Over The Hill

Gisteren de hele avond proberen te bedenken waarom ik nou wilde eten terwijl ik echt geen honger had. 
En wat zo freaky is, is dat er dan honderden redenen zijn. Grote redenen zoals; 'mijn zoon was een half uur zoek en dus ruzie gehad met de oppas.' Tot en met 'mijn broer woont al 4 maanden bij ons in huis.' 
Met daar tussenin nog een breed scala aan de kleinere dingen zoals; 'moe maar ook rusteloos.' 'Waarom belt die of die niet terug.' 'Waarom wordt ik gestalkt door een twitteraar als ik per ongeluk een spelfout maak en waarom kan het me wat schelen?' 
Allemaal redenen om te bunkeren. En allemaal emotioneel. 
Mijn vraag is, en dat is volgens mij de centrale vraag van alle emo-eters: 
WAT MOET IK HIER MEE? Ik weet dat het zo werkt maar wat de fuck nu???
Wat te doen met al die poelen van wanhoop. Al die grote en kleine psychologische triggers en dikmakers? 
Iedereen dit dit blog leest weet dat nog strengere regels niet de oplossing zijn. Dieten heeft geen zin als je een emo-eter bent. Het heeft namelijk zo fucking weinig te maken met wat je eet. Waarom eet je als je geen honger hebt? Wat is de gevoelshonger? Daar gaat het om.


Waarom eet ik? Omdat ik uit elkaar knap van energie en gevoel. Klaar als een klontje boter. Ik wil zo veel en ik voel zo veel. Dat is het in 1 zin. Dus. Dit wetende. Hoe ga ik daar nou (voortaan) mee om?
Want niet lijnen heb ik goed onder de knie. Eten als ik honger heb, check. Eten waar ik fysiek behoefte aan heb, bijna check. Eten als ik vol zit... blijft lastig maar op de goede weg. 


Maar ik blijf af en toe ook maar willen eten terwijl ik echt geen honger heb. En ook al voel ik dan van alles en nog wat, alles behalve honger... Toch ga ik dan eten. En veel ook.


Hoe daar nou echt secuur mee om te gaan blijft heel, heel, heel erg moeilijk. Het is zoveel makkelijker en op korte termijn bevredigender om dan maar in een vertrouwde foodcoma te  glijden. Zo van, morgen zien we dan wel weer verder. 
Vermijden en verplaatsen is makkelijker dan echt te moeten leven. Volwassen te zijn. Verantwoordelijk voor je zelf en voor anderen. Klote.


Ik heb vorige week in het kader van mijn productiebedrijf een paar lastige gesprekken moeten voeren. Ook heb ik altijd te maken met afwijzing als theatermaker/actrice/presentatrice en God weet wat ik nog meer ben. Dat alleen al maakt me soms moedeloos. Wat ben? Wat kan ik? En dan natuurlijk Wie ben ik? Waarom? Wat ben ik voor moeder als m'n zoon wegloopt, ik de oppas niet aankan, m'n oudste op concentratiecursus moet en m'n jongste voor de 10ex luizen heeft. Wat ben ik voor echtgenote als ik m'n broer al maanden in huis heb terwijl mijn man en ik al nauwelijks tijd en ruimte voor elkaar hebben? Wat ben ik voor zus als ik dat aan m'n broer vertel. Ga zo maar door. Ga zo maar door.
Het voelt zo puberaal om met als dit soort twijfels te zitten. Ik had altijd gedacht dat er een moment zou komen waarop ik volwassen zou zijn en 'gewoon' om zou kunnen gaan met het leven. Zonder vreetbuien. 


Ik dacht dat dat zou gebeuren als ik 21 was. Als ik zou trouwen. Als ik moeder zou worden. Als ik 35 zou worden. Nu ben ik 41 en voel ik me over the hill maar niet volwassen.
Ok. Goed. Over the hill maar nog steeds op aarde. Wat is nou echt volwassen zijn? Wat maakt iemand volwassen? Leeftijd. Levenservaring? Misschien ben ik niet de enige met dit soort twijfels en hebben we het er niet te veel over met elkaar. Zou Ab Klink dit weekend ook twijfelen aan zich zelf? Ik hoop het niet! Ik ben best een beetje trots op hem. Dat heb ik niet snel met oudere witte mannen van het establishment in machtige posities. Hij voelt zich na alles vast ook een beetje over the hill. Misschien is dat ook helemaal niet erg. Moet ik dat gewoon toegeven. Trouwens, het is best fijn over the hill. Wat je krijgt wat meer relativeringsvermogen. Minder angstig voor wat anderen van je denken. Durft eerlijker te zijn over je gevoelens.. En durft ze ook te uiten(bingo... Meteen minder trek) En the drinks are better here!


Vanavond ga ik met een mede 'over the hill' vriendin de kroeg in. Zij mailde me met de vraag of ik een  tent kende "met niet te harde muziek maar waar de gemiddelde leeftijd ook niet 60 is." 
Er is kennelijk altijd nog een hill na over the hill.


Tot de volgende sessie!