Gebed met Happy End

Geloof dat ik nu echt even ga preachen...

Maar ik gun iedereen zo de vrijheid die ik aan het ervaren ben. Echt hemels... High zonder drugs. Zonder suiker...


Ik ben nu al bijna twee maanden bezig met luisteren naar mijn lichaam. Echt luisteren. Eten als ik honger heb. Stoppen als ik vol zit. Ik probeer te eten waar ik fysieke behoefte aan heb. Ik durf te experimenteren waarmee ik mijn buik-honger goed kan stillen. Ik doe mijn best adequaat te reageren op mijn lichamelijke behoeftes.
Het is echt ongelofelijk wat een openbaring. Vooral het wachten met eten tot dat ik honger heb. Echt buik-honger heb. Niet eten omdat ik 'trek' heb of 'zin' heb in iets. Nee, honger en dan lekker eten wat ik dan op dat moment ook echt wil.
Nou, dat duurt soms heel lang. Uren. En dat is zo raar... Het is voor mij bijna onnatuurlijk geworden om te wachten met eten totdat ik honger heb. Ik ben zo gewend om te eten omdat het 'tijd' is. Omdat het 'gezellig' is. Omdat het 'gezond' is. Waarom vertrouwen we onze eigen biologische impulsen niet meer? Onze lichamelijke behoeften?

Wij vrouwen en mannen ook, zijn zo gehersenspoeld met het idee dat we onszelf niet kunnen vertrouwen. Dat als we eten wat we willen we ons helemaal vol, dol en dood zullen eten. Ik heb het ook jaren geloofd. Ik dacht echt toen ik met deze blog begon, dat ik me er bij moest neerleggen dat ik mezelf naar de 500 kilo zou eten.  En dat had ik er voor over want het leven dat ik leidde voor ik met schrijven begon, kon ik niet meer aan. Serieus niet.

Wat een energie heb ik gestopt in angst, wantrouwen en restrictie. Geen wonder dat ik het regelmatig moest 'uiteten.' Uitschreeuwen!!!
Hoe voelt het als iemand je hoofd onder water houdt? Zo shit voelt het om te leven in een wereld waarin je niet mag eten waar je behoefte aan hebt. Alsof je geen zelfbeschikking hebt. Het is verstikkend. Onmenselijk. Logisch toch, dat je af en toe moet happen naar lucht? Naar een double delight bacon cheese burger. (Heb is gisteren nog van genohoten!)

Weet je,
Ik ben nu 40 en ik kan met recht zeggen dat ik vanaf m'n 10e een GROOT eet-probleem heb. Ik ben 30 jaar roekeloos en liefdeloos met m'n lichaam omgesprongen. Ik heb 30 jaar geluisterd naar m'n opvoeders, m'n rolmodellen, m'n leeftijdsgenootjes, de media. Overspoeld ben ik met beelden, foto's, reclames, clips en series met 1 type vrouwenlichaam. Dat was en is helaas nog steeds de norm. Een mager, uitgehongerd en recht lichaam staat voor succes, doorzettingsvermogen en schoonheid. Al het andere is 'grappig', 'gezellig' of 'best aantrekkelijk.'

De vraag is, wat wil je? Wil je een leven dat voldoet aan een tijdsbeeld of wil je jouw leven leiden?
Ik heb altijd aan de norm willen voldoen. Ik was al zo anders, dus als ik alsjeblieft dan maar slank was, was ik in ieder geval in iets 'normaal.'
Maar slank is niet normaal. Zeker niet als 'slank' evenredig is aan 'uitgemergeld.'  Een gezond lichaam zonder overgewicht is normaal en mooi. Maar dat krijgen we bijna nergens meer te zien...
God wat is dat toch eigenlijk verdrietig.

Ik koop geen glossy's meer. Ik kijk niet meer op celebrity blogs. Ik kijk naar mooie kunst en naar alle mooie vrouwen om me heen. En het werkt. Ik heb nu al een ander idee van schoonheid dan pak 'm beet 2 maanden geleden. Ik ben aan het afkicken van 30 jaar met oogkleppen op kijken.

Er is zo veel meer. Amen ;-)