Het gaat goed. Het eten wordt steeds 'normaler' er zijn zelfs momenten dat ik er (ongelofelijk maar waar) NIET mee bezig ben... Dat ik me opeens realiseer dat ik (schrik) "Nog niet gegeten heb...!"
En dat terwijl er genoeg gedoe en stress is in mijn leven waar ik normaal compleet van zou doorslaan.
Ik heb het druk. Ik verdien niet genoeg. Mijn man is veel weg. Ben continue opzoek naar opvang voor de kinderen. Alle apparaten in huis zijn/waren stuk. Auto ook. Repetities voor de Koningin van Paramaribo zijn begonnen. Mijn twee mede backingvocalisten zijn tien jaar jonger en tien kilo lichter dan ik. Sta onder grote druk want ik heb de liedteksten voor dKvP geschreven. Wacht op bericht van een omroep over mogelijk project. Mijn laptop is opeens traag terwijl ik geen films download of zo. Met de rest (mid-life crises) zal ik jullie maar niet vermoeien.
Maar het eten gaat goed!!! Echt zelfs tussen mijn twee mooie slanke dennen bij dKvP in, voel ik me goed. Nou ja beter dan in december 2009, toen ik met bloggen begon. Hoe ken? Terwijl ik nog geen gram ben afgevallen. Juist ben aangekomen!
Dat komt omdat ik elke dag een beetje meer in het reine kom met mezelf. Elke dag vind ik mezelf weer iets leuker. Het gaat langzaam dus kun je nagaan hoe erg ik mezelf vond. Wanneer ik mezelf in een spiegel, of erger, winkelruit zie, focus ik op wat ik WEL mooi vind aan mezelf. Niet op wat anders/beter=dunner kan.
En... het leven is zo veel lichter (geen woordgrapje) zonder dat gemiep over wel eten/niet eten/te veel eten. Dat maakt alle aangekomen kilo's de moeite waard. Echt die shit ben ik mooi vanaf. ik ben in ieder geval niet meer BANG voor voedsel. Plus dat ik merk dat ik niet hele schappen leegeet. En dat is toch waar wee al eeuwen mee worden bang gemaakt. Dat we niet te vertrouwen zijn alleen in een snackbaar. Nou. Mooi wel. Ik mag elke dag patat eten als ik er 'honger' naar heb. En juist die vrijheid en dat vertrouwen in mezelf en mijn buik, maakt dat ik het veel minder eet dan ik had verwacht.Dan anderen hadden verwacht.
Het leven met de aangekomen kilo's valt ook mee. Echt ik zag als een huis op tegen dKvP. Ik wist niet hoe ik de productie zou doorkomen zonder eerst minstens 5 kilo (MINSTENS) te zijn afgevallen. Maar nu? Ik kijk recht in de ogen van mijn eigen pijn. Dit. Ben. Ik. Niet dunner dan eerst/vroeger. Nee. Dit is het. Ok? Ok! Wat wil ik nou echt eten?
En dat gaat goed. Meestal zijn lunches met de cast nog erger voor mij dan wachten bij de tandarts. Grote gedekte tafel staat elke dag stipt om 13.00 klaar. 30 soorten beleg. Manden vol broodjes. Rijen crackers in alle soorten en merken. Sodom en Gomorra op een tafelkleed. Wat er dan met me gebeurt is altijd net zo voorspelbaar als beangstigend. Niet durven eten waar ik zin in heb. Gefrustreerd doorkauwen op een op een droge cracker met sandwichspread. Vanuit mijn ooghoeken jaloers gadeslaan hoe de dunne halfgoden wel een met boter belegd broodje brie naar binnen knallen. Of helemaal doorslaan. Nauwelijks proeven wat ik eet. Alsof het dan niet echt gebeurt. Me dan de rest van de repetitie zo schuldig en ellendig voelen dat ik geen noot meer kan zingen. Geen scene meer kan spelen. Weer een dag uit m'n leven verknalt. Weer niet bezig hoeven zijn met m'n vak maar met m'n lijf. Perfect excuus om niet aanwezig te hoeven zijn bij mijn eigen leven.
Die angst om te veel te eten hoor ik trouwens de hele tijd om heen. Bij al mijn collega's. Ook van de slanke dennen. Iedereen is zo bang voor al die mogelijkheden op de vierkante meter. Niemand lijkt zichzelf te vertrouwen aan een volle tafel.
Ik wel. Het is eigenlijk zo makkelijk om te eten als je honger hebt en te stoppen als je vol zit. Zo lang je maar niet wil afvallen. Echt daar gaat het natuurlijk om. Dun willen/moeten worden of dun willen/moeten blijven
Dat is de hele kermis. De eeuwige spagaat... Dat is het enige vlekje aan de anders smetteloze horizon.
Ergens hoop ik nog steeds af te vallen. Hell, dat is waarom ik dit doe. Geneen belooft in al haar boeken dat je uiteindelijk afvalt als je eet wanneer je honger hebt en stopt als je vol zit. En ik zal best op een gezond gewicht komen. Het lichaam krijgen dat bij mij past.
Maar wat ik nog steeds verdrietig vind is het afscheid moeten nemen van de droom die 'tenger' heet. De hoop moeten opgeven om ooit een 'frêle' verschijning te zijn. Niet kwetsbaar. Niet een meisje waar men voor wil zorgen.
Ik. Zal. Nooit. Tenger. Zijn. Ik. Zal. Nooit. Frêle. Zijn. Niemand zal naar mij kijken en denken, ach kom maar arme schat. Ik moet het zelf doen. Daar bedoel ik mee, zelf om hulp vragen. F*cking scary!
Aangeven wat ik, emotioneel gezien, nodig heb van anderen in het contact. Relationeel en professioneel.
Laatst deed ik het toen er iets besloten moest worden aangaande mijn liedteksten. Heel naar wanneer mensen over jouw hoofd heen over je 'kinderen' praten. Niemand bedoelde het negatief, we zitten nou eenmaal in een maak proces dus alles is bespreekbaar. Uiteindelijk willen we allemaal het zelfde; een mooie show! Maar toch, het is net alsof iemand anders dan jij iets over je ex-vriend of irritante zusje zegt. Ook is het waar, het is toch irritant.
Het lukte me om redelijk rustig (iets te harde stem nog) om mijn punt over 'mijn'/het lied te maken. Het kwam over. Daarna heb ik heerlijk geluncht tussen de de dennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten