Mislukte Masai

Mijn vriendin Zippora heeft een dappere beslissing genomen. Ze krijgt eind januari een gastric bypass oftewel een maagverkleining.

Er speelt natuurlijk van alles door m'n hoofd. Gaaf, dapper, spannend!!!  De dominante gedachte is: nooit meer bingen...  Het gevoel dat daaruit voortvloeit is: wat erg...

Ik weet dat ik een haat liefde verhouding heb met eten, een zwaar emotionele binding heb met eten en dus een zeer verstoorde relatie heb met eten. Ik realiseer me nu dat ik een nog gestoordere relatie heb met bingen. 

Wat is precies een binge? Wanneer verwordt eten, snoepen, proppen tot een heuse binge?

De 'free dictionary' maakt er weinig woorden aan vuil. "Een periode van ongebreidelde, overmatige genotzucht." Hmmm. Kort gezegd klopt op zich wel, alleen weet ik niet of de drijvende kracht 'genotzucht' is of meer het opvullen van een oneindige leegte, het dichten van een bodemloze put, het verhullen van een grote doffe ellende. 

'Genotzucht'. Is dat waar ik naar op zoek ben als ik niet kan stoppen met het uitlepelen van een X-Large familiepot pindakaas? Wil ik me dus gewoon beter voelen en weet ik niet hoe het anders te bereiken dan door gestaag door te kauwen? Nou ja, kauwen... meer wegwerken. Verwerken? 

Schrijvende bekruipt me het vermoeden dat 'bingen' inderdaad misschien wel dichter bij het zoeken naar een 'goed gevoel/genot' is, dan naar het vermijden van verdriet. Dat de quick fix reflex. IK WIL ME NU BETER VOELEN. NU!!!

De meeste emo-eters (die ik ken) hebben moeite met het verwerken van negatieve emoties. Iets 'doen' met emotionele pijn, het verwerken van een groot of klein verdriet gaat uiteraard niet vanzelf of snel. Waarom verwacht ik dat? 

Ik noem mezelf weleens een mislukte Masai. De Masai's (een volk in Oost Africa) leven zo 'in het moment' dat ze niet vooruit kunnen kijken. Het hoort niet bij hun cultuur om voorruit te denken en te plannen. Dat is al duizenden jaren zo dus het zit, als het ware, niet meer opgeslagen in hun emotionele dna. Als je een Masai vastzet, sterft hij bij wijze van spreken meteen. Een Masai kan zich niet voorstellen, niet invoelen, niet geloven dat een periode zal eindigen en een nieuwe periode zal aanbreken. Dit is het. Voor altijd. Dat gevoel heb ik ook als ik me ellendig voel. Dit is het. Voor altijd. En dan ben ik niet lang en slank zoals de prachtige Masai's, vandaar dat ik mezelf meer zie als een mislukte Masai. 

Wat ik ook voel, bingen haalt me direct uit de 'funk.' Het is de bekende vicieuze verslavingscirkel; even die 'rush,' dat gevoel van ultiem genot. Soms maar letterlijk een enkele seconde. Het idee dat het 'gewoon' een dropje is, you can do this, ik heb mezelf onder controle, ik wil er gewoon eentje en dan stop ik. No problemo! Yeah, right. 
En daar ga je, de berg af, het ravijn in. Het kan lang duren, het kan kort duren maar daar ga je. Geen uitweg meer. De afgrond in. Daarna verlegt het ware probleem zich naar een ander, bekender trouwer probleem; Ik ben dik, ik ben waardeloos en ik verdien niet beter. Tenzij ik afval! De cirkel is weer rond. 

Zippora zal niet alleen enorm afvallen, ze zal ook moeten omgaan met alle emoties die tot nu toe verscholen zijn gebleven achter het eten. De cirkel wordt operatief verwijderd. De rest moet ze zelf doen, zonder te bingen. Een pijnlijk afscheid.

We kennen elkaar al sinds we 14 zijn, Zippy en ikkie. We hebben vroeger zo veel gelachen samen, om anderen maar vooral om onszelf. We konden beiden erg goed 'doen alsof', zoals elk kind met een innerlijke pijn zo groot en onbespreekbaar. We hebben toen uiteraard nooit over 'eten' gesproken, terwijl we beiden behoorlijk in conflict waren met onszelf, ons eten en ons jonge lichaam. Ik kan me nog herinneren hoe we zo maar vreemde telefoonnummers belden en net deden alsof we opgesloten zaten in een gekkenhuis. We wisten de persoon aan lijn te overtuigen om ons te redden en de politie te bellen. 

Nu redden we onszelf, ieder op onze eigen manier. Volg ook Zip's reddingstocht op:
lekker in mijn loshangende vel 

Het borrelt in m'n hoofd

Het niet eten van zetmeel, suikers, melkproducten en vlees, gaat redelijk goed. Ik ben nu vanaf 1 januari bezig. Het is erg fijn om op zaterdag ‘vrij’ te hebben en te eten wat ik wil (behalve vlees, want ik doe mee met Kassa Groen). Ik heb nu twee zaterdagen gehad en me niet compleet misselijk gegeten. 

Toch merk ik dat emotie en eten onlosmakelijk, als dag en nacht, met elkaar verbonden blijven. Wat irritant om daar niet onderuit te komen! Een dagje bij m'n moeder geweest en huppa, staan we weer proppend aan het aanrecht. Korter dan anders maar wel krachtig. 

Ik kom er niet onderuit. Ik hou niet van mezelf zoals ik ben. Ik wil anders zijn en dunner is de meest ingrijpende optie. Het is ook de meest sociaal geaccepteerde optie. De meest maatschappelijk succesvolle optie. Kennelijk heb ik een grote behoefte aan sociale en maatschappelijke acceptatie. Nou ja, nieuw is dat niet. Dat is de rede waarom ik überhaupt ooit op het podium wil staan; applaus!!! Ik weet het, ik ben er voor in behandeling (geweest). Maar wat nu?

Voor nu heb ik mezelf redelijk onder controle maar gelukkig ben ik niet. Bestaat hier een pil voor? Moet dit zo de rest van mijn leven doorgaan? Ik ben fucking al 43. Het vooruitzicht dat ik als oma nog loopt te stressen over die kilo's maakt me wanhopig... En ik zie een leuk Koefnoen type voor me, dus wie weet...

Het broeit. Het borrelt. Niet in m'n maag maar in m'n hoofd. Natuurlijk vertaal ik het in niet genoeg/niet snel genoeg afvallen. Dat  blijft m'n oplossing. 

Hoe anders zou mijn leven zijn als ik dun was.

Slank, mager, fragiel en light.

Ik zou zeker meer compassie hebben, of juist een egoïst zijn, zo gelukkig.

Not a care in the world. Geen maatstress, gewichtsstress of cm-stress.

Dansend hele nachten lang met spannende tall dark strangers.

Wolken aaiend springend in een veld vol madelieven.

De zon goedkeurend op mijn gezicht.

Zo anders zou mijn leven zijn als ik dun was.

Tenger, small,  breekbaar en fijn.

Een energieke moeder, altijd geduldig, gewichtsloos aanwezig.

So what als je er voor moet overgeven. Ik mis mijn lege maag, mijn platte buik.

Ik mis het gene dat ik nooit helemaal heb gehad.

Ik zou makkelijk kunnen doden voor maat 36.

Mezelf nog het liefst om eindelijk dat gene wat ik wil te zijn.

Zucht. Ik voel me meer 13 dan 43. 

Het ligt niet aan ons maar aan ons eten.

Jajajajajajaa, ik weet het. Echt een trouwe blogger ben ik niet, maar daar zijn er al genoeg van.

Twee goede voornemens dit jaar:
Meer schrijven, ik doe vanaf aanstaande woensdag mee met een creatieve schrijfcursus.
Een nieuw eetplan. Inderdaad; eetplan. Geen dieet.

Al jaren struggle ik met eten of eten met mij. Ik heb werkelijk alles behalve en maag-band/verkleining en/of lipo geprobeerd om 'normaal' te eten. Wat is normaal? Eten als ik honger hebt en stoppen als ik vol zit. Dus niet meer eten omdat ik ongelukkig, gestresst, eenzaam, onzeker, ziek, verveeld en toch al dik ben. Niet eten omdat het er staat. Niet eten omdat ik niet anders kan. Niet meer kunnen stoppen. Tegen heug en meug doorproppen, me vervolgens diep ellendig voelen, me voornemen dit nooit meer te doen en een paar uur, dagen, weken later de cyclus weer van voor af aan op te starten. 

In de loop van de jaren heb ik veel, ontzettend veel, gelezen over voeding, dieet en emotie-eten. Ik ben een wandelende bibliotheek. Ik heb ook veel ondernomen. Ik heb bij de anonieme overeters gezeten, bij weight watchers, heb bij een dietiste gelopen, heb een periode overgoten met een speciale gel, in plastic verpakt 5 keer per week gesport op 800 calorieën per dag (totdat de boel failliet ging, daar stonden we voor een dichte deur, duizenden guldens armer.) Ik ben in New York in een jaar in therapie geweest voor boulimia nervosa. Hoe lang heb je?

Deze zomer kon ik meedoen met Pure Escapes. Het was op een droomplek op Bonaire. Een week lang biologisch, puur eten en (hels) veel sporten in de natuur. Het betekende, vooral wat eten betreft, een doorbraak die al was ingezet door een lezeres van deze blog:

"In de periode dat ik moest gaan starten met koken,dacht ik dikwijls terug aan mijn oma waar ik in mijn jeugd heel wat jaren heb gegeten; hoe zij vanaf de namiddag in de keuken stond om het avondmaal met verse producten te bereiden en dat ik haar hier dikwijls bij meehielp. Ik vond het zelfs leuk! Nu brengt het mij alleen maar stress omdat ik niks lekkers weet te bereiden, het zoveel tijd kost waardoor ik nog meer honger krijg en rustig eten moeilijker is en ‘ik vertrouw mijzelf al niet’ in de buurt van eten. In mijn jeugdjaren begon het koken met ‘pakjes en zakjes’ steeds meer op te komen wat mijn oma ook veel tijd scheelde en dit werd dan ook in stijgende lijn doorgevoerd binnen mijn familie en de algehele Westerse cultuur. Tegenwoordig staat alles in het teken van snelheid en gemak. Zo ook voor mij met mijn ‘verantwoorde’ kant-en-klaar maaltijden,Optimels,vetloze ontbijtkoeken etc.!

Ik heb dus jaren mijn ongewenste gasten lopen voeden met kunstmatige suikers&zoetstoffen als: aspartaam, sacharine, sorbitol, glucose-fructosestroop en ga zo maar door. Waardoor zij als dank o.a. mijn volledige immuunsysteem, nieren en darmflora naar de knoppen hebben geholpen. Daarbij beroven kunstmatige suikers&zoetstoffen je ook van vitaminen&mineralen, waardoor die leuke reclames van “nu boordevol extra toegevoegde vitamines” ook de grootste lariekoek zijn,aangezien de suikers in het product je er net zo hard weer van beroven!

Dan zijn er nog de welbekende E-Nummers die zowat standaard overal inzitten. Er is een specifiek E-nummer,namelijk E621: Mononatriumglutamaat. Dit E-nummer is een ‘smaakversterker’, maar er zijn veel mensen die gevoelig voor dit E-Nummer zijn en zo dus meer blijven eten hiervan...oftewel “overeten”,”bingeing”,”emotioneel eten”..hoe je ’t wilt noemen. Een ‘klein’ lijstje van benamingen die E621 verbergen; glutamaat, glutamaatzuur, plantaardige gehydogeneerde oliën en vetten, gehydrogeneerde eiwitten, gelatine, calcium- of natriumcaseïnaat toegevoegd gist,gistextract,monokaliumglutamaat,sommige maïsolie, maltodextrine, eiwitten uit tarwe, citruszuur en sommige moutaroma’s. 
Wat overigens ook het geval is bij de bovengenoemde ‘lege’ producten en dan met name de kunstmatige zoetstoffen.

In een interview met Mike Adams zei Dokter Blaylock - www.newstarget.com - dat er genoeg bewijzen zijn voor de stelling dat Aspartaam en Mononatriumglutamaat gevaarlijke additieven zijn. Zou men deze exitotoxische additieven nu verbieden, dan gaan we aldus Blaylock (wereldwijd erkend als expert op het gebied van de gezondheidsrisico's door voedseladditieven) een sterke daling zien van obesitas, verscheidene kankers, zenuwaandoeningen zoals Alzheimer, Parkinson, autisme en hyperactiviteit.

Zowat het gehele supermarkt assortiment is vergeven van deze stoffen en dan met name de ‘verantwoorde Light’-producten. Om mijn gezondheid te redden is de supermarkt dus een plek waar ik nauwelijks nog kom. Biologische markten vormen nu een ontdekkingsreis voor me, met het nieuwe credo: “Hoe meer modder op de groenten, hoe beter!” Het liefst koop ik rechtstreeks van de boer,zo min mogelijk tussenschakels voordat het voedsel mij bereikt. (Misschien een alternatief programma voor Yvonne Jaspers: “Vrouw zoekt boer.”)

Deze informatie werpt een geheel nieuw licht op termen als; “overeten”,”emotioneel eten”,”bingeing”,”zelfdiscipline”,want in hoeverre ligt dit echt aan ons? Wij vrouwen,en sommige mannen, straffen onszelf zo makkelijk af als we weer eens hebben “gezondigd” en dopen onszelf meteen om tot ‘emotionele eters’,’BDO’ers’ of gewoon gebrek aan wilskracht. We rapen onszelf bij elkaar,om vervolgens weer een andere manier te vinden om ons doel te bereiken..."

Het ligt niet ons maar aan ons eten. In de voeding- en dieet industrie, gaat het om biljoenen euro's. Ik geloof niet dat we bewust en met voorbedachte rade worden vergiftigd. 
Ik geloof wel dat de voedsel industrie er weinig baat bij heeft om consumenten goed en volledig te informeren. Ook is de voedselindustrie een machtige lobby, die wetgeving beïnvloed. De schijf van vijf, Voedingscentrum Nederland, Keurmerk 'gezond', allemaal bedacht en betaald door de industrie zelf en niet door een onafhankelijk orgaan bestaande uit wetenschappers en medici. 

Waar gerenommeerde specialisten op het gebied van voeding het allemaal over eens zijn is dit; suiker is niet ongezond, suiker is zeer ongezond. Als je 1 ding wil veranderen, stop dan met suiker. Wie hier meer over wil lezen kan ik het boek van van krisverburgh aanraden: De voedselzandloper. Ook wil ik jullie aanraden om deze blogpost van Tieneke Scholtens te lezen, zij heeft een goede samenvatting gemaakt over de effecten van suiker op ons lichaam. 

Lactose is ook een vorm van suiker, melksuiker. Ik drink geen melk dacht ik altijd, totdat ik al m'n koffie's verkeerd en cappuccino's ging tellen.

Zelf dacht ik altijd dat ik suiker prima kon laten staan. Ik hou van zoet maar ik 'binge' er niet op. Mijn probleem is zetmeel. En wat blijkt; zetmeel = suiker. Zetmeel bestaat uit een ketting van glucosemoleculen en een complexe suiker. Ik reageer heel slecht op deze vorm van suiker. Zoals sommige mensen slecht reageren om lactose en een lactose tolerantie blijken te hebben. 

Ik ben dus gestopt met suiker, ook geen fruit. Geen lactose, ook geen yoghurt en/of karnemelk en, het moeilijkste, geen zetmeel; geen brood, geen pasta, geen rijst en geen aardappelen. Ik eet wel koolhydraten; uit groente. 

Ontbijt bestaat uit eieren, bijvoorbeeld roerei met gerookte zalm, spinazie en feta. Of gebakken ei met tomaat en parmezaanse kaas.
Lunch bestaat bijvoorbeeld uit makreel salade met boontjes. Of gebakken zalm met broccoli en paprika. 
4 uur snack bestaat bijvoorbeeld uit noten met worteltjes. Of een goed stuk kaas met een kleine tomaten salade.
Avondeten bestaat bijvoorbeeld uit Mexicaanse taco's, met alles er op en eraan behalve de taco schelp en de rijst, dus wel met guacamole, gesmolten kaas en sour cream. 

Vet eet ik wel. Eiwitten ook. Voorlopig even geen vlees want ik doe met met Kassa Groen van de Vara;

Hoogtevrees

Vandaag heb ik de hoogste berg van Bonaire beklommen. De Brandaris. 241 meter hoog. Misschien niet echt een berg van indrukwekkende hoogte. Officieel niet eens een echte berg. Maar toch. Het was: Een kleine klim voor een klimmer, een giga mega klim voor deze klimmer. Bovenop de 'berg' met uitzicht over de de slagbaai en het nationale park van Bonaire, realiseerde ik me, dat ik letterlijk en figuurlijk een nieuw hoogtepunt heb bereikt. 

Ten eerste ben ik, letterlijk, nog nooit zo hoog geweest buiten, los, in het wild. Ik heb namelijk hoogtevrees. De Eifeltoren? Ik heb er onder gestaan, daar bleef ik ook staan (met m'n croissant). Met geen huwelijksaanzoek naar boven te krijgen. The Empire State Building? Ging goed, zolang ik in de lift bleef wachten op de anderen (met m'n popcorn). De Euromast? Best leuk restaurant meen ik me te herinneren, want verder ben ik namelijk niet gekomen. 

En nu stond ik, hoogtevreesige ik, in de wind (o.k. ik geef het toe, het was meer een briesje), op 241 meter hoogte!!! De klim was fysiek niet een zo zwaar voor me. Ik heb wel eens meer moeten doorstaan om de juiste eetgelegenheid/mogelijkheid te vinden om 4 uur 's nachts. Maar emotioneel was het zo Godsgruwelijk eng. Doodsangsten heb ik uitgestaan. Van binnen. Van buiten bleef ik stoer en (hopelijk) gevat. Hoogtevrees is zo'n fysiek akelig klote gevoel; Het beest greep me z'n ene tentakel bij de keel en dauwde z'n andere tentakel zonder mededogen in een keer m'n strot in, opzoek naar m'n met 300-slagen-per-minuut-slaande-kleine spierbundeltje in m'n borstkas. Hoogtevrees voelt altijd alsof m'n hart fijngeknepen wordt, door een grote sterke klauw van een genadeloos lachend monster. Maar er was helemaal geen monster op de Brandaris en ook geen beest. Het gebeurt allemaal in mij. De angst zit in mezelf. Ik ben bang om m'n balans te verliezen en om te vallen. Ik vertrouw m'n eigen evenwicht niet. Dat was de eerste stap. Begrijpen waar ik nou precies zo bang voor ben. M'n angst in de ogen kijken en doorgaan. Stapje voor stapje. Bergopwaarts zijn vele stapjes. Al is dat ding nog geen 300 meter, het duurde lang genoeg. Dat maakte dat ik tijd genoeg had om m'n angst niet alleen in de ogen te kijken, maar ook om er een voorzichtig eerste, gesprek mee te voeren. 

Ik heb al zo veel gesproken gevoeld en gedaan over eten hier op het PureScape retreat. Vandaag was pas mijn tweede dag maar het voelt alsof ik hier al weken ben. Ik heb al zo ontzettend veel geleerd over eten, bewegen en het allerbelangrijkste; over het bewustzijn. Het is veel informatie in een korte tijd, die ik zelf nog moet verwerken. Als het wat meer gestructureerd in mijn hoofd zit, zal gedetailleerde informatie proberen te geven waar jullie hopelijk ook veel aan kunnen hebben. 

De filosofie van Reza Niam, de bedenker en oprichter van PurseScapes, komt neer op: luisteren naar jezelf en eten wat goed is voor je lichaam, brein en geest. Heel bekend, maar
het wordt op een geweldige en 'nieuwe' manier duidelijk gemaakt, in verschillende fases en dan ook nog eens in een schitterende omgeving.  We bewegen veel maar altijd op een 'natuurlijke' manier. Niks loopband, geen push-ups en ook geen gelul à la "no pain no gain". Bewegen moet fijn zijn. Beetje pittig mag, maar nooit zwaar en ellendig. Je hoeft niet 'over je grenzen heen', je leert bewegen op een manier die bij jouw past en waar je, je goed bij voelt. Niks moet. 

We krijgen 3 x per dag een heerlijke (echt waar), uitgebreide maaltijd. Geen kleine hongerhapjes maar genoeg en voedzaam (veel proteine en vetten, yipeeh!!!). Alles is organisch, biologisch en (hij moet even, want dit zo open doel;) 'puur'. 
Ook heel leerzaam is de gedetailleerde uitleg over voeding; hoe en waarom je lichaam je brein en je geest reageert op verschillende voedingsstoffen. Dat weten we natuurlijk allemaal wel in ons hart. Sterker nog, de gemiddelde emotionele-eter weet meestel meer over gezonde voeding dan op een wiki page te vinden is. 
Het is het dagelijks leven met alle stress die daarbij hoort zoals; tijdgebrek, geldgebrek en ruimte-voor-jezelf-gebrek, dat in de weg staat tussen jou en goed, of zelfs behoorlijk, eten. Maar weet je, jij bent er, inderdaad, wel zelf bij om wat in de weg staat, weg te meppen. Laat ik het bij mezelf houden. Uiteindelijk ben ik zelf verantwoordelijk voor mijn eetprobleem. Natuurlijk, het eetprobleem is ontstaan door een combinatie van aanleg, bepaalde gebeurtenissen en omstandigheden in mijn leven, maar er is nu geen 'oma' of 'moeder' meer, die mij dwingt te eten. Ook een gebeurtenis of omstandigheid staat niet om de hoek te loeren met een familiepak donuts. Er is helemaal geen monster en geen beest. Het zit in mij. De drang zit in mijzelf. 

Natuurlijk moet ik rekening houden met mijn genetische en emotionele bagage. Daarom werkt geen enkel dieet. Ik kan niet zo eten (en coke snuiven) als Kate"Nothing tastes as good as thin feels" Moss. Maar ik hoef ook niet standaard te eten als een dronken drieëntwintigjarige koorbal na een avond stappen. 

Hier krijg ik de juiste handvaten om te eten wat goed is voor mij; eten dat echt goed is voor elk lichaam, brein en geest in combinatie met mijn metabolisme en het eten dat goed aansluit bij mijn metabolisme en mijn aanleg. Dat is een nieuwe relatie, voor het leven. En ook een nieuwe relatie die ik aanga met anderen. Dat zal even wennen zijn. Aan de andere kant is iedereen mijn 'gedoe' met eten al zo gewend dat angst voor de buitenwereld ondertussen meer een extra excuus is... Dus dat...

Ook dat heb ik bovenop de Brandaris gevoeld. Dat was m'n figuurlijke hoogtepunt. Ik laat me niet meer bang maken om te eten. Niet door 'anderen' maar nog belangrijker; ook niet meer door mezelf. Dat is de eerste stap. M'n eigen angst in de ogen kijken. Ben benieuwd naar stap 2 want er zijn nog vele stapjes te gaan. Maar weet je, ik heb alle tijd.

Close to Me

Waarschijnlijk gaat mijn leven veranderen... Nou ja, er gaat hopelijk in ieder geval 'iets' veranderen.

Ik ga vanavond in quarantaine. Nou ja, dat ook niet echt. 

Ik ga meedoen met PureScapes en ik begin vanavond. Ik blijf er tot en met dinsdag met uitloop naar woensdag. Alleen met een aantal mensen die ik nog niet ken. Dood eng vind ik het, en als ik de website bekijk denk ik neeeeeeee! Ik wil geen 'fitness holiday', ik wil niet 'pure and organic' eten en ik wil ook geen 'detox'.

Toch doe ik mee. Ik wilde zelf meedoen. Ik heb er zo ongeveer om gesmeekt. Waarom?

Omdat de directeur, Annemieke van de Mast, een vriendin van een vriendin is, en omdat haar leven, zo ongeveer door de door de filosofie van PureScapes, radicaal is veranderd! Geloof ik. Ik ga het haar vanavond vragen. Volgens mij is ze zelfs daarom directeur geworden. Ik hoor het vanavond. Was het maar alvast vanavond.

Purescapes

Offering luxury health retreats. Extensive nutrition and fitness advise on the world's most pristine locations.

Het is een unieke kans. Ze hebben een soort van pilot op Bonaire georganiseerd en ik mag mee doen! Vanavond ga ik naar de locatie. Was het maar alvast vanavond.

Vanavond. Nu is het nog middag hier op Bonaire en ik flip uit de pan! Ik heb eerst al 4 dagen een eetdagboek moeten bijhouden. VRESELIJK. Ik heb alles behoorlijk eerlijk opgeschreven. En heel erg m'n best gedaan om zo ongeveer te eten zoals ik normaal eet, maar dan wel iets minder en ietwat 'normaler'. Ik eet namelijk niet echt. Maaltijden zijn niet mijn 'ding', zeg maar. Ik snack eigenlijk meer. Ja, ik ben een snacker. Ik ben Anousha en ik ben een snacker.

Afgelopen week kwam ik tot die conclusie door het bijhouden van m'n eet (hel) dagboek. Ik eet als een puber of jonge student die net op kamers woont, en die alleen een hele maaltijd (met zware tegenzin) 'ondergaat', als hij bij z'n moeder op bezoek is. Mijn 'moeder' is in dit geval mijn man. Hij doet de boodschappen. Hij kookt. Hij eet gezond. Ik rebelleer. Hij blijft in me geloven. Treurig om achter te komen (4 dagen lang).

Na de 4 dagen kreeg ik uiteraard een medium binge om te vieren dat de vier dagen voorbij waren: 2 borden (we hebben hier geen schalen) chips met dip-saus. Op zich is 'chips met dip saus' prima en lekker om van de genieten, maar ik genoot niet. Althans, eerst twijfelde ik nog. Er was een moment van; "Tja, is dit wel een binge? Ben ik niet 'gewoon' als een normaal mens, lekker te smikkelen van wat chips en dipsaus?" 

Nee. Daar ging het te hysterisch voor. Daar keek ik te veel voor om me heen, bang om betrapt te worden. En ik zat ook niet aan tafel. Niet de hele tijd. Er waren ook momenten van staan en van wat heen en weer geloop. Alleen. Ik was de hele tijd alleen. 

Ik stouwde alles in een noodtempo naar binnen en wat niet meteen in m'n mond (achterin m'n keel) terecht kwam, viel in m'n decolleté, en ook dat heb ik opgegeten. Vervolgens wiste na die 3 minuten van pijnlijk 'genot' al m'n sporen als een meester-dief na een kraak. Als en stiekeme drinker na een 'fout'. Dat is, volgens mijn definitie, een medium binge. 

Vandaag is een en al binge. Geen ontbijt. Nou ja, 1 eetlepel pindakaas. Een halve (mega) zak Cheeto's. 1 Boneriaanse kaassoufflé van 2 dagen oud. 1 oreo koekje. 1 cornetto ijsje. Dat alles voor 2 uur 's middags. En ik moet nog een paar uur. 

Ik heb ook al gehuild. Aan de telefoon, tegen Annemieke, die ik nog niet eens heb ontmoet. Ze was heel lief en zei dat ik niet hoefde te sporten als ik er geen zin in had. 

Ik weet niet waar ik zin in heb. Ik heb geen idee. Ik wil dat deze dag voorbij is. Dat wil ik. 

Over puber gesproken, mijn favorite tekst uit de tijd dat ik puber was is 'Close to Me' van de Cure:

I've waited hours for this,
I've made myself so sick.
I wish I'd stayed asleep today,
I never thought this day would end.
I never thought tonight could ever be
This close to me

Just try to see in the dark,
Just try to make it work,
To feel the fear before you're here.
I make the shapes come much too close,
I pull my eyes out,
Hold my breath,
And wait until I shake

But if I had your faith,
Then I could make it safe and clean.
If only I was sure,

Pink Flamingo's op Bonaire

Is het mogelijk om echt te veranderen? Ik ben op m'n 27e een jaar in therapie geweest voor boulimia nervosa. Het was cognitieve gedragstherapie. In het kort gezegd gaat het bij CT minder om het verleden en meer om het hier en nu. Hoe ga je nu om met de neurose die je hebt ontwikkeld in je verleden. Het verleden speelt zeker een rol, maar de kern van de therapie is het onderzoeken van je cognities oftewel het ombuigen van de gedachtes over jezelf, het ontkrachten van je neuroses, het omzetten van je overtuigingen dat jouw manier van leven (met de neurose/verslaving/depressie die daar bij hoort) de enige manier van leven is. Er is een alternatief. Er is een uitweg. Dat gold ook voor mij. Na een jaar van zeer intensieve therapie ben ik gestopt met overeten en overgeven. Iets waarmee ik rond m'n tiende ben begonnen en vanaf m'n 17e een totaal normale manier van leven was voor mij. Tussen m'n 22e en 27e leefde ik voor verslaving. M'n 'ziekte' stond op 1 en de rest van m'n leven plande ik daar om heen. 

Na m'n behandeling genoot ik van 3 maaltijden en 2 snacks per dag. Dat kon 3 x een bak friet zijn en 2 x een slagroomtaart, of 3 x een salade en 2 x een appel, en alles wat daar tussen in zat. Ik at als een 'normaal' mens. Soms vergat is zelfs te eten! Ik kwam niet eens echt aan. Ik sportte wel, maar niet meer hysterisch veel. Althans het was niet meer minimaal 2 uur per dag. Sommige dagen sportte ik zelfs niet! De meeste mensen vonden juist dat ik was afgevallen. Geen idee. Ik stond niet meer op de weegschaal en droeg sowieso geen spijkerboeken meer dus alles veerde mee. Deze gelukkige en vredige periode heeft een klein jaartje geduurd. Maand of 8 of 10, dat weet ik niet meer precies. Ik weet wel nog precies wanneer deze huwelijksreis met mezelf eindigde. Ik stond voor voor de spiegel en dacht cellulites waar te nemen. DOOR M'N KLEREN HEEN! Dat was dat. 

Ticket terug naar de realiteit. Naar mijn oude en vertrouwde manier van eten, vreten en dieten. Overgeven heb ik bijna niet meer gedaan sinds dien. Heel soms in periodes van grote stress en/of totale wanhoop. Soms neem ik me nog wel eens voor om het te doen, maar vergeet ik het weer. Het is natuurlijk van levensbelang dat ik van dat kotsen af ben. De schaamte, eenzaamheid en wanhoop die daarbij horen, wens ik zelfs Karadzic niet toe, en dan heb ik het nog niet over de fysieke gevolgen zoals gevoelige tanden, slechte huid, haar uitval, chronische keelontsteking, maagzweren... Ik stop nu maar even... Wat wel is veranderd sind het niet meer overgeven is dat ik geen 'makkelijke' manier meer heb om 'even' af te vallen. Vanaf m'n 30e ben ik gestaag aangekomen, geholpen door 3 zwangerschappen. Het afvallen werd een mega probleem. Ook kwamen de vreetaanvallen in full force terug. Niet meer zoals in die 'goede oude tijd' 2 of 3 boodschappentassen leegeten voor de t.v. (vooral het shoppen voor mijn 'drugs' was af en toe reality-soap-waardig. Net doen alsof ik inkopen aan het doen was voor het wekelijkse uitje van een weeshuis bijvoorbeeld en dan vragen stellen zoals; "Voor hoeveel kinderen is deze taart? we zijn namelijk met z'n achttienen." Om maar 'normaal' en 'stabiel' over te komen, gna gna...) Terwijl ik dit schrijf moet ik lachen en word ik boos tegelijk... Net als herinneringen aan een verloren liefde die je altijd als 'shit' heeft behandeld. Wat een ellendige tijd, maar die paar momenten wanneer het 'goed' was, waren fan-fokking-tastisch... Zucht. Anyway, de vreetbuien zijn gebleven, maar kleiner van porties (niet van calo's denk ik...) en beter verdeeld over de dag/week/maand. Hapjes hier, zakjes daar, halve portie extra zus, 's nacht wakker worden 'van de honger' en even snacken zo... Sommigen van jullie weten waar ik het over heb. 

Hoe eet je 'normaal' als normaal niet bestaat en eigenlijk nooit heeft bestaan? Ik ben van kleins af aan getroosd, stil-gehouden en beloond met eten. Dat heb je al snel met een Russische Joodse moeder die de oorlog heeft meegemaakt, haar moeder in die zelfde oorlog heeft verloren (omdat ze Joods was) en naar Nederland is gekomen toen ze bijna 40 was met een hernia een een donker kind. Hoe verander je iets dat zo verbonden is aan wie en vooral wat je bent? Wat er al een aantal generaties in zit. Ik zal jullie de verhalen over m'n opa (die op blote voeten in de winter in Rusland de geiten moest hoeden) en zijn honger besparen. Veranderen? Ik heb het geprobeerd. Ik heb een klein jaar geblogd over mijn haat, liefde, HAAT verhouding met eten. Ik begon in 2009 met eten wat ik wilde en waneer ik wilde. A la Geneen Roth Het is niet gelukt. Althans niet lang genoeg. Bij het proces hoort namelijk dat je het volhoudt. Aankomt. Een plateau bereikt. Afvalt. Het lichaam vindt dat bij je past. Dit proces kost tijd. Ik ben weer gaar lijnen en durfde daar niet over te bloggen. Ik eet al een jaar koolhydraten vrij (behalve als ik een vreetbui heb natuurlijk). Ik heb mezelf al sinds m'n 27e niet meer gewogen, maar ik ben zeker afgevallen. Ik pas weer de kleren die ik een jaar na m'n eerste zwangerschap (8 jaar geleden, slik) paste. Dat is nog zeker niet m'n figuur van weleer, maar wel een redelijke verbetering. Nog steeds delete ik alle foto's die m'n man en kinderen van me maken op hun toestelletjes als ze even niet kijken... Maar ik heb een soort van manier gevonden, waarmee ik zonder al te veel zelfhaat een soort van gezond kan eten, af en toe soort van kan bingen, zonder al te veel desastreuze (lees 10 kilo aankomen) gevolgen. Is het mogelijk te veranderen? Wie ben ik eigenlijk? 43 jaar en nog steeds het zelfde ge-emmer als een 13 jarige over haar lijn? 

Ik ben nu op Bonaire. Het is hier zo lieflijk, rustig, onschuldig en tropisch. Een van de mooiste dingen die ik hier heb gezien zijn de Pink Flamingo's... Wat een feest om die in het echt en vrij in de natuur (ik haaaaaaat dierentuinen) te zien. Wat geeft die prachtige kleur een 'leven' in het anders toch wel wat dorre landschap. En het bijzondere... Pink Flamingos hebben die prachtige kleur dankzij hun manier van eten. Ze zijn wat ze eten! Dat geeft hoop. Het is; (een van m'n beste gaat nu lachen als ze dit leest, maar het is mijn lievelingswoord) louterend. De foto hierboven is van Gerda Anna Rudolf, ik ken haar van het zwemclubje op Bonaire elke ochtend in de zee, over louterend gesproken haha! Ik ga weer schrijven. Dat is namelijk waar ik van hou. Ongeacht van wat ik wel en of niet heb gegeten. Dat is ook wat ik ben. Ik wil Monique en Usha uit de grond van m'n hart bedanken voor hun support en geloof in mijn 'verbale diaree...' 

 xoxoAnousha

The Gift of Kindness, Geneen Roth

Recently, I drove into in a nine-story parking garage in San Francisco, and after I finished my errands, I couldn't remember where I'd parked. My husband, who was in away at the time, had called just as I pulled into the space, and I was so happy to speak to him that I didn't write down the floor or space number. Although I'd parked in this same garage hundreds of times, and although I'd always parked on the same floor, in the same section, it now seemed as if my car had disappeared. During the first 20 minutes of schlepping from floor to floor, I was the model of equanimity. "It's here somewhere, sweetheart," I said to myself. "You'll find it soon." But then panic set in: What if my car was stolen? What if I had to stay here until every other car was gone so that my car would be obvious? I was tired, hungry, and probably a teeny bit more hysterical than the average person.

Then, two women in a white car pulled up. "Are you getting out of your space?" they asked, eyeing my shopping bags.

"I would if only I could find it" I said, sounding desolate. "I've lost my car.”

"Would you like to get in? We could drive you around and help you find your car."

Before the driver could finish her sentence, I nodded my head, said thank you, and leaped into the backseat. For 40 minutes, we carefully examined every single car on every single floor. We'd inch up on each silver sedan, hopeful, excited, only to find it wasn't mine.

After 42 minutes of searching, I began to question my sanity."Maybe I didn't park in this garage after all," I muttered. "Maybe I took my husband's ca and not mine," I said in a semi-whisper.

My twin saviors remained cheerful, although I am certain they were wondering if they' picked up a vagrant lunatic. When, at the end of the 45th minute, we found my car, I began squealing with delight and relief.

"Let me give you something," I said. "Anything. Do you want my earrings? My coat? My firstborn dog?."

They laughed. "Your parking space would be enough," they answered in unison.

As I was driving away, I was ecstatic. Not only because I was actually able to drive away, but because what had been an incredibly stressful situation was tempered by such unexpected kindness. Now, weeks after the incident, I am still awed by my rescuers' patience and willingness to postpone their errands to help a stranger. What could have been a disaster for me produced a multitude of gifts, as disasters often do. Often, when the worst happens, the best shows up as well. If I (and you) look around, the evidence is
undeniable.

I think of a man my friend Catherine knows who was just diagnosed with Lou Gehrig's disease (amyotrophic lateral sclerosis, or ALS). Soon, his hands and arms and legs will no longer work. But he keeps telling Catherine that the anticipation of the loss has heightened his awareness of all he has. He says, "If I didn't know I was losing my ability to move, I would never have found an appreciation of the simplest things." Every time he lifts one of his children, he is aware that his arms are still working, that he can smell their hair, kiss their cheeks. And when he makes sandwiches, he says, he is amazed at the wonder of each micromovement: taking the lettuce out of the refrigerator, spreading the mayonnaise, slicing the chicken, cutting the bread. "I've made a million sandwiches in my life, but I don't think I noticed making any one of them."

Obviously, given the choice to have Lou Gehrig's disease or be healthy, he would still choose being well, but since he doesn't have that choice, he is finding the blessing forged by the pain. The truth is that we can never know the greatness that will come from any loss until the loss is upon us. It's the loss itself that brings the good things we have into sharp relief.

For those of us who struggle with weight, there seem to be no kindnesses or blessings in the midst of the battle. It's not because they aren't there; rather, it's because we don't look for them. We expect all good things to start when we finally lose all the weight we want.

Let me say this right now: There are blessings in the middle of your frustration over food and weight; there are victories that live at the center of every defeat. Look for them now. If you don't, losing weight will not make them any clearer to you.

One after another, my students have told me about the times in their lives they've lost weight, hoping that their new thinner body would make everything they wanted possible. In fact, almost all of them wanted to lose weight because they were convinced it would change something fundamental in their lives: their feelings of self-regard, their willingness to be kind to themselves.

Then they discovered that when the weight changes, feelings don't.

Here's what I know: What you are looking for you can find now. You can find kindness and blessings in the heat of the struggle. In fact, that's when you're most likely to find them. I would not have learned that people can be so caring and generous if I hadn't lost my car in a parking garage and accepted the surprising gift of kindness from strangers.

Try this little exercise: Think about how you might be blessed now, no matter what you weigh. Do you feel joy about the little things, like braiding your daughter's hair; taking time to answer your son's question about caterpillars becoming butterflies; holding your husband's hand when you're at the movies? Do you feel a sense of victory when you aren't mean to yourself for eating too much or give yourself a pat on the back for passing up the irresistible cinnamon bun that calls to you at the mall?

This seemingly Sisyphean task of weight loss could be your best opportunity to learn how to be your own savior. Now is the time to be kind to yourself when you fail and congratulate yourself when you do the right thing, before you're as thin as you want to be.

Because it's not going to magically happen when you hit a certain number on the scale. I know this because not one student--not one--has ever, in 30 years, told me that she was kinder to herself when she lost weight. But every single student has told me the opposite: that when she gives herself what she wants most--treating herself with tenderness--no matter what she weighs, she already has what thin will give to her.

Ask yourself what the kindest thing you could do for yourself now would be. Something that doesn't require money or waiting for a result in the future. And when you know what that is, lavish it upon yourself. Because, unlike cars and keys and glasses, once you have it, you will never lose it.