donderdag 4 november 2010

Het Leed dat ‘Zelfacceptatie’ Heet.



Een lezeres van etenenikikeneten deelt;

Al vanaf een jonge leeftijd kampte ik met overgewicht. Niet verwonderlijk als je je bedenkt dat ik de dochter van een bakker ben. Een bourgondisch aangelegde bakker wel te verstaan.

Mijn achtergrond;
Menig restaurantkeuken heb ik van binnen gezien als ik, in het weekend, gezellig met mijn vader meeging om de bestellingen te bezorgen. Natuurlijk werd ik dan als ‘schattig meisje’ onderworpen aan allerlei voedsel onder het mom van “even proeven”. Tel daarbij op dat ik iedere dag een legio aan diverse versgebakken croissants en broodjes tot mijn beschikking had. We woonden boven de bakkerij in de stad, dus buiten spelen was er niet bij. Ik speelde buiten met de buurtkinderen als ik in het weekend bij mijn opa&oma logeerde.
Tekenen was een van mijn meest geliefde en voornaamste bezigheden onder het genot van muziek (meestal vanuit de cassette/cd-collectie van mijn ouders of de toenmalig vrij nieuwe zender: MTV). Tijdens het tekenen kon ik mijn fantasiewereld de vrije loop laten,terwijl ik droomde over wat ik allemaal wilde ‘later als ik groot was’;reizen, wonen in Amerika, ik was vastbesloten om ook rockster te worden zoals in de ‘clipjes op MTV’, mijn eigen films&(cartoon)series maken, te veel om op te noemen. Ik zag het leven als een avontuur en kon niet wachten tot het zover was!

Op de basisschool werd ik wel eens geconfronteerd met mijn overgewicht. Ik kreeg de bijnaam “Bakkertje Bol”. Echter werd deze bijnaam niet op een gemene treiterende manier gebruikt maar eerder op een plagende manier, waardoor ik het niet als een probleem ervoer. Ironisch genoeg had ik zelfs goed contact met alle jongens (ook degene die mij deze bijnaam gaven) en kreeg ik al snel mijn ‘eerste vriendje’.

Op de periode van de middelbare school veranderde dit allemaal. Daar werd ik wel regelmatig het doelwit van treiterende,snerende en beschamende opmerkingen en dan niet zozeer gericht op ‘dik zijn’ maar op diverse andere uiterlijkheden. Ik reageerde er niet op, deed alsof het me niks interesseerde of alsof ik ze niet hoorde...maar ondertussen sneden ze als een mes dwars door mij heen. Het enige wat mij af er af en toe doorheen sleepte, was dagdromen dat ik later zou ‘transformeren’ in een mooie slanke vrouw, net zoals in al die cliché High-Schoolfilms, inclusief de prins op het paard. Eind goed al goed....right?

Door verschillende tragedies in mijn vroege leven die elkaar op een rap tempo opvolgden (o.a. het overlijden van mijn vader na een vreselijke lijdensweg, de plotselinge dood van mijn opa, het verstoten worden door mijn zogenaamde familie van mijn vaders kant, pesten en nog een aantal andere gebeurtenissen) is mijn levens enthousiasme langzaamaan omgeslagen in -‘leven = overleven’- en -‘als ik iets wil dan zal ik er zelf voor moeten vechten,want iets “goeds” is mij niet gegund’-mentaliteit.

Flashforward naar de beginjaren ’00.
Inmiddels was ik van de middelbare school verlost en bij gebrek aan een studie,werkte ik fulltime in een grote elektronicazaak. Ik had een aantal leuke collega’s waar ik mee optrok en frequent mee uitging. Ik maakte regelmatig mee dat er aanbidders voor hen tijdens het uitgaan en zelfs in de zaak kwamen. Dat vond ik altijd heel leuk voor ze, tegelijkertijd voedde het bij mij ook nog meer de gedachte dat alles om uiterlijk draait wil ik ook iemand vinden die verliefd op mij zou kunnen worden, want ik vond hen altijd een stuk mooier uitzien dan mezelf.
Het was toen dat mijn “magische transformatie”-illusie plaatsmaakte voor “als je iets wilt,zul je er zelf voor moeten vechten”-mentaliteit.
Vastbesloten meldde ik mijzelf aan bij een sportschool en begon met 3 dagen sporten in de week,om die ‘dikke pens en kop’ weg te werken.

‘Verantwoord’ Eten.
Gaandeweg begon ik steeds meer slecht (vetrijk) voedsel zoals: croissants, junk-food etc. te bannen uit mijn leven en er ook steeds minder behoefte aan te krijgen.
Exit junk-food, Enter verantwoord eten....
Optimel, AH Maaltijdsalades, magere yoghurts, kazen, vlees etc. werden mijn nieuwe favorieten. Ik maakte altijd hele bewuste keuzes,las etiketten om te kijken hoeveel vet er in iets zat,noem maar op.
Toen ik op een gegeven moment niet verder kwam in mijn resultaat, verhoogde ik het sportregime steeds meer (tot op een gegeven moment naar 5 à 6 dagen per week) en werd nog kritischer over mijn eetpatroon; niet te veel brood meer en voedsel met een lage calorische waarde. Aangezien te veel koolhydraten/calorieën dan wel het probleem moesten zijn in mijn ogen. Koken deed ik nooit want ik had immers de maaltijdsalades en ‘verantwoorde’ andere kant-en-klaar maaltijden. Sporten naast school en werk nam genoeg tijd & energie in beslag. Daarbij kwam het voordeel dat dit vastgestelde porties waren waardoor ik niet verder kon eten want op = op! Ik vertrouwde mezelf immers niet met eten. Daarentegen stond ik het mezelf dan wel weer toe als ik met vrienden uit-eten ging om b.v. een pizza en/of dessert te nemen,onder het mom van “dit is geen dagelijkse situatie en ik moet morgen toch weer sporten”. Alhoewel ik wel nog steeds rekening hield om een gerecht te kiezen met zo min mogelijk vet.

Op een gegeven moment ging het niet meer verder zo waardoor ik bij een dieetpraktijk terecht kwam. Hier leerde ik wat mijn lichaam minimaal per dag nodig had aan grammen koolhydraten&eiwitten om zo zijn eigen vetten te verbranden... en het mooiste ik hoefde er niet eens voor te sporten! Mooi toch?
De filosofie was om meer terug te gaan naar volwaardige producten en zelf maaltijden koken (*slik*) en dit alles met een laag vetpercentage. Zoete -en suikerrijke producten werden gemeden,om de suikerspiegel zo stabiel mogelijk te houden. In met het kookgerei,kruiden en verschillende azijnen...Uit met de Optimels,Kant-en-klare salades en dressings.
Vele cliënten gingen zich energieker voelen, maar op een of andere manier was dat voor mij niet het geval. Ook ervoer ik steeds meer mentale onrust en alsof er een constant ‘eetmonster’ mij aanstuurde van alles te eten buiten die 3 maaltijden terwijl ik rationeel wist dat ik het voorheen op dagen met minder deed.
Er werd mij gemeld dat ik waarschijnlijk te weinig zout gebruikte,dus ik ging meer rijkelijk met het tafelzout strooien...echter geen verbetering. Ook begon ik steeds meer de zoete smaak te missen,waardoor ik op internet een aantal natuurlijke suikervervangers tegenkwam. Er werd mij aangeraden deze niet aan te schaffen omdat de zoete smaak juist als 'trigger' werkte om de suikerspiegel te laten pieken gevolgd door een crash waardoor je dan weer “op zoek zou gaan naar iets te eten” waardoor je het ‘hier-en-daar-meepikken-van-voedsel-buiten-de-3-maaltijden’-gedrag krijgt.
Als ik echt zin had in bv. een wafel,dan kon ik me beter als uitzondering eentje kopen ipv natuurlijke zoetvervangers in huis te halen. Eigenwijs als ik ben had ik toch een flesje Agavestroop gekocht waar ik mij een kopje chocolademelk mee had gemaakt. Heerlijk en ik had nergens last van. Geen ‘eetmonster’ of niks. Echter toen ik mezelf dus inderdaad een wafel kocht voor mijn verjaardag kwam wel weer dit vreselijke ‘onverzadigbare eetmonster’ en allerlei angstige,depressieve gedachten omhoog als: “Ik kan mijzelf niet vertrouwen met eten”,”Ik zal mijn leven lang slaaf van de sportschool moeten blijven”,”Hoe lang zal ’t duren voordat ik weer dik ben?”. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat, als ik überhaupt iets binnenkreeg van producten met kunstmatige suikers/zoetstoffen, ik dit ervoer.
Dit bracht ik dus ook ter sprake bij de dieetpraktijk die mij echter verzekerde dat dit waarschijnlijk puur met de zoete smaak had te maken omdat het suikerpercentage in bepaalde producten zo laag was dat dit niet proefbaar was.

Iedere dag stond ik op met deze angstige gedachtes en was in mijn hoofd alleen nog maar bezig met eten vs. bewegen. Deze hele obsessie leek alleen maar steeds meer toe te nemen,terwijl ik ondertussen een krachtig middel had gekregen om te weten wat ik minimaal moest eten om af te vallen. Soms herkende ik mijzelf niet meer door de onverklaarbare moodswings en de aandrang om naar de koelkast te gaan. Via een artikel las ik over Levend Bloed Analyse, waardoor velen o.a. achter sluimerende voedselallergie/intolerantie's kwamen. Ik besloot dit ook te laten doen,misschien dat daar mijn onrust en hevige vermoeidheid vandaan kwam. Wat toen aan het licht kwam had ik nooit verwacht....
De ziekte van Lyme, Pfeiffer en Candida-schimmels bewogen rijkelijk door mijn lichaam!

Wat je eet ben je zelf.
Hoewel ik ze niets kwalijk neem, bleek ik dus wel gelijk te hebben. Candida en Lyme leven o.a. op kunstmatige suikers&zoetstoffen en gist. Aangezien ik door dit dieet al voor een flink deel hiervan verlost was,probeerde deze mij dus op allerlei manieren aan te sturen om maar iets van suiker- en gisthoudende producten te eten,zodat zij actief konden doorgaan met het beschadigen van mijn algehele gesteldheid.

In de periode dat ik moest gaan starten met koken,dacht ik dikwijls terug aan mijn oma waar ik in mijn jeugd heel wat jaren heb gegeten; hoe zij vanaf de namiddag in de keuken stond om het avondmaal met verse producten te bereiden en dat ik haar hier dikwijls bij meehielp. Ik vond het zelfs leuk! Nu brengt het mij alleen maar stress omdat ik niks lekkers weet te bereiden, het zoveel tijd kost waardoor ik nog meer honger krijg en rustig eten moeilijker is en ‘ik vertrouw mijzelf al niet’ in de buurt van eten. In mijn jeugdjaren begon het koken met ‘pakjes en zakjes’ steeds meer op te komen wat mijn oma ook veel tijd scheelde en dit werd dan ook in stijgende lijn doorgevoerd binnen mijn familie en de algehele Westerse cultuur. Tegenwoordig staat alles in het teken van snelheid en gemak. Zo ook voor mij met mijn ‘verantwoorde’ kant-en-klaar maaltijden,Optimels,vetloze ontbijtkoeken etc.!
Ik heb dus jaren mijn ongewenste gasten lopen voeden met kunstmatige suikers&zoetstoffen als: aspartaam, sacharine, sorbitol, glucose-fructosestroop en ga zo maar door. Waardoor zij als dank o.a. mijn volledige immuunsysteem, nieren en darmflora naar de knoppen hebben geholpen. Daarbij beroven kunstmatige suikers&zoetstoffen je ook van vitaminen&mineralen, waardoor die leuke reclames van “nu boordevol extra toegevoegde vitamines” ook de grootste lariekoek zijn,aangezien de suikers in het product je er net zo hard weer van beroven!

Nu ik dit typ komt er een reclame op de radio voorbij,waar mooi wordt gezegd dat “we met zijn allen teveel zout eten”. In veel producten staat bij de ingrediëntenlijst inderdaad vaak zout vermeld. Er is op zich niks mis met zout,echter het zout zoals de meesten het kennen,het tafelzout, is ontdaan van een aantal belangrijke mineralen waardoor het net zo’n ‘leeg’ product als suiker is geworden die het lichaam ook onttrekt van belangrijke stoffen i.p.v. voedt. Keltisch zeezout en Himalaya zout daarentegen bevatten veel mineralen en zijn ook nog smaakvoller. Hier zul je niet ‘te veel’ van eten,aangezien je lichaam zelf zal aangeven of het behoefte heeft hieraan. (Je zult vanzelf merken,of je ergens zout op wilt gooien en hoeveel om iets op smaak te maken.)

Dan zijn er nog de welbekende E-Nummers die zowat standaard overal inzitten. Er is een specifiek E-nummer,namelijk E621: Mononatriumglutamaat. Dit E-nummer is een ‘smaakversterker’, maar er zijn veel mensen die gevoelig voor dit E-Nummer zijn en zo dus meer blijven eten hiervan...oftewel “overeten”,”bingeing”,”emotioneel eten”..hoe je ’t wilt noemen. Een ‘klein’ lijstje van benamingen die E621 verbergen; glutamaat, glutamaatzuur, plantaardige gehydogeneerde oliën en vetten, gehydrogeneerde eiwitten, gelatine, calcium- of natriumcaseïnaat toegevoegd gist,gistextract,monokaliumglutamaat,sommige maïsolie, maltodextrine, eiwitten uit tarwe, citruszuur en sommige moutaroma’s.
Wat overigens ook het geval is bij de bovengenoemde ‘lege’ producten en dan met name de kunstmatige zoetstoffen.

In een interview met Mike Adams zei Dokter Blaylock - www.newstarget.com - dat er genoeg bewijzen zijn voor de stelling dat Aspartaam en Mononatriumglutamaat gevaarlijke additieven zijn. Zou men deze exitotoxische additieven nu verbieden, dan gaan we aldus Blaylock (wereldwijd erkend als expert op het gebied van de gezondheidsrisico's door voedseladditieven) een sterke daling zien van obesitas, verscheidene kankers, zenuwaandoeningen zoals Alzheimer, Parkinson, autisme en hyperactiviteit.
Zowat het gehele supermarkt assortiment is vergeven van deze stoffen en dan met name de ‘verantwoorde Light’-producten. Om mijn gezondheid te redden is de supermarkt dus een plek waar ik nauwelijks nog kom. Biologische markten vormen nu een ontdekkingsreis voor me, met het nieuwe credo: “Hoe meer modder op de groenten, hoe beter!” Het liefst koop ik rechtstreeks van de boer,zo min mogelijk tussenschakels voordat het voedsel mij bereikt. (Misschien een alternatief programma voor Yvonne Jaspers: “Vrouw zoekt boer.”)

Zelfdiscipline.
Deze informatie werpt een geheel nieuw licht op termen als; “overeten”,”emotioneel eten”,”bingeing”,”zelfdiscipline”,want in hoeverre ligt dit echt aan ons? Wij vrouwen,en sommige mannen, straffen onszelf zo makkelijk af als we weer eens hebben “gezondigd” en dopen onszelf meteen om tot ‘emotionele eters’,’BDO’ers’ of gewoon gebrek aan wilskracht. We rapen onszelf bij elkaar,om vervolgens weer een andere manier te vinden om ons doel te bereiken...

In mijn vroege jeugd werd sport (tennis) geïntroduceerd in mijn leven,op aanraden van de huisarts, als een middel om mijn lichte overgewicht tegen te gaan. Door de jaren heen heb ik verschillende sporten beoefend,maar er is nooit iets geweest waar ik echt mijn heil in heb gevonden.
Zoals gezegd maakte een aantal jaar geleden de ‘magische-transformatie’illusie plaats voor de ‘als-je-iets-wilt-zul-je-er-zelf-voor-moeten-vechten’mentaliteit,dus ik besloot mij in te schrijven bij een sportschool. Het begon met 3 dagen per week, zo’n half uur tot driekwartier uitleven op de Cardio apparaten. Naarmate resultaat volgde,verhoogde ik enthousiast weerstand en/of snelheid. Om nog meer resultaat te behalen werden 3 dagen standaard 4 en de duur werd verlengd naar 1 uur.
Na verloop van tijd bleef ik ‘steken’, waardoor 4 dagen weer 5 dagen werden. Inmiddels waren vrienden van mij begonnen met sporten en zij behaalden hun resultaten met 3x in de week sporten en dan maar iets van drie kwartier,waarvan maar een klein gedeelte cardio en niet eens zozeer letten op wat ze aten en eventuele hoeveelheden. Hoe kon dat toch?! (...toegegeven het waren wel mannen,daar gaat het sowieso sneller bij.)
Altijd hoorde ik over hun behaalde resultaten,wat ik fijn voor ze vond, maar het wakkerde mijn ‘gekte’ nog meer aan,terwijl ik het niet eens leuk vond om te sporten. Het was puur discipline die ik mezelf oplegde om elke dag te moeten gaan.
Aan het einde van iedere week probeerde ik mijn sportmomenten per dag in te plannen. Aanvankelijk aan de hand van mijn agenda maar dit veranderde langzaam in mijn agenda rondom het sporten te plannen. Ik raakte in paniek als er onverwachte omstandigheden of feestdagen zich voordeden waardoor ik niet kon gaan. Dan werd ik nog kritischer in hetgeen ik at. Ondertussen begon ik ook steeds meer artikels te google-en om nog resultaat te behalen met sporten.
Het uur Cardio werd tevens drie dagen per week uitgebreid met een half uur gewichtoefeningen erbij. Op een gegeven moment zat ik op zo’n hoog Cardio-niveau dat ik het zelf bijna niet meer bijgebeend kreeg. Meestal ging ik vlak voor etenstijd,waardoor ik na het eten alleen nog maar futloos op de bank voor de tv kon hangen. Totdat mijn moeder op een gegeven moment ingreep en zei dat het zo niet verder kon.

Het had dus uiteindelijk helemaal niks met gebrek aan discipline te maken, zoals er vaker meteen wordt geoordeeld over mensen met overgewicht. Jarenlang legde ik mezelf de discipline op om te gaan terwijl ik elke keer mijn ziel een klein stukje meer doodde. Op de sportschool dachten ze dat ik fanatiek was; niemand had in de gaten dat ik al jarenlang iets met tegenzin deed omdat het ‘moest’ van mezelf, omdat je tegenwoordig steeds meer in de media hoort/leest/ziet hierover.
Ergste is dat ik mijn ongewenste gasten hier ook weer mee in de kaart heb gespeeld en roofbouw op mijn lichaam heb gepleegd. Cardio valt onder anaerobe sport, wat inhoudt dat je een zuurstoftekort creëert. Bacteriën schijnen dus juist goed te leven in zuurstofarme omgevingen. Daarbij verzuurden zij sowieso al mijn spieren, waardoor ik de spieren met al die cardio nog eens extra verzuurde. Dan natuurlijk niet te vergeten hoeveel ik het lichaam nog eens extra heb uitgeput.

De moraal van dit verhaal.
Na al die jaren ben ik slank, heb ik eindelijk die (redelijk) platte buik....maar ten koste van wat?

Ik ben 28, maar qua vitaliteit en levensenergie kunnen deze 2 cijfers omgedraaid worden. Mijn lichaam is totaal versleten en om het te redden, is er een heel streng dieet waar ik me aan zal moeten houden. Gezellig uiteten en andere sociale gelegenheden zijn er niet meer bij,omdat er bijna niks meer is wat ik nog kan hebben. (Aangezien er maar weinig eetgelegenheden zijn,die met volwaardige producten werken) Het dieet zal ergens in de buurt komen van een suiker&glutenvrij veganistisch dieet, wat betekent dat (goede) vetten meer op de voorgrond gaan komen. Juist na alle informatie die ik heb omschreven, zou ik beter moeten weten en toch heb ik nog steeds het idee dat “ik mijzelf niet kan vertrouwen rondom eten” en zo weer voor de bijl ga als ik eenmaal weer meer type voeding kan verdragen.

Daarbij zit ik nog steeds gevangen in het hele obsessieve dwangmatige web van moeten sporten of gewoon bewegen. Ze zeggen kennis=macht, maar in mijn geval ben ik overprikkeld door alle kennis waarmee je wordt gebombardeerd, of zelfs angstig gemaakt, in de media. Vaak spreekt het zichzelf ook nog allemaal tegen. (Je moet spieren kweken om meer te verbranden,omdat je die vanaf je 30e begint te verliezen. Je moet met cardio je vetverbranding gaande houden. Low-Intensity gedurende een langere periode is beter voor de vetverbranding. Het effect van sporten wordt teniet gedaan als je vervolgens de hele dag weer zit. Je moet steeds je routine veranderen,omdat je lichaam anders te veel eraan went.etc.)
Elke vorm van bewegen is iets dat ‘moet’ in mijn ogen en is altijd gekoppeld aan eten en genoeg verbranden. Ik kan werkelijk waar nergens plezier aan beleven en mezelf geen rust gunnen. Het is zelfs zo erg,dat ik totaal niet meer weet wat ik nog wil in mijn leven. Alle dingen die ik leuk vond zoals computer animatie,design etc. zijn nu de dingen waar ik niet meer van kan genieten,omdat het ‘zittende’ banen zijn en me dat erg onrustig maakt omdat ik dan niet genoeg ‘beweeg’. Ik kan niks meer zeggen wat me echt leuk lijkt,omdat ik bij alles in gedachten meteen aan het beredeneren ben of er genoeg ‘beweging’ in het beroep voorkomt.
Hierbij claim ik niet dat iemand niet moet sporten, maar doe het omdat je het leuk vindt, er plezier aan beleeft...maar doe het nooit puur om af te vallen,want je ziet wat de gevolgen kunnen zijn.

Rationeel denkend weet ik dat een deel van mijn hele eetprobleem wordt veroorzaakt door mijn ongewenste gasten. Zij kunnen heel erg op de psyche inwerken en het lichaam aansturen. Het ergste van alles is dat als mensen mij nu soms na een langere periode zien,ik voor het eerst in mijn leven complimenten krijg over “hoe goed ik eruit zie”. Dat sterkt de obsessie en angst om terug te vallen (ik hoor in gedachten de mensen nu al zeggen: “jeetje wat is zij weer dik geworden.”) alleen nog maar meer,terwijl het me tegelijkertijd boos maakt. (Wat is er zo goed aan mij?..mijn lichaam dat van binnen aan het afsterven is?een verstikkend obsessief web waarin ik gevangen zit?het feit dat mijn gehele ribkast zichtbaar is als ik mijn armen strek?)
Daarbij heb ik regelmatig discussies gehad met vrienden; dat zij beweerden dat het niet om uiterlijk draait maar om uitstraling. Juist nu, voor het eerst in mijn leven, komen er verschillende jongens op mij af terwijl ik uitgerekend nu absoluut niks uitstraal en er geen behoefte aan heb. Ook dit sterkt alleen nog maar meer mijn kromme gedachtepatroon.

En dan is er nog een vrij recent incident,waarbij iemand een dolk door mijn hart heeft gestoken, ook al laat ik het aan de meeste in mijn omgeving niet merken. Waarom maakt het me zo veel uit dat ik er slank uit moet blijven zien? Wat deze persoon van mij denkt,terwijl we toch geen contact meer met elkaar hebben? Is het omdat ze me zo tot op de grond heeft afgekraakt omdat ik klaarblijkelijk niet goed genoeg en walgelijk ben dat ik voel alsof ik me op een of andere manier zou moeten bewijzen?
Shoppen voor kleding wil ik helemaal niet meer,dat geeft mij alleen nog maar meer onrustige gedachten als: “hoe lang zal ’t duren,voordat ik hier niet meer inpas?”, terwijl ik juist nu volop de keuze heb qua assortiment en nergens meer een vetkwabbeltje uitsteekt.

Mijn oma,waar ik eerder al over schreef, is deze week overleden. Zij was in principe het toonbeeld van hoe het ‘niet moet’. Rookte vanaf haar 14e steevast 2 pakjes sigaretten per dag, deed absoluut niet aan sport, at gerust een hard broodje dicht geplamuurd met roomboter, bepaalde haar eigen dag- en nachtritme,zat uren achter de naaimachine want naaien was haar grote passie, iedereen kon ’s nachts na het uitgaan nog langskomen waar ze gerust nog de frituurpan voor uithaalde om het een of ander te maken, bezoek was voor haar een uitweg om onder haar huishoudelijke taken vandaan te komen. Ze leefde haar leven volgens haar eigen wetten en trok zich niks aan van allerlei mediacampagnes mbt stoppen met roken,zelfs niet na 2 kritieke hartoperaties. Afgelopen week is ze getroffen door een hersenbloeding en uitgerekend haar hart is het orgaan dat het ’t langste heeft volgehouden!

Nu beweer ik niet dat iedereen deze leefstijl moet aannemen, maar het heeft me wel aan het denken gezet....Zij heeft niet de stress ervaren van het ‘moeten voldoen’ aan allerlei idealen,maar deed gewoon waar zij zin in had. Ze accepteerde zichzelf zoals ze was.

Zelfacceptatie....het moeilijke woord waar ik al mijn hele leven mee vecht. Zelfacceptatie- en liefde kun je alleen zelf creëren en niet laten afhangen of er iemand wel of niet op de wereld is die voor je zal vallen.
Zelfacceptatie is lief zijn en zorgen voor jezelf en niet jezelf dwingen allerlei dingen te doen die je geen plezier schenken.
Misschien is dit wel het leven dat mij op een harde manier probeert wakker te schudden en zegt: “Meisje, accepteer jezelf nu eindelijk eens en houd op met te leven naar het beeld van anderen!Stop met jezelf de dood in te jagen!”

Vanaf het punt waar ik nu ben kan ik uiterlijk gezien alleen maar terugvallen maar het wordt tijd dat ik dit doel ga loslaten en verruilen voor iets anders, iets beters.
Alleen de gedachte al bezorgt me zoveel angst en paniek en ik heb geen idee hoe dit te doen en hoe mijn toekomst eruit gaat zien. Misschien is de eerste stap door vriendjes te sluiten met de goede vetten en te stoppen met het wegen van koolhydraten en eiwitten,om mijn gezondheid weer op niveau te krijgen.
Misschien is dit in een verdraaide zin wel de ultieme manier om jezelf en je lichaam te leren accepteren. Misschien ligt de echte ik wel ergens tussen het meisje met de “dikke pens&kop” en het (veel te) magere meisje in.....

1 opmerking:

  1. Reagerend op de passage over: Zelfacceptatie.
    Hierover al het korte voorlichtingsfilmpje "De kunst van Zelfacceptatie" bekeken op www.zelfacceptatie.nl
    Zelfacceptatie,basis voor een mens om te functioneren en voor een goed gevoel.

    BeantwoordenVerwijderen

Volgers

Eten en ik. Ik en eten.