Maar het eten wanneer ik trek heb en waar ik trek in heb blijft moeilijk. Iedere dag doe ik weer mijn best, de ene dag lukt het, de andere dag niet. Voorlopig probeer ik in ieder geval te stoppen met lijnen. Maar het ontbijt overslaan, of 's avonds laat nog bami eten...? No way! Not yet anyway!

Je blog geeft veel steun, we zijn niet gek, we zijn slechts een beetje raar met eten bezig...toch? Ga zo door! Sterkte! En Bedankt!

Antwoord Anousha:
We zijn absoluut niet gek! Iedereen heeft wel iets en dit is onze manier van omgaan met het leven en alle ‘uitdagingen’ (ellende) die daarbij hoort. Ik ben blij dat je schrijft “Not Yet” want je gaat er komen. Gewoon rustig doorkabbelen 2 stappen vooruit 1 stap achteruit. Ook ik ben er nog lang niet. Als ik jou reactie lees schrik ik meteen weer van mijn eigen lef, “bami laat ‘s avonds.... Oh mijn God..” En ik zweer het je, ik ‘voel’ meteen dat ik 10 kilo ben aangekomen. En dat maakt me heel bang, onzeker en verdrietig. De truc is jezelf te kalmeren. Stil te staan bij al die emoties. Achter al die emoties, achter die angst om aan te komen ligt de ware kern. Liggen de ware emoties als het ware verscholen. In mijn geval is het meestal de angst/onzekerheid om echt mezelf te zijn. Te vinden wat ik vind en te voelen wat ik voel. Autonoom te zijn. Zonder de expliciete goedkeuring/bevestiging van anderen. Ik denk dat als jij jezelf toe staat om  te voelen waar jij nou echt zo bang of verdrietig of onzeker of (een hele belangrijke) boos over bent... Dus zeg maar gaat onderzoeken wat  er achter die angst om ‘dik’ te worden verscholen ligt, je weer 2 stappen vooruit zult zetten. Go for it Lady! Je kunt het. Net als ik met vallen en opstaan en af en toe doorslaan ;-)


Anoniem zei;
jezus, wat ben je goed bezig!
en wat zou ik dat (nog) niet kunnen.

helpt het dat je er open over bent/schrijft?
heeft zo'n coming out zin?

Antwoord Anousha
Het helpt mij 1000%. Ik ben nu eerlijk over wie ik ben en wat ik voel. Niet altijd makkelijk. Maar toch al zoooooo bevrijdend. Gewoon met mijn lijf een stuk taart eten zonder spanning, schuldgevoel. Of juist niet zonder dat ik dan al weet dat ik straks alleen ergens ga bingen... Eetverslaving wordt nog zo vaak geïnterpreteerd als een ‘verwend jezelf niet onder controle hebbend’ probleem. Terwijl het daar juist zo niet om gaat. Eetverslaafden zijn juist mensen die te veel van zichzelf geven aan anderen. Te vaak over hun eigen grenzen laten lopen. Zichzelf te veel onder (emotionele) controle proberen te houden. Het is ook een heel  eenzaam probleem. Er wordt nauwelijks over gesproken. “Gewoon niet zeuren, laten staan die hapjes en lijnen. Of meer sporten. Het is jouw keuze...” Lijkt de standaard reactie van iedereen. Bizar eigenlijk. Terwijl ik nu ik ‘uit de ijskast ben’  aan den lijve ondervind hoe veel mensen wel niet het zelfde probleem hebben! Dus tijd om er als maatschappij op een andere manier me oom te gaan zou je denken... Dus ik zeg, stap uit het donker en kom in het licht. Vertel het aan iedereen. Geef jezelf die vrijheid om uit te zoekne wat jij wel of niet hebt met eten. Wat jij nou echt fysiek lekker vindt. Wat jou nou echt voedt, verzorgt en sterkt. We kunnen nou eenmaal niet zonder eten. Je zult je hele verdere leven blijven eten. Dus probeer het dan te doen op een manier zodat jij er wat aan hebt. Makkelijk is het niet. I Know! Maar ga opzoek naar de emoties ACHTER het eten ACHTER die angst om aan te komen. Ik leer (met af en toe een flinke terugval) steeds meer te genieten van eten.  Omdat ik het mezelf nu toesta en weet je, ik eet er minder van. Soms niet. Maar dat hoort juist bij ‘normaal eten. Dat je soms ook veel te veel eet. Zonder dat jezelf vervloekt. Als je dat ‘durft’ en je lichaam vertrouwt, geeft je lichaam je vanzelf aan waar het behoefte aan heeft, wanneer en wanneer het genoeg heeft gehad. Je schrijft dat je het (nog) niet kunt... Misschien nu niet maar je bent onderweg. Zet 'm op!

  
Rita zei
Opvallend dat jij jezelf leert toestaan om honger te hebben ... ik heb mezelf juist moeten leren toestaan geen honger te hebben!
In mijn geval betekende honger jarenlang 'goed bezig', honger was afvallen. Maar honger betekende voor mij ook altijd weer daarna doorslaan. De uitdaging is voor mij dus om te zorgen dat ik geen honger krijg, en altijd net genoeg gevuld ben!
Achja, ieder zijn eigen eetprobleem ;-)

Antwoord Anousha
Ja, zeg dat wel ieder zijn eigen eetprobleem ;-)  Je raakt meteen de kern met jouw reactie, want het gaat inderdaad om autonoom zijn. We plassen ook niet op gezette tijden en. Dat geldt ook voor eten. Elk lichaam is uniek en zal aangeven wanneer het wat nodig heeft. Fijn dat jij jouw lijf die kans geeft! Dat gun ik iedereen.




Tot de volgende sessie!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Volgers

Eten en ik. Ik en eten.