BAM!

Vandaag sprak ik met een vriendin over het eetproces. Over mijn en haar relatie met en tot eten. Ik realiseerde me dat ik zo veel baat heb bij het 'normaal' eten. Het maakt het leven zo veel meer. Het is elke kilo meer waard. En... Ik vind het wel goed zo. Dit ben ik. Ik heb er niet alleen maar "vrede mee" als ik niet meer afval... Ik geloof dat ik mezelf 'zelfs' echt mooi begin te vinden. Op m'n veertigste. Met zogenaamd overgewicht. Watskeburt ?

Toen kreeg ik ook nog het volgende bericht:

Ik heb zelf ongeveer 10 jaar anorexia gehad. Na therapie kreeg ik inzichten en daardoor snap ik nu dat ik niet te dik ben. Jij hebt een heel ander figuur dan mij. Ik ben best mager. Nu zou ik heel graag naakt schildersmodel willen zijn, als meditatie en om echt trots op mijn lijf te kunnen zijn, zonder gene. Maar schilders werken veel liever met iemand zoals jij want in tegenstelling tot jou is mijn figuur saai. Ik weet 100 procent zeker dat jij echt succesvol zou zijn als kunstenaarsmodel. En dat je misschien dan eindelijk niet zo naar over je prachtige lichaam praat. Dat doet gewoon pijn om te lezen. Ik denk dat kunstenaars veel betere 'rolmodellen' zijn want zij hebben echt oog voor wat mooi is ipv stomme publieke mening. Ik denk dat het echt een eyeopener voor jou kan zijn. Las laatst over een ronde vrouw van in de 50 die door veelgevraagd schildersmodel te zijn trots kon zijn op haar lichaam en zo beter met haar incestverleden kon leven. Bij Wackers schilderacademie zoeken ze meestal modellen. NAAKT. Durf jij de uitdaging aan? Dan ben ik HEEL benieuwd naar je toekomstige blogs.....Al het goede, liefs

En toen las ik ook nog eens dit artikel in mijn quest naar nieuwe wegdroom sites  klik op de onderstaande link:

Spring Fashion 2010 - Christina Hendricks on All the Talk About Her Body -- New York Magazine

Mijn god. Dingen kunnen echt veranderen echt als je de verandering maar zelf in gang zet. En zoals ik al eerder schreef; hier in Nederland, in het rijke, en vredige westen, hebben we die luxe... Hier kan het allemaal skeburen...

Ik geloof echt dat ik me nog nooit zo in het hier en nu gevoeld heb als nu. In het moment. In het lijf. Ik zit nu LETTERLIJK met tranen van geluk te typen. De jaren van pijn, zelfhaat, restrictie en negatieve stem in mijn hoofd. Zijn die nu eindelijk voorbij? Is het zo makkelijk? Omdat IK verander, verandert mijn perceptie en dus mijn HELE LEVEN en de wereld om mij heen? Klopt die theorie uit dat boek The Secret gewoon echt? Wow.

Want als jullie eens wisten hoe ik, als een berg kandij, tegen de voorstelling de Koningin van Paramaribo heb opgezien. Ach, jullie weten het. Hoe bang ik was om dagelijks te moeten repeteren met mijn mooie slanke jonge medezangeressen. Fucked Up. Freaked Out. BANG zeg ik je.
Terwijl ik nota bene de medemaker ben van die hele voorstelling. Paniek. Verdriet. Alleen maar omdat ik niet aan een opgelegd, eenzijdig en dus creativiteitsdodend schoonheidsideaal voldoe.

FUCK THAT. Ik doe het niet meer. Ik ben er zo klaar mee. Ik begin nu boos te worden. (I know, ik ga alle kanten op...) Het is een nieuw soort boosheid. Wat Florence Nightingale ook had toen ze zich realiseerde dat niet iedereen recht had op gezondheidszorg. Ik voel een energieke en constructieve boosheid. Ik wil doen. Ik wil leven. Ik wil zijn. Geen verpleegster. Wat dan? Wat ik wil! Ik ben niet meer Bang. Ik ben BAM!

Daar komen te tranen weer (ja, alle kanten...)

Tot de volgende sessie