Entrecote

Zo blij met al jullie reacties... Zo blij met alle steun. Soort van digitale omhelzingen. Dank.
Zo duidelijk ook dat 'normaal eten' zo normaal niet is. Ook ik vecht bijna dagelijks. Al bijna een half jaar niet meer op dieet. Het is nog steeds bevrijdend en vet-eng tegelijk. 
Wat ik ook merk is dat geduld echt een schone zaak ik. Juist ten tijde van een paniek aanval a la "zie je wel ik ben dikker dan ooit," probeer ik te blijven ademen en gewoon weer te wachten met eten tot ik weer honger heb. En dan weer te eten waar ik lichamelijk behoefte aan heb.
Natuurlijk eet ik nog steeds wel eens te veel. Ook dat hoort bij normaal eten. Daar moet ik eg aan wennen. Het hoort bij normaal eten dat je lichaam dan dus ook duidelijk aangeeft dat het 'nu echt even genoeg is geweest.' Ook dat gevoel heb ik jaren genegeerd en/of ontkend. Ik schrik er nog steeds van en verwar het regelmatig met 'aankomen' en dan dus maar 'lekker doorbingen.' Er is natuurlijk weinig 'lekkers' aan. Je vol, ellendig, misselijk of winderig voelen. Eten en voelen. Het blijft een uitdaging...


Laatst ben ik met mijn moeder uit eten geweest. Heel lekker gegeten. Heel fijn gesproken. Toch bekroop me toen ik weer thuis was dat oh zo verlammende schuldgevoel. "Te veel, te vet en te laat gegeten." Toen ik mezelf ook nog eens ontbloot in onvoordelig licht voorovergebogen in de spiegel zag, barste ik in huilen uit. "Nu is het afgelopen. Overgeven en morgen op dieet" was het enige dat door mijn hoofd spookte.
Mijn geluk was dat Martijn met allemaal vrienden in de huiskamer voetbal en praatprogramma's over voetbal aan het kijken was. Ik zou na het etentje namelijk lekker in bed wat series kijken. Ik wilde maar een ding. Van dat volle gevoel af. Nu. 
Maar onze wc is net te dicht gesitueerd bij de huiskamer en werd door net te veel mannen gebruikt. Ik kon 'm niet even claimen en ontdoen van bewijs. 


Het dwong me dus om alleen in bed m'n ongemak te overzien. Ik had echt een goede avond gehad. Geen spanning, geen stress en dat kan heel anders zijn met m'n moeder. Zo laat hadden we ook niet gegeten.  Mijn moeder vind om zeven uur eten al laat. We stonden om negen uur alweer buiten.
Ik zat gewoon vol. Echt vol. Te vol. En dat ben ik niet meer gewend. Althans niet om het bewust te voelen. Ik ken het van m'n binges en daar hoort dan de gebruikelijke ellende en ontkenning bij. 


Sinds ik eet wanneer ik honger heb en stop als ik vol zit, ben ik erg bezig met honger en nog niet zo met vol. Wat is 'lekker vol' en wat is 'te vol.' Tot nu toe heb ik 'te vol' toch gekoppeld aan emoties en/of bingen. Ik ben gzd wel aardiger tegen mezelf als ik vind dat ik heb gebinged. Maar toch, ik noem het nog steeds bingen. 
Nu moest ik dealen met; fysiek te vol, zonder emotionele aanleiding. Voor de meeste mensen is dat geheel normaal. Gebeurt dat af en toe. Te veel eten. Gewoon. Voor mij, als emo-eter, is 'te vol zitten' eng, onbegrijpelijk en net zo gewoon als een sneeuwstorm in juli. Help! Wat zou ik moest ik nu doen? Door bunkeren? Geen optie. De huiskamer zal vol kerels en ik had echt niet genoeg 'trek' om in m'n pyjama chips, chocolade  en drop te halen onder het genot van praatje over Ronaldo.
Wat dan? Overgeven ging dus ook niet. Er stond nog net geen rij voor de wc. Dus na het potje janken ben ik maar gewoon gaan wachten. En wachten. Wachten op wat ik nou voelde. Wat was er nou echt aan de hand? Echt niks emotioneels. Het moeste dus wel fysiek zijn...
Ik voelde dat het vlees dat ik had besteld toch te rood was geweest. Ik dacht het al in het restaurant maar wilde niet 'zeuren.' Nu lag te entrecote van 22 euro als een natte baksteen op m'n maag. Op mijn bord was 'ie niet gigantisch groot. In mijn maag voelde het als een hele koe.


Door mezelf de tijd te geven (nou ja, ik had geen andere keuze) ben ik toch weer een stap verder gekomen. Yippeeeh!  Zo logisch. Zo simpel... Luisteren naar mijn lichaam. Mijn lichaam had het al aangeven. In het restaurant. Ik had voor de zoveelste keer mijn eigen lichamelijke signalen genegeerd. Om maar niet te zeuren. Nu zeurde mijn lichaam. Luister naar me! Please! Ik ga luisteren. Beloofd.


Tot de volgende sessie.