10 centimeter

Het Amerikaanse mannenblad  Fantastic Man heeft wat stevigere mannen gebruikt voor een mode reportage. 
Vooruitgang lijkt me. Toch merk ik dat ik anders kijk naar deze mannen. Ik heb niks tegen een man met een buikje. Ik val eerlijk gezegd meer op wat stevigere types dan op 'harde kippen.' Maar deze mannen doen iets met me wat niet helemaal goed is. 
Het komt denk ik door die iets te kleine zwembroekjes. Het gaat maar om een paar centimeter. Hooguit 10 centimeter stof. Maar het verschil is cruciaal. Waar een klein stukje stof groot in kan zijn. 


Wat ook niet helpt is de Oost-Europeesachtige styling. Die doet me denken aan mijn werkweek in Praag. Het was mei 1987. We reden met de bus vol zeventienjarigen dwars door het IJzeren Gordijn richting de Praagse Lente. De stad waar mijn toenmalige lievelingsroman zich afspeelde. De Ondraaglijke Lichtheid van het Bestaan. Wij begaven ons helaas in een ander Praag. Wij stonden op en schuin aflopende camping. Ver buiten het oude centrum. Meer richting verlaten dorpje vol depressieve mensen. De wc en doucheruimtes, laat ik het gewoon barakken noemen, waren zo smerig en eng. Godzijdank deden de lichten het niet zodat je alleen maar kon ruiken hoe vies het daar was.  Onze hele klas heeft een week lang zwaar geconstipeerd door Praag gestommeld.  Op zoek naar een café waar we ons mochten verlichten op de wc en door de absint. Dat was niet makkelijk want we waren westers en onder de achttien. Ook viel die 'lente' een beetje anders dat jaar. Het was 3 graden. Niemand had warme kleren bij zich. En de winkels waren leeg. Anyway...
Vandaag sprak ik een hele lieve, bijzondere en beeldschone vriendin. Natuurlijk spraken we ook over onze relaties. Haar vriend houdt zielsveel van haar. Toch bekroop mij het vermoeden dat hij haar soms het gevoel geeft dat ze niet perfect is. Deze vrouw is zo perfect als mogelijk is. Echt. Girlfriend takes very good care of herself. "What the fuck!" dacht ik en riep ik vervolgens uit. 


Het heeft waarschijnlijk met de beste man zelf te maken. Hij zal wel onzeker zijn over...whatever. Maar toch. Hoeveel vrouwen zullen dit wel niet kennen? Dat onzekere gevoel dat je niet voldoet. Dat je blij mag zijn dat iemand bereid is bij je te blijven. Dat je eigenlijk een teleurstelling bent voor je partner. Dat eenzame en angstige gevoel. Een tijdbom. Je weet dat je juist niet moet eten. Dat maakt alles alleen maar nog erger. Dan heeft je partner (en de wereld) gelijk. Jij bent niks en je kan niks volhouden. Maar nu wel. Toch? Maar nee. Je belooft jezelf dat je morgen het begin is van de rest van je leven. Morgen ga je 'gewoon' op dieet. Hoe moeilijk kan het nou zijn? Iedereen kan toch lijnen? En daar ga je. Je duikt weg voor jezelf. De voorraadkast in. 
Ik ken dat gevoel donders goed. Ik kreeg er acuut weer een vreetkick van. Ik werd zo kwaad op die gast. Die eikel! "Hoe durft hij. Kun je nagaan hoe hij naar mij kijkt..." Ja. Daar gaat het natuurlijk om. Zoals hij zijn onzekerheden op iemand anders projecteert, zo doe ik dat natuurlijk ook. Sterker nog, terwijl ik dit met mijn rechter hand typ, valt mijn 20e caramel fudge toffee die ik met mijn linkerhand probeer uit te pakken, in mijn kop thee... Als dat geen teken is. Waarom raakt het me zo? Ik ga toch niet met hem? Mijn partner is toch niet zo? Waar staat 'hij' voor?


Met eten gaat het behoorlijk goed. Er zijn momenten dat ik niet bezig ben met wat ik eet en hoeveel ik eet. Er zijn momenten dat ik gewoon leef. Er zijn momenten dat ik zelfs vergeet te eten. Ik! Ik!!! Die vergeet te eten...
Waar ik echter nog flink mee worstel is het gevoel dat ik gefaald heb. Dat ik toch mislukt ben. Dat ik niet die slanke vrouw ben. Dat heb ik niet continue. Er zijn genoeg momenten dat ik me aantrekkelijk voel. Sexy zelfs. Mooi soms. De moeite waard...bijna altijd. Wat het zo lastig  maakt is dat ik slank zijn regelmatig toch nog steeds verwar met doorzettingsvermogen en kracht. Het zie als een verdienste. Iets waar ik naar had moeten blijven streven. 
Regelmatig vind ik dus toch dat ik het heb verknald. Dat ik had moeten blijven lijnen. Fanatiek had moeten blijven sporten. Me dan maar af en toe had moeten laten gaan door over te eten en vervolgens weer over te geven. Dat ik sterker had moeten zijn. 
Het goede nieuws is dat ik dit in te verleden tijd schrijf. Ik kan namelijk niet meer terug. Ik denk echt niet dat ik ooit nog kan lijnen. Sporten doe ik wel. Ik hou van hardlopen. Maar alleen buiten en niet vaker dan 2x per week. Overgeven doe ik al tijden niet meer. Bijna niet meer. Misschien 2 a 3 keer per jaar als ik echt helemaal vast zit of wanhopig ben. Gisteren was zo'n dag. Ook weet ik verstandelijk dat eigenschappen als doorzettingsvermogen en kracht los staan van emotie, angst en eenzaamheid. Het kan allemaal naast elkaar bestaan. Het feit dat ik elke dag opsta en doorga zegt genoeg. 


Het slechte nieuws is dat ik dus nog steeds niet helemaal klaar ben om te 'zijn wie ik ben'. Het lichaam te koesteren dat ik nu heb. Maar zoals ik al vaker heb geschreven, ik ben op weg. Stap voor stap wandel ik richting het zuiden. (Nou ja. Na de verkiezingsuitslag van gisteren ben ik even klaar met het Nederlandse zuiden...)


Ik ga vanavond heel goed nadenken waar dit gevoel uit voortkomt. Waar wil ik nou aan voldoen? En nog belangrijker, waarom? Ik denk dat het, wat mij betreft, ook te maken heeft met hoe mannen naar me kijken. In mijn optiek worden we als vrouwen, van kleinst af aan, (on)bewust gehersenspoeld met het gegeven dat je als vrouw pas echt meetelt als je aantrekkelijk bent.  Voor mannen. Hoe succesvol en onafhankelijk je ook bent als vrouw. Maatschappelijk gezien helpt het altijd als mannen met je naar bed willen. Niet dat je het dan ook zou moeten of willen doen. Als ze het maar willen. Dat geeft macht. Als je het hedendaagse modebeeld gelooft, willen mannen niet met je naar bed als je boven maat 38 bent. 
We weten allemaal dat dat niet in het dagelijkse leven geldt, gzd. Maar toch na jaren niks anders te hebben gezien dan slank=sexy, slank=mooi, slank=aantrekkelijk. Weet ik soms niet meer wat ik nou zie als ik mezelf zie. Zie ik nou een mooie vrouw of zie ik alleen maar een vrouw die geen maat 34 heeft? En wat zien mannen? 


Het verschil tussen maat 34 en maat 42 is 10cm stof. Inderdaad. Waar een klein stukje stof groot in kan zijn. 


Tot de volgende sessie